Γκρινιάζουν στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί οι δημοσκοπήσεις εξακολουθούν να τους δείχνουν σε χαμηλά σχετικά ποσοστά.
Σε ποσοστά που δεν υπόσχονται εύκολα ανατροπή στις εκλογές.
Σίγουρα καταγράφεται μια φθορά της κυβέρνησης και μια μικρή ενίσχυση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Όμως, απέχουν πολύ οι δημοσκοπικές μετρήσεις από το να παραπέμπουν σε μια συνθήκη όπου οι εκλογές θα έφερναν αλλαγή πολιτικού σκηνικού.
- Διαβάστε επίσης: Στην πολιτική δεν υπάρχουν «ώριμα φρούτα»
Και αυτό παρότι είναι σαφές ότι στην κοινωνία υπάρχει μεγάλη δυσαρέσκεια.
Η ακρίβεια και ο φόβος για την ενεργειακή κρίση κυριαρχεί στη σκέψη των ανθρώπων και αυτό προφανώς και δεν ευνοεί την κυβέρνηση.
Οι υποκλοπές σίγουρα έχουν μειώσει το «ηθικό κύρος» της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας.
Ζητήματα αυταρχισμού έχουν επιτείνει την αποξένωση ιδίως των νέων ψηφοφόρων από την κεντροδεξιά.
Η συστράτευση με τη «Δύση» δεν περνάει εύκολα προς τα κάτω.
Όμως, όλοι αυτοί οι παράγοντες φθοράς της κυβέρνησης δεν δείχνουν να μεταφράζονται αυτόματα σε ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσαν να μεταφραστούν αυτόματα σε ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Και αυτό είναι το μεγάλο πολιτικό έλλειμμα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει εγκλωβισμένος στην αντίληψη ότι η εξουσία θα πέσει σαν «ώριμο φρούτο» στη βάση της δυσαρέσκειας της κοινωνίας.
Όμως, ποτέ η εξουσία δεν πέφτει σαν ώριμο φρούτο.
Γιατί πέραν της δυσαρέσκειας πρέπει και η αντιπολίτευση να πείθει ότι έχει πρόγραμμα και στρατηγική.
Όμως, αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πρόγραμμα, αλλά απλά αιτήματα της κοινωνίας τα οποία και υποστηρίζει.
Δεν έχει π.χ. δέκα έτοιμα μεγάλα νομοσχέδια να τα προτείνει και να πει ότι έτσι θα κυβερνήσει.
Δεν έχει δώσει εγγυήσεις ότι αυτή τη φορά δεν θα κάνει τα ίδια που έκανε στην περίοδο 2015-2019.
Δεν έχει κάνει πραγματική αποτίμηση της εμπειρίας του στην εξουσία.
Δεν έχει βγάλει μπροστά τα στελέχη που θα αποτελέσουν την επόμενη κυβέρνησή του.
Ακόμη και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει βγει να εξηγήσει στην κοινωνία γιατί αυτή τη φορά θα τα πάει καλύτερα και ότι θα φερθεί με μεγαλύτερο σεβασμό απέναντι στη λαϊκή εντολή που θα λάβει.
Οι ψηφοφόροι, που όλα αυτά τα αντιλαμβάνονται, δεν καθοδηγούνται ποτέ μόνο από τη δυσαρέσκεια.
Η ψήφος διαμαρτυρίας, παρότι υπαρκτή, δεν εκλέγει κυβερνήσεις.
Οι ψηφοφόροι θέλουν να δουν απτές λύσεις για προβλήματα και εγγυήσεις καλής διακυβέρνησης.
Διαφορετικά μπορούν πάντα, ακόμη και με μισή καρδιά, να στηρίξουν «δοκιμασμένες λύσεις».
Ακόμη και εάν είναι δυσαρεστημένοι από αυτές.
