Βαθμολογία
5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη
———————————————-
«The Fabelmans» (ΗΠΑ, 2022)
Ο καλύτερος ,ίσως, «κατασκευαστής» κινηματογραφικών ονείρων των τελευταίων 45 χρόνων του Χόλιγουντ, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, παραγωγικός όσο λίγοι (αλλά εδώ και χρόνια είναι σε θέση να έχει αυτή την πολυτέλεια) βρίσκεται και πάλι στην επικαιρότητα με αυτή τη πλούσια ταινία εποχής που θα ακουστεί στα προσεχή Οσκαρ, ίσως και κερδίσει κάποια. Με το «βρίσκεται στην επικαιρότητα», δεν αναφέρομαι μόνο στο ότι ο Σπίλμπεργκ παρουσιάζει μια νέα ταινία, ένα μόλις χρόνο μετά το «West Side Story» αλλά και στο θέμα αυτής της ταινίας, που είναι ο …ίδιος.
Όχι φυσικά με τ’ όνομά του αλλά ως Σαμ Φέιμπελμαν, το alter ego του, τον οποίο γνωρίζουμε ως πιτσιρικά (Mατέο Ζοράιον Φράνσις – Ντεφορντ) ενώ ανακαλύπτει την μαγεία του κινηματογράφου στην δεκαετία του 1950 (πρώτη ταινία που βλέπει σε αίθουσα είναι το πολύκροτο για την εποχή του «Ογδοον θαύμα») και «ταξιδεύουμε» μαζί του όταν έχει γίνει πλέον έφηβος (Γκάμπριελ ΛαΜπελ), αποφασισμένος ότι στη μαγεία αυτή βρίσκεται το μελλον του.
Βέβαια, ο ευφυής Σπίλμπεργκ, ο οποίος ανέκαθεν έδινε προτεραιότητα, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα στην ΑΓΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ, ήξερε πολύ καλά ότι η παθιασμένη σινεφιλία του ελάχιστους μόνο θα ενδιέφερε αν δεν ήταν «ντυμένη» με κάτι πιο άμεσο, πιο αναγνωρίσιμο και πιο πικάντικο. Οπότε φτάνουμε στην λέξη κλειδί της ταινίας, «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ». Το «The Fabelmans» είναι πέρα από κάθε τι ένα ευπρόσωπο οικογενειακό δράμα απευθυνόμενο σε «όλη την οικογένεια». Κέντρο βάρους του, η Μίτζι Φέιμπελμαν , η «προβληματική» μητέρα του Σάμ, την οποία υποδύεται σε μια πολύ καλή στιγμή της η Μισέλ Γουίλιαμς (έχει ήδη την υποψηφιότητα για το Οσκαρ Α ρόλου στο τσεπάκι της).
Γύρω από αυτήν την μυστηριώδη γυναικεία φιγούρα ο Σπίλμπεργκ «κτίζει» ένα σοβαρό δράμα με ανάλαφρες στιγμές, στιλ που χαρακτηρίζει αρκετές ταινίες του και χάρη στην ικανότητά του στην αφήγηση, μπορεί να σε κρατήσει στο κάθισμά σου ως το τέλος. Προσωπικά εκτίμησα πολύ την δουλειά της Γουίλιαμς αλλά έδωσα σημασία και στον ρόλο του πατέρα, του ανθρώπου ο οποίος έχει ένα «αερικό» ως σύζυγο και τέσσερα παιδιά να μεγαλώσει και που είναι αναγκασμένος να παλεύει με τους δαίμονες όλων.
Αυτός είναι για μένα ο πραγματικός ήρωας της όλης ιστορίας και πολύ θα ήθελα να δω τον Πολ Ντάνο που τον υποδύεται προσγειωμένα ,υποψήφιο στην κατηγορία του Οσκαρ Β’ ρόλου. Χωρίς όλα αυτά να σημαίνουν βέβαια ότι το «The Fabelmans» θα είναι η ταινία για την οποία θα θυμόμαστε τον Σπίλμπεργκ. Είναι όμως η ταινία που για όσους ενδιαφέρονται, εξηγεί πολλά για έναν από τους σκηνοθέτες φαινόμενα του Χόλιγουντ χωρίς να κουράζει με βαρετές και ναρκισσιστικές αυτοαναφορές.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΔΑΝΑΟΣ – ΝΙΡΒΑΝΑ – VILLAGE THE MALL – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – CINERAMA – ΣΠΟΡΤΙΓΚ – ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ – ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ – ΦΟΙΒΟΣ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS κ.α.
__________________________________________________
«Bones and all» (HΠΑ/ Ιταλία, 2022)
Η έννοια της οικογένειας υπάρχει και στη τελευταία ταινία του Λούκα Γκουαντανίνο («Να με φωνάζεις με το όνομά μου») εδώ όμως, κάνουμε στροφή 180 μοιρών και ξεχνάμε τα πάντα γύρω από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ. Οικογένεια και κανιβαλισμός δεν είναι έννοιες που συνάδουν εύκολα, όμως αυτή ακριβώς είναι η βαση της μυστηριώδους τούτης ταινίας που με φόντο τις κεντροδυτικές πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών στην δεκαετία του 1980 (το καταλαβαίνουμε – δεν ονομάζεται η χρονική περίοδος) καταγράφει το οδοιπορικό δύο νεαρών κανιβάλων της Μέρα (Τέιλορ Ράσελ) και του Λι (Τιμοτέ Σαλαμέ), οι οποίοι αναζητούν τρόπους για να ξεφύγουν από την κατάρα που τους καταδιώκει.
Όλα αυτά φυσικά σε ένα προφανές αλληγορικό πλαίσιο, άψογα φωτογραφημένο σαν ένα εφιαλτικό αλλά συγχρόνως ρομαντικό road trip με βάση του ένα μυθιστόρημα της Καμίγ Ντε Αντζελις. Eνα love story φρίκης πίσω από την εικόνα του οποίου μοιαζει να υποβόσκει ένας λανθάνων σχολιασμός για τον εθισμό και την δυσκολία απεξάρτησης. Για την ακρίβεια αν οι ίδιοι ήρωες (όπως και ο «μέντοράς» τους τον οποίο υποδύεται ο εξαιρετικός Μαρκ Ράιλανς) ήταν αλκοολικοί ή ηρωινομανείς, όλα θα μπορούσαν να είναι πιο «εξηγήσιμα» και (ίσως) πιο αποδεκτά. Αλλά θα ήταν και πιο συνηθισμένα.
Ετσι ο Γκουαντανίνο, θαρραλέα, προκλητικά, ίσως και κάπως αυτοκαταστροφικό, μπήγει το μαχαίρι ως το κόκαλο για να φτιάξει μια λυρική ταινία που απλώς περιέχει άγριες σκηνές ανθρωποφαγίας, όχι ακριβώς αποκρουστικές αλλά (τουλάχιστον) ανατριχιαστικές – κυρίως εκείνη της κουζίνας (το «Bones and all» βραβεύτηκε στο τελευταίο φεστιβάλ Βενετίας για την σκηνοθεσία του και την ερμηνεία της Τέιλορ Ράσελ που κρίθηκε καλύτερη πολλά υποσχόμενη νέα ηθοποιός).
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΙΝΤΕΑΛ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΕΛΛΩ CINEMAX – ΕΛΙΖΕ – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ κ.α.
___________________________________________________
«Πινόκιο του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο» («Pinocchio», ΗΠΑ/ Γαλλία/ Μεξικό, 2022)
O «Πινόκιο», το κλασικό παραμύθι του Κάρλο Κολόντι και πάλι μπροστά μας, δύο μόλις χρόνια μετά την εκδοχή του Ματέο Γκαρόνε με τον Ρομπέρτο Μπενίνι ως Τζεπέτο και λίγο πριν ακολουθήσει η εκδοχή του Ρόμπερτ Ζεμέκις με τον Τομ Χανκς στον ίδιο ρόλο. Το εγχείρημα του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο του οποίου το ονοματεπώνυμο βρίσκεται και στον ελληνικό τίτλο της ταινίας («Πινόκιο του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο») αποκτά ενδιαφέρον χάρη στην «εφιαλτική» ματιά του σκηνοθέτη ενώ συνδυάζει το stop motion animation με την πολιτική τοποθετώντας την ιστορία της ξύλινης κούκλας της οποίας η μύτη μεγαλώνει όταν ψεύδεται, στην φασιστική Ιταλία του Μπενίτο Μουσολίνι. Μέσα από την αφήγηση του γρύλου μαθαίνουμε την ιστορία του Πινόκιο, που ο μαέστρος της ξυλουργικής Τζεπέτο κατασκεύασε ως αντανάκλαση του μονακριβου γιού του που σκοτώθηκε από αεροπορικό βομβαρδισμό. Χωρίς ίχνος «παιδικότητας», η ταινία πραγματεύεται θέματα όπως ο εφιάλτης του πολέμου, η απώλεια, ο θάνατος και η παιδική εκμετάλλευση. Στην ουσία νιώθεις ότι ο σκηνοθέτης στρέφεται προς τον αριστουργηματικό του «Λαβύρινθο του Πάνα» για να δώσει την δική του άποψη πάνω σε ένα κλασικό παραμύθι παιδικής αθωότητας. Και τα καταφέρνει θαυμάσια.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ODEON ΟΠΕΡΑ – ΝΙΡΒΑΝΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – VILLAGE THE MALL – ΑΕΛΛΩ – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – ΝΑΝΑ – TOWN CINEMAS κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ κ.α.
_______________________________________________________
«Παράξενος κόσμος» (Strange world, ΗΠΑ, 2022)
Δεύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων από σήμερα, ο «Παράξενος κόσμος» (Strange world, ΗΠΑ, 2022), όπου και εδώ η οικογένεια παίζει τεράστιο ρόλο όπως συμβαίνει στην πλειοψηφία των ταινιών του είδος – τουλάχιστον στην Αμερική. Πιο συγκεκριμένα, ραχοκοκαλιά της ιστορίας αποτελούν δύο σχέσεις πατέρα – γιού, εκείνη ανάμεσα σε έναν τολμηρό α λά Ιντιάνα Τζόουνς εξερευνητή με τον γιό του που προτίμησε την συμβατική, αγροτική ζωή και εκείνη του τελευταίου με τον δικό του γιό με τον οποίο επίσης δεν τα βρήκε ποτέ. Όταν ο τολμηρός παπούς που σαν σκίτσο θυμίζει πολύ τον νταή κυνηγό επικηρυγμένων του Κερτ Ράσελ στους «Μισητούς οκτώ» του Κουέντιν Ταραντίνο εμφανίζεται μετά από χρόνια στην ζωή του γιού του, η ταινία βγαίνει από τον λήθαργο και αποκτά μια σχετική ζωντάνια, αν και η ίδια η αποστολή που αναλαμβάνουν να φέρουν όλοι μαζί εις πέρας είναι πολύ φορτωμένη και ελαχίστως εύπεπτη. Σε κάθε περίπτωση το βασικό χαρακτηριστικό του «Παράξενου κόσμου» (που χωροταξικά δεν τοποθετείται κάπου συγκεκριμένα) είναι η ομοφυλοφιλία του εγγονού που φλερτάρει με ένα άλλο αγόρι (κάτι που δεν βλέπουμε σχεδόν ποτέ σε ταινίες animation και απ’ ότι φαίνεται έχει έρθει πια ο καιρός).
Βαθμολογία: 1 ½
(σε 105 αίθουσες όλης της Ελλάδας)
________________________________________________
Κλασική επανέκδοση
Προβάλλεται επίσης σε επανέκδοση και νέα κόπια) η πανέμορφη τσέχικη ταινία «Το λευκό περιστέρι» (Holubice), παραγωγή του 1960 και πρώτη μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη της του Φράντισεκ Βλάτσιλ. Λίγο πριν το ξέσπασμα του Νέου Κύματος του κινηματογράφου της Τσεχοσλοβακίας, με κύριους εκπροσώπους τον Μίλος Φόρμαν, τον Γίρι Μένζελ και τον Γιαν Νέμετς, οι ταινίες του Βλάτσιλ ήταν η αντανάκλαση του κοινωνικού ρεαλισμού της χώρας, ποιητικές δημιουργίες που προσέγγιζαν τη ζωή κάτω από το κομμουνιστικό καθεστώς με έναν πιο αφηρημένο τρόπο και με συμβολικές αφηγήσεις. Τα περιστέρια αυτής της ταινίας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, γι’ αυτό και το «Λευκό περιστέρι» στο οποίο δεν υπάρχει ούτε ένα αδιάφορο πλάνο και θεωρείται πρόδρομος του Νέου Κύματος.
Bαθμολογία: 3 ½
ΑΘΗΝΑ: ΣΤΟΥΝΤΙΟ κ.α.
