Ένα από τα πράγματα που βοήθησαν την ελληνική κοινωνία να αντέξει τα δύσκολα χρόνια που προηγήθηκαν, αλλά και σε προηγούμενες περιόδους, ήταν ότι στην Ελλάδα δεν είχαμε στη μεταπολεμική περίοδο στεγαστικό πρόβλημα.
Είχαμε διάφορα προβλήματα σε σχέση με τη στέγαση αλλά ήμασταν σε μεγάλο βαθμό χώρα ιδιοκατοίκησης.
Αυτό σε συνδυασμό με την οικογενειακή αλληλεγγύη σήμαινε ότι εάν κάποιος βρισκόταν χωρίς δουλειά και εισόδημα δεν κατέληγε να είναι και άστεγος.
Αυτό εξηγεί και γιατί όλες οι κυβερνήσεις προσπάθησαν να αποφύγουν τον κίνδυνο να υπάρξουν μαζικοί πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, παρότι βέβαια προώθησαν τη νομοθεσία που τους καθιστά δυνατούς.
Όμως, τώρα φαίνεται να διαμορφώνονται διαφορετικοί όροι.
Από τη μια η διαχείριση των κόκκινων δανείων σημαίνει ότι είναι πιθανό ένας αριθμός σπιτιών να καταλήξουν όντως σε πλειστηριασμούς και αυτό να δημιουργεί και κοινωνικό πρόβλημα. Ακόμη και εάν δεν φτάσει την κλίμακα άλλων χωρών το πρόβλημα θα είναι πραγματικό.
Από την άλλη, μια σειρά από αλλαγές που είναι σε εξέλιξη στην αγορά κατοικίας με βασική αιτία τον τουρισμό, όπως είναι η επέκταση των βραχυπρόθεσμων μισθώσεων, σημαίνουν σε αρκετές περιοχές ολοένα και πιο ακριβά ενοίκια και σε ορισμένες περιοχές ακόμη και έλλειψη σπιτιών.
Όλα αυτά διαμορφώνουν το έδαφος για να αποκτήσουμε «στεγαστικό πρόβλημα» και στη χώρα μας.
Δηλαδή, ανθρώπους που δεν θα μπορούν να βρουν αξιοπρεπή στέγαση ή που θα δίνουν υπερβολικά μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους για τη στέγαση.
Όμως, αυτό θα είναι συνθήκη κοινωνικής κρίσης και μάλιστα σε μια χώρα, που, για παράδειγμα, είχε πολύ μικρότερους αριθμούς αστέγων σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Η στέγη, το «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι» μας είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και βασική παράμετρος για να έχουμε όντως κοινωνική συνοχή.
Και αυτό σημαίνει ότι τώρα, έγκαιρα, πρέπει να ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα για να αποφύγουμε μια στεγαστική κρίση.
