Παρότι η καριέρα του Ζαν Μαρί Στράουμπ – που σύμφωνα με την γαλλική εφημερίδα Le Monde πέθανε σε ηλικία 89 ετών στην Ρογ της Ελβετίας – είχε παράλληλη πορεία με εκείνη των Ζαν Λικ Γκοντάρ, Ζακ Ριβέτ και Φρανσουά Τριφό, η φήμη του περιορίστηκε στους κύκλους των «σκληροπυρηνικών» διανοούμενων, μέσω των αυστηρά πολιτικών ταινιών τις οποίες γύριζε μαζι με την γυναίκα του, Ντανιέλ Ουιγιέ (1936 – 2006). Οι ταινίες τους ήταν μικρού και μεγάλου μήκους, ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, με στόχο πάντα να ακονίσουν μια ασυμβίβαστη φόρμα σε ένα ποικιλόμορφο έργο που έμοιαζε δεσμευμένο στην εξερεύνηση του ιστορικού κατακερματισμού και της μαρξιστικής ανάλυσης της ταξικής πάλης.
Γεννημένος στις 8 Ιανουαρίου 1933 στο Μετς της Γαλλίας, ο Στράουμπ σπούδασε λογοτεχνία στο Στρασβούργο και αργότερα πήρε πτυχίο στο Πανεπιστήμιο της Νανσί. Η γνωριμία του με την Ουιγιέ έγινε το 1954 όταν ο Στράουμπ μαζί με τους τρεις προαναφερθέντες σκηνοθέτες ήταν μέλος του επιτελείου των περίφημων Cahiers du Cinema. Σύντομα, το ζεύγος παντρεύτηκε και προκειμένου ο Στράουμπ να αποφύγει την στράτευση που θα τον ανάγκαζε να υπηρετήσει στον πόλεμο του Αλγερίου, μετανάστευσαν στην Γερμανία. Από εκεί, οι Στράουμπ και Ουιγιέ μετακόμισαν στην Ρώμη. Εζησαν μαζί για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους και δεν απέκτησαν ποτέ παιδιά.
Ως ντουέτο οι Στράουμπ – Ουιγιέ άντλησαν ιδέες από την λογοτεχνία, το θέατρο αλλά και την μουσική μεγάλων μορφών όλων των Τεχνών: ανάμεσά τους ο Πιέρ Κορνέιγ («Les yeux ne veulent pas en tout temps se fermer, ou Peut-être qu’un jour Rome se permettra de choisir à son tour»/ ελεύθερη μεταφραση «Τα μάτια δεν θέλουν να κλείνουν ανά πάσα στιγμή, ή, ίσως μια μέρα η Ρώμη θα επιτρέψει στον εαυτό της να επιλέξει με τη σειρά της», 1970), ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ («Chronik der Anna Magdalena Bach»/ ελεύθερη μετάφραση «Χρονικό της Ανα Μαγκνατλένα Μπαχ», 1968), ο Χάινριχ Μπελ («Nicht versöhnt oder Es hilft nur Gewalt, wo Gewalt herrscht»/ ελεύθερη μετάφραση «Χωρις συμφιλίωση ή μόνο η βία βοηθά εκεί που κυριαρχεί η βία»,1965, «Machorka-Muff», 1965), ο Μπέρτολτ Μπρεχτ («Die Antigone des Sophokles nach der Hölderlinschen Übertragung für die Bühne bearbeitet von Brecht 1948 (Suhrkamp Verlag)»/ ελεύθερη μετάφραση «Η Αντιγόνη του Σοφοκλή όπως διασκευάστηκε για τη σκηνή από τη μετάφραση του Hölderlin από τον Μπρεχτ 1948 (Suhrkamp Verlag)», 1992), ο Φραντς Κάφκα («Ταξικές σχέσεις»/ «Klassenverhältnisse», 1984), ο Μαξ Μπλόντα («Von heute auf morgen»/ ελεύθερη μετάφραση «Από σήμερα στο αύριο», 1997) και ο Έλιο Βιτορίνι («Sicilia!», 1999, «Operai, contadini»/ ελεύθερη μετάφραση «Εργάτες, αγρότες», 2001).
Κατά την διάρκεια πέντε περίπου δεκαετιών οι Στράουμπ – Ουιγιέ προσπάθησαν να αποτυπώσουν σε εικόνες αυτό που ο Στράουμπ ανέφερε ως «ένα αφηρημένο-εικονικό όνειρο». Παράλληλα οι ταινίες τους, μοιάζουν με φόρο τιμής σε κινηματογραφιστές όπως ο Ζαν Ρενουάρ και ο Ρομπέρ Μπρεσόν. Ωστόσο, το έργο τους παραμένει άγνωστο στην χώρα μας όπου έχουν παιχτεί ελάχιστες ταινίες τους, ανάμεσα στις οποίες η «Ταξικές σχέσεις». Όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ (Κάννες, Βενετία, Βερολίνο) είχαν φιλοξενήσει ταινίες τους αλλά το ντουέτο ποτέ δεν κέρδισε κάποιο μεγάλο βραβείο. Το 2006 ,το φεστιβάλ της Βενετίας τίμησε την δουλειά των Στράουμπ – Ουιγέ με έναν ειδικό Χρυσό Λέοντα για την συλλογική προσφορά τους στο σινεμά.
