Μου είναι δύσκολο να καταλάβω ποια οντολογική περιπλοκή (διότι μόνον περί αυτού πρόκειται) οδηγεί ανθρώπους της γενιάς του Πολυτεχνείου να την χαρακτηρίζουν δημόσια και εκ των υστέρων ως «ναρκισσιστική, αλαζονική,αυτοθαυμαζόμενη, συγκρουσιακή και αποτυχημένη», σε πρώτο πληθυντικό.
Γνωρίζω εκ πείρας ως «μέλος» της προηγούμενης γενιάς ότι η μαζοχιστική διέξοδος τοποθετείται στο σημείο σύζευξης «φανταστικού» και «συμβολικού», αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με καραμπινάτο «πραγματικό» σε όλη του τη σκοτεινή μεγαλοπρέπεια του «βράχου» που σπάμε τα μούτρα μας.
Οπότε καμία διαστροφή εν προκειμένω: κοινοτοπίες και αδιέξοδα.
