Αντίθετα από τον Gregor Samsa στην «Μεταμόρφωση» του Κάφκα, ο δικός μας Γρηγόρης δεν έχει κανένα λόγο να μεταμορφωθεί σε κατσαρίδα.
Η κουραστική και αδιέξοδη ζωή του πρώτου, δικαιολογεί την τερατώδη μετατροπή. Η εξασφαλισμένη ζωή του σχεδόν πορφυρογέννητου δεύτερου, όχι.
Και έχει δίκιο ο Ντελέζ: «η είσοδος που επιλέγουμε (στην πολιτική) δεν είναι μόνο, όπως θα ελπίζαμε, μια επισύνδεση με άλλα επερχόμενα γεγονότα αλλά και μία έξοδος προς αυτό που κατά βάθος επιθυμεί η ζωή: την απληστία του ζώου».
Εκεί- το βλέπουμε κυρίως με τους πολιτικούς- «δεν υπάρχει πια άνθρωπος και ζώο, γιατί ο καθένας εκτοπίζει τον άλλο, μέσα σε μια σύνδεση ροών, σε μία αλληλουχία αντιστρέψιμων εντάσεων».
Ε λοιπόν τίποτα δεν με βοήθησε περισσότερο αυτές τις μέρες, από την «Δίκη» και την «Μεταμόρφωση», για να καταλάβω την ιστορία με το Predator και συγχρόνως να αντιληφθώ το νόημα της «ζωολογίας» στον Κάφκα.
Να εννοήσω δηλαδή πώς στα «λαγούμια» των πολιτικών (τα υπουργικά γραφεία ή το Μαξίμου) οι πολλαπλές είσοδοι στη φωλιά εμποδίζουν την διείσδυση του εχθρού και οι γραμμές διαφυγής διευκολύνουν την έξοδο του αμυνόμενου ζώου εφόσον μέσα ή έξω το ζώο αποτελεί τμήμα της φωλιάς του, όπως το Predator τμήμα της εξουσίας τους.
Ο Ντελέζ με τον Γκουαταρί στο βιβλίο τους για τον Κάφκα το λένε ξεκάθαρα: «Έχουμε ένα κύκλωμα καταστάσεων που συγκροτεί ένα αμοιβαίο γίγνεσθαι μέσα στους κόλπους μιας αναγκαστικά πολλαπλής συλλογικής συναρμογής».*
«Αναγκαστικά»; Εξαρτάται, διότι – πώς να το κάνουμε – το μέλλον ανήκει πλέον στις κατσαρίδες. Και «η συλλογική τους συναρμογή» είναι «εστίες» – όπως λένε επιστημονικά στις απολυμάνσεις τις φωλιές.
Τα ζώα του Κάφκα – οι κατσαρίδες, η Ζοζεφίνα, οι ποντικοί, οι σκύλοι, ο κόκκινος Πέτρος ο πίθηκος – αλλά και το ηλεκτρονικό αρπακτικό (Ρredator), διακρίνονται μόνο από την δόνηση της κίνησής τους μέσα στη φωλιά. Γι αυτό έχουν ανάγκη να «ακούνε» το ένα το άλλο από μακριά. Όμως «από την εποχή του ζώου η θλίψη παραμένει το εκμαγείο της γαλήνης»…
Kαι αυτήν, άτομα σαν τον Φραντς την παίζουν στα δάχτυλα.
* Ζιλ Ντελέζ- Φελίξ Γκουαταρί, «Κάφκα – για μια ελάσσονα λογοτεχνία», μετάφραση Κ. Παπαγιώργης, εκδόσεις Καστανιώτη, 1998.
