Είδα προχθές στο «Βήμα της Κυριακής» το περιληπτικο γράφημα της ιστορίας των υποκλοπών στο ρεπορτάζ του Βασίλη Λαμπρόπουλου και αμέσως σκέφτηκα το Φιδάκι – εκείνο το επιτραπέζιο παιχνίδι που η ζαριά και τα φίδια μας ανεβοκατέβαζαν στη στιγμή από τον ουρανό στα Τάρταρα.
Και διάβασα φυσικά το κείμενο του Λαμπρόπουλου κάπως σαν τον «Κήπο με τα διακλαδωτά μονοπάτια» του Μπόρχες -εκείνο τον » λαβύρινθο από χρόνο» όπως σημειώνει ο ιδιοφυής Αργεντινός.
Και τις δύο φορές σκέφτηκα δεν είναι μόνο η ζαριά αλλά το «ρίξιμο» και το θράσος.
Αυτό όμως που με διασκέδασε την επομένη, ήταν οι «ιστορίες» συνωμοσίας γύρω από τις προθέσεις του Λαμπρόπουλου, γνώστη όσο κανείς της τέχνης του αστυνομικού ρεπορτάζ και του παρεπόμενου παιχνιδιού απόκρυψης ή μη των πηγών του.
Πράγμα που φάνηκε καθαρά στο γράφημα (βλ. φωτο).
Ένα μόνο δεν φάνηκε: η σχέση του Γρηγόρη Δημητριάδη με τον Πρωθυπουργό σε ενα επιπλέον «επώνυμο» κουτάκι που έλειπε από το σχέδιο.
Αλλά γιατί να φανεί; Θα χαλούσε το lay out στη σελίδα που, απ’ ό,τι θυμάμαι, δεν είχε καν διαφήμιση. Άλλωστε στους λαβύρινθους δεν υπάρχει αφετηρία: μπορεί να ξεκινήσει κανείς απ’ όπου θέλει.
Αρκεί στην πορεία να μην τον ζώσουν τα φίδια.
Τα επιτραπέζια παιχνίδια δεν τα φοβάμαι: αυτό που έχει σημασία γίνεται πάντα κάτω από το τραπέζι. Τις κάνες φοβάμαι όταν στα σκοτεινά κοιτάζουν η μία τα μπατζάκια της άλλης
