Σε ποιόν σηκώνει το δάχτυλο η πρόεδρος των εκδιδομένων γυναικών υπονοώντας ότι εφόσον, δεν υπάρχει κανένας ηθικός φραγμός και κανένα κριτήριο για όσους καταγγέλλει, τι θα τους εμπόδιζε να διαπράττουν κάθε μορφής αδίκημα;
Μα τους κατονόμασε προηγουμένως.
Σα τη γριά πόρνη σινιόρα Βακάρι στο «Σαλό» του Παζολίνι που «αφηγείται» στον «δικαστή», τον «πρόεδρο» και τον «επίσκοπο» τις ακολασίες τους, η κυρία Ντίνα Καρατζιώτη κοινοποιεί τα «ντεσού» τους διότι υποφέρει επειδή ακριβώς η ίδια, ως πρόεδρος, τα ξεπέρασε.
Αλλά έτσι είναι: η φύση δεν είναι λιγότερο αμαρτωλή από την κοινωνία στην οποία αναθέτει εξ ανάγκης το «παρά φύσιν» της.
Αυτή η ταλαιπωρημένη γυναίκα εντούτοις μας δείχνει πόσο η μεγαλομανία των μπορντέλων υπερβαίνει την μεγαλομανία των μεγάρων μας.
Πώς να το κάνουμε; Η αυτοκρατορική νοσταλγία του Πούτιν και τα μεγαλεία του Ερντογάν δεν συγκρίνονται με τις φαντασιώσεις της μαντάμ Ορτάνς.
Και τότε αλλοίμονο στον καθωσπρεπισμό της Ούρσουλα και του Μπάϊντεν: όταν είσαι πτώμα δεν σε σκοτώνουν ξανά
