Στα μέσα ενημέρωσης έχουμε κακή προϋπηρεσία στο πώς χειριζόμαστε τη φρίκη.
Εννοώ τις μορφές βαναυσότητας που κυριαρχούν κάποιες στιγμές στη δημοσιότητα και μας «υποχρεώνουν» να αναμετρηθούμε με το κακό που υπάρχει όντως μέσα στην κοινωνία.
Και που συχνά στα μέσα ενημέρωσης, μέσα στο κυνήγι της θεαματικότητας, καταλήγουμε να τα μετατρέψουμε σε ένα θέαμα φρίκης.
Προσφέροντας σε ένα δυστυχώς αδηφάγο κοινό, μια διαρκή τροφοδοσία «φρικιαστικών» λεπτομερειών, μην αποφεύγοντας σε κάποιες στιγμές ένα είδος «ενημερωτικής πορνογραφίας».
Λέγοντάς το αυτό δεν αμφισβητώ τα βήματα προόδου που έχουν γίνει ως προς την προστασία των θυμάτων και την τήρηση κάποιων κανόνων δεοντολογίας.
Απέχουμε ευτυχώς από την εποχή που οι εφημερίδες συναγωνίζονταν για το πόσα πτώματα θα έχουν στο πρωτοσέλιδο.
Όμως, και σήμερα στον βωμό των «εντυπώσεων» συχνά παραβιάζονται οι ουσιαστικοί κανόνες.
Και η φρίκη «πουλιέται» ως θέαμα.
Δεν τα γράφω γιατί πιστεύω ότι έπρεπε να υπάρχει πιο «περιορισμένη» κάλυψη.
Το ακριβώς αντίθετο: πιστεύω ότι υπάρχει ανάγκη να υπάρχει η μέγιστη δυνατή κάλυψη.
Η συστηματική αποκάλυψη όσο το δυνατόν περισσότερων πτυχών της υπόθεσης.
Η δημοσιογραφική έρευνα για όλες τις πλευρές και τις προεκτάσεις αυτής της υπόθεσης.
Η καταγραφή της μαρτυρίας και όλων των στοιχείων που τεκμηριώνουν τη βαναυσότητα.
Γιατί όντως πρέπει να μπορέσουμε να κοιτάξουμε το κακό κατάματα.
Να κάνουμε μια προσπάθεια να αντιληφθούμε την κλίμακά του.
Να μην το προσπεράσουμε γιατί θα ταράξει την εφησυχασμένη συνείδησή μας για τη φρίκη που συμβαίνει κυριολεκτικά πίσω από την διπλανή πόρτα.
Γιατί αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να το κατανοήσουμε.
Όχι προφανώς για να συμφιλιωθούμε μαζί του αλλά για να βρούμε τρόπο να το ξεριζώσουμε.
Όμως, αυτό δεν γίνεται ούτε με παραταγμένες κάμερες έξω από το σπίτι του θύματος, ούτε με εντυπωσιοθηρία, ούτε με περιγραφές που περισσότερο παραπέμπουν σε «κλειδαρότρυπα» για αρρωστημένα μυαλά.
Γίνεται με δημοσιογραφική δουλειά, με αποκαλύψεις αλλά και αναλύσεις, με λόγο παθιασμένο αλλά και με επίγνωση ότι σκοπός δεν είναι απλώς να αγανακτήσουμε αλλά να αλλάξουμε τα πράγματα.
Και τότε όντως θα έχουμε κάνει τη δουλειά μας στα ΜΜΕ.
Που δεν είναι ούτε του πωλητή «θεάματος», ούτε του εισαγγελέα, ούτε του δικαστή.
Αλλά του άγρυπνου βλέμματος που αποκαλύπτει, εξηγεί και κρίνει.
