Επειδή αυτό που θα μπορούσε να συμβεί είναι δυστυχώς αυτό που έχει ήδη συμβεί – και όπως φαίνεται θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο του δίνεται η δυνατότητα «ένστασης»-
φιγούρες σαν της μαυροφορεμένης Μάγδας Φύσσα θα αντικρίζουν εσαεί το υψωμένο χέρι του Κώστα Πλεύρη μπροστά στα μάτια τους και μάλιστα από την θεσμική θέση των συνηγόρων.
Το Άουσβιτς για την Φύσσα δεν είναι τόσο μακριά. Είναι δυο δρόμους παρά κάτω: στην Κυρίλλου Λουκάρεως.
Και φαίνεται πως το πεπρωμένο μιας τέτοιας γυναίκας είναι να δοκιμάζεται στους δαιδάλους της Ποινικής Δικονομίας.
Το δράμα της όμως παραμένει: ο γιός της είναι νεκρός και ο γιός του Πλεύρη υπουργός.
Το «να αξίζει ν’ ακούς μόνον ότι σε κάνει να λιποθυμάς», στην περίπτωσή της γίνεται «…μόνον ό,τι αξίζει να το ξεράσεις».
