Ο τραγουδοποιός Δημήτρης Λιόλιος γεννήθηκε στην Αθήνα όπου είναι και η βάση του όλα τα χρόνια της μουσικής του πορείας κυρίως στην ελληνική εναλλακτική, προοδευτική μουσική. Τα τραγούδια και η μουσική του είναι ένα πάντρεμα από Alternative Pop Rock, Progressive pop, Art Rock, Modern Pop Blues καθώς καΙ από την ελληνική λαική και παραδοσιακή μουσική.
Στις επιρροές του που είναι ετερόκλητες, βρίσκονται το Classic Rock των 70’s, Soft και Art Rock, η Italian Pop (Musica Leggera), καθώς και το Memphis Blues με αντιπροσωπευτικούς καλλιτέχνες όπως οi Pink Floyd, Emerson,Lake & Palmer, Rory Gallagher, αλλά και Billy Joel, Eagles, Dr John, Riccardo Cocciante και Lucio Battisti. Το alternative pop – rock,επίσης με David Bowie, U2, Nick Cave,REM και Madrugada στην οθόνη των επιρροών του όπως επίσης η νεοκλασσική και avant – garde μουσική με αντιπροσωπευτικούς δημιουργούς τον Philip Glass και τον Yann Tiersen. Αυτοδίδακτος αρχικά στην κιθάρα και το πιάνο, γράφει μουσική, στίχους και τραγουδάει από μικρή ηλικία. Οι ζωντανές του εμφανίσεις ξεκινούν από τα χρόνια του σχολείου.
Στην δισκογραφία τον σύστησε ο Μάνος Ξυδούς μετά που γνωρίστηκαν στην διάρκεια μια εμφάνισης του Δημήτρη που έτυχε να είναι εκεί και να παρακολουθεί, ενώ το 1996 ακολουθεί συμβόλαιο με την Minos – EMI Greece για το cd/album «Το σκοτάδι καίγεται» (1998 – Minos / Emi), ενώ στα επόμενα χρόνια ακολουθούν τα «Μια θάλασσα που αγρίεψε» (2000 – Victoria / BMG), «Τι είναι η αγάπη τελικά;» (2009 – ΑΥΛΟΣ) και η ψηφιακή κυκλοφορία «Tα λόγια της ψυχής» ( 2011 – Musicmirror – ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ). Από το 2011εώς και σήμερα, ακολουθούν single κυκλοφορίες με πιο πρόσφατη την την συνεργασία του με το θρυλικό συγκρότημα της Ιταλίας, τους Nomadi διασκευάζοντας αλλά και ερμηνεύοντας μαζί με τον Γιώργο Χατζή στα ελληνικά την επιτυχία τους «Io voglio vivere» με τον ελληνικό τίτλο «Θέλω να είμαι εδώ». Στις αρχές του 2000 ένα αυτοάνοσο πρόβλημα υγείας, τον κρατάει μακριά από την ενεργή μουσική του πορεία για χρόνια. Ανακαλύπτει τις εναλλακτικές θεραπείες και μπαίνει ενεργά ξανά στον μουσικό του δρόμο. Το 2009, η Microsoft επιλέγει ένα τραγούδι του σε μουσική δική του και στίχους της Jan Caroll, το «Stormy Eyes, ανάμεσα από καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο, στα πλαίσια της πρώτης καμπάνιας των Windows 7, κάτω από τον τίτλο Sponsored Songs». Έχει συνθέσει μουσική για το θέατρο αλλά και για παραστάσεις σύγχρονου χορού (Contemporary Dance). Γνωστός επίσης από τις συνεργασίες του με σημαντικά ονόματα της ελληνικής αλλά και ιταλικής σκηνής όπως οι Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Γιάννης Ζουγανέλης, Πάνος Μουζουράκης, Nomadi, Γιάννης Γιοκαρίνης, Χρήστος Δάντης, Σοφία Βόσσου και άλλοι.
Από το 2016 και μετά, πέρα από τις ζωντανές του εμφανίσεις, συμμετέχει και ο ίδιος ως ηθοποιός στις παραστάσεις του, οι οποίες έχουν ιδιαίτερο μουσικοθεατρικό χαρακτήρα. Μετά από απουσία από τις μουσικές σκηνές, ο Δημήτρης Λιόλιος επιστρέφει με νέα σειρά παραστάσεων. Πρώτη παράσταση το Σάββατο 12 Νοεμβρίου 22:30 στο The Project στον Πειραιά. (Σπηλιωτοπούλου 3, τηλ.: 6948821293) Τραγούδια από την δισκογραφία του, αλλά και ιδιαίτερες προσεγγίσεις σε διασκευές γνωστών ελληνικών και μη τραγουδιών, σε μια παράσταση με ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα αλλά και χιούμορ. Μαζί του, η Μάρζια και ο Γιώργος Πάχος στο τραγούδι καθώς και πενταμελής ομάδα μουσικών. Εμφανίζονται : Ηλ.Κιθάρα: Γιώργος Κουτσούκης, Μπάσο,φωνητικά: Κωνσταντίνος Νιχωρίτης, Drums: Στέλιος Παύλου, Βιολί: Γιάννης Παπαδήμος, Keyboards: Γιώργος Τσιούτσιας
Τον περασμένο Απρίλιο, παρουσίασε το «Distance». Ψηφιακό άλμπουμ με δώδεκα instrumental συνθέσεις του. Film score – cinematic – σύγχρονη minimalist μουσική με μη αναμενόμενες hard rock, new age αλλά και Avant garde στοιχεία. Αυτό το διάστημα βρίσκεται στο στούντιο, ετοιμάζοντας νέο υλικό, τόσο σε Ελληνικό όσο και σε Αγγλόφωνο και Ιταλόφωνο στίχο. Εως τότε θα μας συνοδεύει το single «Νύχτες Λευκές».
Στη συνέντευξή του, στο vima.gr, μιλάει μεταξύ άλλων για το ταξίδι του στη μουσική, τη μουσική του διαδρομή και ποιο είναι το τραγούδι που του… μίλησε και συνεχίζει να του μιλά.
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι το ταξίδι στα μονοπάτια / δρόμους της μουσικής;
«Τόσο εύκολο και συνάμα δύσκολο, όσο το κάθε μονοπάτι. Όσο στιγμές εύκολη ‘ή δύσκολη μπορεί για κάποιον να είναι η ίδια η ζωή. Μιλώντας συγκεκριμένα για το μονοπάτι της μουσικής, θα έλεγα εξαρτάται. Εξαρτάται πιστεύω από το γιατί κάποιος παίρνει αυτό το μονοπάτι. Το θεωρεί ως δρόμο που τον οδηγεί στα δικά του όνειρα, ή είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τη ζωή μέσα του και γύρω του; Η προσδοκία όπως και να’ χει ισχυροποιεί πεποιθήσεις που στις περισσότερες των περιπτώσεων, αυτές κυρίως είναι που μας οδηγούν στην όποια απογοήτευση. Πιστεύω πως σε οποιαδήποτε από τις δύο παραπάνω περιπτώσεις, ο δρόμος δεν είναι ποτέ στρωμένος με λουλούδια. Εμείς όμως μέσα από την δική του οπτική ο καθένας αλλά και την εσωτερική διαχείριση των εμπειριών του, είμαστε που φτιάχνουμε το ταξίδι σε αυτόν τον δρόμο. Το ερώτημα τελικά – καταλήγω – δεν είναι πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι το μονοπάτι της μουσικής, αλλά πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να αντέχει κάποιος
ένα αναμφισβήτητα πολύ δύσκολο μονοπάτι όπως και αυτό της μουσικής. Για αυτό λοιπόν ξεκινάω την απάντησή μου με την λέξη «εξαρτάται». Από το τι περιμένει κάποιος από όλο αυτό.»
Πώς ξεκίνησε αυτή η διαδρομή; Ποια ήταν η αιτία και η αφορμή να ασχοληθείτε με τη μουσική και το τραγούδι;
«Μαγικά και ήσυχα θα έλεγα αν εξαιρέσουμε την φασαρία που έκανα όταν κούρδιζα την πρώτη μου κιθάρα (γέλια). Από πολύ μικρή ηλικία, η μουσική ήταν ο τρόπος με τον οποίο αποκωδικοποιούσα τον κόσμο γύρω μου. Μέσα από εκεί τα συναισθήματά μου έφτιαχναν «χρώματα» στο νου. Αυτό όσον αφορά την αιτία. Η αφορμή ήταν τα 45άρια singles βινυλίου που υπήρχαν στο σπίτι και φυσικά, το ραδιόφωνο. Είχα πιστέψει μόνος μου πως τα αυλάκια των δίσκων ήταν δρόμοι που αν κατάφερνες να μπεις εκεί σε οδηγούσαν σε ένα μαγικό κόσμο. Τα βράδια ξενυχτούσα κρυφά να ακούσω το «Καλημέρα κ. Έντισον» με τον Γιώργο Παπαστεφάνου νιώθοντας να γίνομαι άνεμος στον νυχτερινό ουρανό με τα τραγούδια. Εκείνης της υπέροχης, μαγικής εκπομπής. Δεν άργησε λοιπόν να έρθει η στιγμή που αναζήτησα έναν τρόπο να βρω μια «θέση» μέσα στη μουσική μαθαίνοντας να παίζω ένα μουσικό όργανο. Κάποια στιγμή ο πατέρας μου βλέποντας την αγάπη που είχα για τη μουσική μου έκανε δώρο μια κλασσική κιθάρα. Η χαρά μου απερίγραπτη ενώ ξεκίνησα άμεσα να πειραματίζομαι. Έβρισκα κουρδίσματα «ότι να’ ναι» προσπαθώντας να βγάλω έναν «αποδεκτό» ήχο κιθάρας. Είχα αρχίσει να έχω την εντύπωση και ότι γράφω μουσική με όλα όσα δοκίμαζα επάνω στην ταστιέρα της. Υπήρχε ένα κατάστημα μουσικών οργάνων στη γειτονιά μου τότε. Πήγαινα πότε πότε στην βιτρίνα του και χάζευα τις κιθάρες και τα μουσικά βιβλία. Το μάτι μου είχε «κλειδώσει» σε ένα βιβλίο αρκετά μεγαλύτερο από άλλα στην βιτρίνα το «Beatles Complete» που είχε τα τραγούδια τους σε ταμπλατούρες για κιθάρα. Με το χαρτζιλίκι μου κάποια στιγμή, κατάφερα και το αγόρασα Εκεί ξεκινάει λοιπόν το δικό μου ταξίδι – αναζήτηση στη μουσική. Νομίζω ότι η αιτία να ασχοληθώ με τη μουσική, ίσως ήμουν τελικά εγώ ο ίδιος.»
Αξιζε / αξίζει τελικά τον κόπο;
«Ότι μας παρακινεί μέσα από την ψυχή, να αναζητήσουμε, πάντα αξίζει και θα αξίζει τον κόπο. Το ταξίδι έχει όμορφες και άσχημες μέρες…εύκολες και δύσκολες διαδρομές όπως λέω και πιο πάνω εδώ. Το μόνο που πιστεύω ότι χρειάζεται κάποιος ξεκινώντας μια τέτοια διαδρομή, είναι να έχει αποδεχθεί πως ο προορισμός δεν είναι κάποια ουτοπία, αλλά η ίδια η εξέλιξή του μέσα από όλο αυτό. Η ζωή είναι κάτι που κινείται συνεχώς ούτως ή άλλως.»
Ποιος είναι οι μουσικές (κι όχι μόνο) επιρροές σας;
«Οι μουσικές μου επιρροές πολλές και ετερόκλητες. Από την ελληνική μουσική λαϊκή και παραδοσιακή {που ήταν και τα πρώτα μου παιδικά ακούσματα) τον Frank Sinatra,τον Elvis Presley, τους καλλιτέχνες της Motown, τους Beatles και τους Rolling Stones λίγο αργότερα, στους Pink Floyd του “Zabriskie Point” του “Ummagumma” και του “Atom Heart Mother”, στο κλασικό ροκ στη συνέχεια κι
απο εκεί στον David Bowie και την ανεξάρτητη underground και μη σκηνή των 80’s και 90’s και δεν σταματάει εκεί… Η μουσική βλέπετε, πάντα ‘έχει να «προτείνει» Τώρα όσον αφορά τις μη μουσικές μου επιρροές, θα πω απλά οτι υπήρξε κάθε άνθρωπος που με έφερε ενέπνευσε να αυτοαναζητούμαι πιο κοντά στα μονοπάτια της εσωτερικής μου αλήθειας. »
Πώς βλέπετε το μέλλον, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά συνολικότερα;
«Το «μήνυμα» νομίζω το έχουμε λάβει όλοι μας πλέον. Βρισκόμαστε επάνω σε μια μεταβατική καθ’ όλα περίοδο, σε παγκόσμιο επίπεδο. Από την άλλη, εμείς… οι άνθρωποι που είμαστε οι «δέκτες» της κάθε κατάστασης σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο .Μετά από την πρόσφατη σοκαριστική εμπειρία της πανδημίας και των εγκλεισμών, δεν είμαστε οι «ίδιοι» πια. Η καθημερινότητά μας κυλάει επάνω σε μια συνειδητοποίηση που βρίσκεται «εν εξελίξει» και που λέει ότι τα πάντα άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν καθώς στον δρόμο μπροστά δεν υπάρχει option για επιστροφή στο παρελθόν όπως το γνωρίζαμε .Και φυσικά, θεωρώ πως είναι λογική η σκέψη που «λέει» ότι δεν θα υπάρξει κάτι τέτοιο .Ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια νέα απότομη πραγματικότητα και προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να συνεχίσουμε τις ζωές μας μέσα από αυτήν πράγμα καθόλου εύκολο στην ουσία του και όχι μόνο. Συνοψίζοντας, θεωρώ ότι δεν μπορεί κάποιος να «προφητεύσει» ή να εκτιμήσει το ποιο ακριβώς θα είναι το μέλλον είτε στην Ελλάδα, είτε σε παγκόσμιο επίπεδο. Μπορεί όμως, να αντιληφθεί με μεγάλη ακρίβεια την «επόμενη εικόνα» από ότι συμβαίνει στο εδώ και τώρα. »
Ποιο είναι αυτό πού σας τρομάζει και ποιο είναι αυτό που σας δίνει κουράγιο;
«Με τρομάζει αυτό που γίνεται ήδη με έναν πολύ γρήγορο αλλά ταυτόχρονα, αργό τρόπο. Αυτό που μου δίνει κουράγιο είναι το ότι η αληθινή ευγένεια, οι ανθρώπινες αξίες, η ενσυναίσθηση κι ο έρωτας δεν έχουν «νικηθεί» ολοκληρωτικά. Και δεν θα έχουν νικηθεί όσο υπάρχει ακόμα κι ένας μόνος άνθρωπος που πιστεύει μέσα από την ψυχή του σε αυτά.. »
Η γνώμη σας για την (ελληνική) δισκογραφία;
Μεγάλο κεφάλαιο…. Πάντοτε υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει ότι θέλει να ακούσει κάποιος. Η ελληνική δισκογραφία έχει δώσει κυριολεκτικά, διαμάντια. Όσο υπήρχε όμως. Τώρα τα μουσικά διαμάντια βγαίνουν μόνα τους. Χωρίς αυτήν. Μεγάλο κεφάλαιο…
Τα τραγούδια σας ακούγονται πολύ προσωπικά. Η ζωή σας, αποτελεί πηγή έμπνευσης;
«Συνήθως μια κατάσταση που έχω βιώσει με όλα όσα με έμαθε ή ξύπνησε μέσα μου, είναι η κινητήριος δύναμη της έμπνευσης που με «επισκέπτεται» και γράφουμε μαζί άλλοτε τραγούδια και άλλοτε μόνο μουσική. Πηγή έμπνευσης θα έλεγα είναι η ζωή μου με όσα έχω νιώσει συνειδητοποιώντας ή αναζητώντας… Αλλες φορές όταν φέρνει σε πρώτο πλάνο τις ζωές άλλων ανθρώπων. Επίσης,
μπορεί να εμπνευστώ από μια ιστορία ενός ανθρώπου που έτυχε να βιώσω από κοντά…ή από ένα βιβλίο ή μια εικόνα που είδα στον δρόμο. Η οπτική και ο τρόπος που προσεγγίζω κάποια θεματολογία μέσα στα τραγούδια μου είναι η εντύπωση που δίνει του «πολύ προσωπικού» ίσως; Μπορεί. »
Τι φοβάστε περισσότερο;
«Την στασιμότητα και τις εμμονικές πεποιθήσεις.»
Ποιο είναι το τραγούδι που σας έχει σημαδεύσει;
«Υπάρχει ένα τραγούδι που από την πρώτη φορά που το άκουσα «μίλησε» μέσα μου και κάθε φορά που το «συναντώ» συγκινούμαι. Είναι «Το τραγούδι της ερήμου» της Αρλέτας»
Στη διαδρομή σας, σας έχουν σταθεί, συνάδελφοι;
«Παρ΄ όλο που ο καλλιτεχνικός χώρος ( όπως και κάθε χώρος – να τα λέμε κι αυτά), φημίζεται για τις «αντιζηλίες», τις διαμάχες και χίλια άλλα δύο που όλοι κατά καιρούς θα έχουμε ακούσει, δηλώνω ότι ναι .Υπήρξαν στην πορεία μου συνάδελφοι που μου στάθηκαν με την ψυχή τους όταν ήμουν πιο αδύναμος από τις περιστάσεις. Είναι τόσο όμορφο συναίσθημα οι άνθρωποι να σου «θυμίζουν» ότι αγάπη ζει και αναπνέει πάντα εκεί έξω. Γιατί η αγάπη ζει και αναπνέει εκεί έξω Ακόμα κι όταν έχεις πειστεί ότι πλέον δεν υπάρχει πουθενά.»
Τα επόμενα σας σχέδια;
«Να συνεχίσω να ελπίζω και να πιστεύω στον άνθρωπο.»
