Βιάζονται πολλοί να συμπεράνουν ότι ο νέος Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα, θα είναι σίγουρα καλύτερος από τον περσινό. Και έχουν και μια σειρά από επιχειρήματα προσπαθώντας να τεκμηριώσουν την άποψη τους με θέα στην Ευρωλίγκα που απόψε ανοίγει την αυλαία της.
Ποιος ξέρει: Ίσως να αποδειχθεί ότι έχουν δίκιο. Και πραγματικά μακάρι, γιατί αυτό θα σημαίνει σπουδαίες νύχτες, μεγάλες νίκες και όλη εκείνη την αδρεναλίνη που προσφέρει η κορυφαία διοργάνωση της Ευρώπης.
Νομίζω όμως ότι αν ρωτούσε κάποιος τον Γιώργο Μπαρτζώκα μάλλον θα έπαιρνε μια απάντηση διαφορετική. Διότι ο νέος Ολυμπιακός δεν χρειάζεται να είναι απαραίτητα καλύτερος από τον περσινό. Φτάνει να είναι ο ίδιος με τα αγαθά που συνεπάγεται μια season 2. Kαι το ταξίδι θα είναι υπέροχο.
Ένα σουτ μακριά από τον τελικό της Ευρωλίγκας έφτασαν πέρσι οι Ερυθρόλευκοι. Τερμάτισαν δεύτεροι στη κανονική διάρκεια. Έπαιξαν σπουδαίο μπάσκετ. Έδειξαν τρομερή συνέπεια και ανέδειξαν μια σειρά από πρωταγωνιστές:
Τον Σάσα Βεζένκοφ της καλύτερης πεντάδας του τουρνουά. Τον Μουσταφά Φαλ. Τον εξαιρετικό Τόμας Γουόκαπ. Τον Τάιλερ Ντόρσει που μέσα από αυτή τη διαδρομή κέρδισε ξανά μια θέση στο ΝΒΑ. Μια ομάδα που δεν σταμάτησε ποτέ να προκαλεί τον εαυτό της και που στο Βελιγράδι άγγιξε κάτι που έμοιαζε άπιαστο.
Στο μεταξύ δεν άλλαξε το μπάτζετ του Ολυμπιακού έπειτα από αυτό το ταξίδι- παραμένει ένα από τα «μεσαία» της διοργάνωσης-. Δεν αποκτήθηκε το καλοκαίρι κάποιος «κάνω τη διαφορά» παίκτης σαν τον Βασίλιε Μίσιτς με την άνεση να φορτώνει με πόντους τα αντίπαλα καλάθια.
Δεν έγινε κάποια ριζική «αλλαγή». Η ίδια ομάδα είναι στη θέση της. Και αν ο Ντόρσει δεν έφευγε για την Αμερική δεν θα είχε και κάποια βασική απώλεια στο προηγούμενο rotation της.
Η ομάδα που θα ξεκινήσει με ρεαλιστικό στόχο την 8άδα και θα ποντάρει στην μεγάλη της ομοιογένεια που είναι δεδομένα ένα σημαντικό όπλο, ειδικά τους πρώτους μήνες.
Έχει σίγουρα ένα «συν» στην αλλαγή του αθλητικότατου Μπολομπόι σε σχέση με τον Χασάν Μάρτιν των πολλών τραυματισμών. Έχει σίγουρα ένα «συν» με την επιλογή του Πίτερς που δίνει το δικαίωμα στην ομάδα να κρατά τα ίδια χαρακτηριστικά στην επίθεση ακόμη και όταν ο Βεζένκοφ παίρνει τις απαραίτητες ανάσες.
Περιμένει όμως το αποτέλεσμα της τρίτης «αλλαγής» στο ρόστερ του και κυρίως περιμένει εκείνος που θα κάνουν ένα βήμα μπροστά σε σχέση με πέρσι. Να δει αν ο Κάνααν μπορεί να μπει στα παπούτσια του Ντόρσει ερχόμενος από ένα διαφορετικό στιλ μπάσκετ δίχως τη μπάλα στα χέρια του.
Να δει τον ισχυρό κορμό στη θέση του (Παπανικολάου, Βεζένκοφ, Σλούκας). Και κυρίως να δει τον Φαλ, τον Γουόκαπ, τον Λαρεντζάκη, τον ΜακΚίσικ να εξελίσσουν ακόμη περισσότερο τον ρόλο τους. Ο τρόπος που ο θεόρατος Γάλλος πάσαρε στο πρόσφατο σούπερ καπ για παράδειγμα είναι μια τέτοια λεπτομέρεια.
Αν θέλει κάτι ακόμη; Φυσικά. Υγεία. Θέλει το ρόστερ του μακριά από τους τραυματισμούς.
Τα άλλα απλά θα προκύψουν στην πορεία…
