Το έχω γράψει αρκετές φορές. Όπως δεν μου αρέσουν όλοι αυτοί που στη Ρωσία του Πούτιν έβλεπαν τη «νέα ΕΣΣΔ» και υποστήριξαν την εισβολή στην Ουκρανία, έτσι δεν μου αρέσουν και όλοι οι πολεμόχαροι της Δύσης που το μόνο που σκέφτονται είναι πώς θα «νικήσουν» τη Ρωσία.
Γιατί όλοι τους παραβλέπουν ότι από έναν τέτοιο πόλεμο, ιδίως εάν τον δούμε στην παγκόσμια διάσταση που αναμφίβολα έχει, στο τέλος μιλάμε μόνο για ηττημένους, ιδίως εάν αναφερόμαστε στην Ευρώπη και τους λαούς της.
Γιατί ο πόλεμος φέρνει θανάτους και καταστροφές, φουντώνει τον εθνικισμό, διαρρηγνύει δεσμούς ανάμεσα σε κράτη και κοινωνίες και σημαίνει ότι κρίσιμοι πόροι διατίθενται για εξοπλισμούς αντί για άλλες πολύ πιο χρήσιμες κοινωνικά δραστηριότητες.
Και όπως το βλέπω εγώ τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Όχι για τη μία ή την άλλη αντιμαχόμενη πλευρά, αλλά για όλους μας.
Η Ρωσία ανακοινώνει ότι προσαρτά τις περιοχές που αυτή τη στιγμή κατέχει ύστερα από τα «δημοψηφίσματα». Προφανώς και οι άλλες χώρες δεν θα το αναγνωρίσουν αλλά θα έχει γίνει πράξη η μεγαλύτερη προσάρτηση εδαφών μετά από αρκετές δεκαετίες. Και αυτό δεν είναι καλό, γιατί γεννά σε διαφόρους την όρεξη να αλλάξουν τα σύνορα και σε άλλα σημεία του πλανήτη.
Η Δύση επιμένει ότι μπορεί να ανατραπεί αυτή η εξέλιξη στρατιωτικά, και επιμένει να ενισχύει την Ουκρανία με οπλικά συστήματα, ποντάροντας στο ότι συνεχείς αντεπιθέσεις και σαμποτάζ θα φθείρουν τη Ρωσία και θα την αναγκάσουν να αποχωρήσει από τις περιοχές που κατέχει.
Η Ρωσία απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο κλιμακώνει με την επιστράτευση την στρατιωτική της εμπλοκή και προσπαθεί να οχυρώσει αυτές τις περιοχές.
Προσαρτώντας αυτές τις περιοχές μετατρέπει τη γραμμή του μετώπου σε σύνορο και άρα οποιοδήποτε χτύπημα σε αυτές τις περιοχές θα θεωρείται ότι είναι χτύπημα εναντίον της Ρωσίας, επομένως ακόμη πιο σκληρή απάντηση.
Την ίδια στιγμή, εάν οι δυτικοί προσπαθήσουν να ενισχύσουν ακόμη περισσότερο την Ουκρανία τότε ο εξοπλισμός που θα στέλνουν εκεί θα ερμηνεύεται από τη Ρωσία ως επιθετική κίνηση εναντίον της.
Η Ρωσία έχει στο αμυντικό της δόγμα την ενδεχόμενη χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων και πάντα θα υπάρχουν οι θερμοκέφαλοι που θα πουν «ας κάνουμε το αποφασιστικό χτύπημα».
Παράλληλα, γίνεται σαμποτάζ στους αγωγούς, που σημαίνει ότι έχουμε ρήξη και στο επίπεδο αυτό ανάμεσα στη Ρωσία και την Ευρώπη.
Εάν κανείς τα συνυπολογίσει όλα αυτά, τότε το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι μπροστά μας είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος, σε επικίνδυνα και αχαρτογράφητα ύδατα.
Αυτό θα απαιτούσε κανονικά μεγάλες πολιτικές πρωτοβουλίες, πρώτα και κύρια από την Ευρώπη που είναι ήδη ένα μεγάλο θύμα του πολέμου, με σκοπό την κατάπαυση του πυρός και κάποιου είδους διαπραγμάτευση.
Όμως, τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση, με ευθύνη όλων των πλευρών.
Μια σύγκρουση όλο και πιο «θερμή», όλο και πιο επικίνδυνη.
Με αποτέλεσμα ώρες ώρες να σκέφτομαι ότι μακάρι να είχαμε απλώς «Ψυχρό Πόλεμο».
