Οι εκλογές στην Ιταλία με την άνοδο της ακροδεξιάς με κεντρικό πρόσωπο την Μελόνι ισχυροποίησαν το επιχείρημα ότι οι δυνάμεις του λαϊκισμού και του στείρου εθνικιστικού Ευρωσκεπτικισμού παραμένουν ισχυρές.
Η ακροδεξιά παραμονεύει, όπως έδειξαν οι περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις και επί της ουσίας στοιχειώνει την Ε.Ε., ενώ η περίοδος θυμίζει τον μεσοπόλεμο.
Υπό τη σκιά των στοιχείων της Eurostat, ότι το 1/3 των Ευρωπαίων πολιτών (περισσότερα από 125 εκατ. πολίτες) βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, η θέση αρχής για κάθε δημοκράτη πολίτη της Ε.Ε. είναι η μεγάλη ήττα των ακροδεξιών δυνάμεων και η εξουδετέρωση των θέσεών τους.
Από την στιγμή που αυτό δεν γίνεται στις εκλογές, καθώς η ακροδεξιά αντέχει και σηκώνει κεφάλι, οφείλουν τα δημοκρατικά κόμματα να διαμορφώσουν πολιτικές που θα ανατρέψουν στην ίδια την καθημερινότητα το ρεύμα της ακροδεξιάς που έχει μπει για τα καλά στο παιχνίδι της εξουσίας.
Υπάρχουν αρκετές παραδοχές που ενισχύουν την άποψη ότι η Ευρώπη όπως την γνωρίσαμε τελειώνει, εάν δεν αλλάξει ριζικά για να επιβιώσει. Σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις (πχ ας δούμε τι έγινε στην πολυπολιτισμική Σουηδία) αναδείχθηκε το Βατερλό του παλαιού πολιτικού συστήματος. Αυτό που συνέβη την Κυριακή αποτελεί μια ακόμα ήττα για την Ευρώπη.
Πλέον υφίσταται, όχι απλά απόσταση, αλλά ρήξη πολλών κοινωνικών ομάδων με τις κυρίαρχες πολιτικές ελίτ και δοκιμάζεται η ίδια η συνοχή της Ε.Ε. Και πάλι, αυτή τη φορά με αφορμή τις Ιταλικές εκλογές αποκαλύπτεται το μείζον: το έλλειμμα δημοκρατίας και αλληλεγγύης που εμφανίζει η Ε.Ε., η οποία με την πολιτικής της οδηγεί πολίτες στα…μαύρα μονοπάτια της ακροδεξιάς.
Το έλλειμμα δημοκρατίας είναι πιο σημαντικό και κρίσιμο από το οικονομικό έλλειμμα για το οποίο δίνουν μεγάλη σημασία οι βασικοί «ηγέτες» της σημερινής Ε.Ε., οι οποίοι διαχειρίστηκαν με πάρα πολλά λάθη την πανδημία, αλλά και την ενεργειακή κρίση με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Τα όσα συμβαίνουν και στην Ελλάδα πρέπει να προβληματίσουν ιδιαίτερα τις κυρίαρχες πολιτικές ελίτ και συνολικά το πολιτικό σύστημα που θα έχει αναφορά σε ένα ακόμη πιο περιορισμένο –λόγω της αυξημένης τάσης για αποχή- εκλογικό σώμα.
Το ευρωπαϊκό όραμα θολώνει και η ίδια η Δημοκρατία υποβαθμίζεται, ενώ η λιτότητα γκρεμίζει παραδοσιακά τείχη και ανατρέπει σταθερές. Είτε αρέσει, είτε όχι, ο πολιτικός λόγος της Ακροδεξιάς, ήρθε για να μείνει και δεν πολεμιέται με αποκηρύξεις και ευχολόγια.
Θέλει γενναίες αποφάσεις στα πεδία της οικονομίας, στην απασχόληση, στο μεταναστευτικό κα, αλλά κυρίως πρέπει να αποκωδικοποιηθεί η στάση των πολιτών έναντι της παγκοσμιοποίησης και πως τοποθετούνται έναντι του Έθνους – Κράτους.
Και η Ακροδεξιά δεν αντιμετωπίζεται με απειλές και εκβιασμούς, όπως έγινε παραμονές των Ιταλικών εκλογών, καθώς έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα. Το είδαμε και σε άλλες εκλογικές αναμετρήσεις.
Αν οι ταγοί της ΕΕ δεν αφυπνιστούν θα δούμε πολλά και χειρότερα και θα επιστρέψουμε με βήμα ταχύ στο παρελθόν και σε σκοτεινές περιόδους.
