Η επιτυχημένη παράσταση «Νίκη, απόψε στο πάρτι» σε σκηνοθεσία και δραματουργική μεταγραφή της Ρούλας Πατεράκη, κείμενο της Νίκης Τριανταφυλλίδη, με τη Νάνα Παπαδάκη στον ρόλο της κεντρικής ηρωίδας, παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Φούρνος, συνοδευόμενη από μια αφιερωματική βραδιά στη σπουδαία γυναίκα του ελληνικού θεάτρου και της σκηνής, τη Νίκη Τριανταφυλλίδη.
Η «Νίκη, απόψε στο πάρτι» επανέρχεται από το Σάββατο 1 Οκτωβρίου και θα παρουσιάζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή, έως 30 Οκτωβρίου, για 10 μόνο παραστάσεις.
Πρόκειται για μια επίπονη ανασκαφή σε έναν καλλιτεχνικό ψυχισμό, ο οποίος, με συνοδοιπόρο το σύμπαν του οπτικοακουστικού περιβάλλοντος που ζωντανεύει ο σκηνοθέτης και εικαστικός Αβραάμ Παπαβραμόπουλος, ταξιδεύει μες στο συλλογικό ασυνείδητο, τις μεταμορφώσεις της φύσης και καθρεφτίζει τη διαχρονική περιπέτεια του ανθρώπινου πνεύματος.
Η ιστορία της παράστασης στηρίζεται σε μία γυναίκα, τη Victory of the Rose (Νίκη Τριανταφυλλίδη) που κάνει την ανασκόπηση της εσωτερικής της ζωής και μέσα από τρεις βασικές μεταμορφώσεις (Ελισάβετ, Μαξίμ, Αλίκη), καθώς και τις αρχετυπικές παρεμβάσεις της μητέρας και του πατέρα, φτάνει στα έγκατα της ύπαρξής της.
Η Νάνα Παπαδάκη μίλησε στα «Νέα» για την επανάληψη της παράστασης, τη Νίκη Τριανταφυλλίδη και την υστεροφημία της.
Δεύτερη σεζόν για την παράσταση. Τι έχει αλλάξει στην προσέγγισή σας στο ρόλο; Έχετε εμβαθύνει ίσως σε αυτόν;
Ο χρόνος προσφέρει κάτι πολύτιμο. Επιτρέπει στον ηθοποιό να αντέξει την αποκάλυψη μιας πολύ προσωπικής αλήθειας. Χρειάζεται χρόνος για να κατακτηθεί μια ερμηνεία, με όλο το σώμα. Να φτάσει στα εσωτερικά όργανα του σώματος. Να κυλήσει στο αίμα του ηθοποιού. Το κείμενο της Τριανταφυλλίδη έχει πολλές απαιτήσεις, όπως και η σκηνοθεσία της Πατεράκη. Πρέπει να αφήσεις στην άκρη όσα νόμιζες ότι ξέρεις και να πιάσεις τον κόσμο απ την αρχή. Μια επανάληψη δεν έχει νόημα, όσο καλά και αν πάει η παράσταση, αν δεν έχεις να προσφέρεις κάτι καινούριο. Κι εγώ αισθάνομαι ότι
βρίσκω μια βαθύτερη σύνδεση με το υλικό. Ανακαλύπτω μια ολόκληρη ζωή, απ’ την αρχή ως το τέλος. Συνθέτεις ένα πρόσωπο, το οποίο όσο πιο πολύ σου μοιάζει, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται απ’ αυτό που νόμιζες πως είσαι. Ανοίγεται σε κάτι τόσο μεγάλο, πολύπλοκο, μυστηριώδες, όπως η ίδια η φύση. Δεν σταματάει αυτό το ταξίδι. Ο ρόλος μέσα σου δεν σταματάει ποτέ.
Η συγκεκριμένη παραγωγή προέκυψε από δική σας πρωτοβουλία. Τι σας τράβηξε στην Νίκη Τριανταφυλλίδη;
Το ότι ήταν μια γυναίκα με θάρρος και πυγμή. Και επειδή δεν χωρούσε σε κάποιο κουτάκι έπρεπε να υποστεί τις συνέπειες. Τις οποίες, βέβαια, επειδή, πάνω απ’ όλα, ήταν ένας γενναίος άνθρωπος τις μετουσίωνε σε δημιουργία. Στο κείμενό της καταγράφεται μια διαδρομή μες στον λαβύρινθο της ψυχής της, όπου συνυπάρχει η ομορφιά, η τρέλα, η ασχήμια, το ένθεο, το ευτελές, το θέατρο, η ζωή, το δίκαιο, το άδικο, δεν ξέρεις πια τι είναι τι. Χωράει τα πάντα. Παράξενο κείμενο. Το είχα ανάγκη.
Στην αναμέτρησή σας με τον ομώνυμο ρόλο, εντοπίσατε σημεία σύνδεσης με την ηρωίδα;
Είναι πανανθρώπινα τα ζητήματα που αγγίζει το κείμενο όσο κι αν επικεντρώνεται στον γυναικείο ψυχισμό. Ο ευαίσθητος θεατής θα αναγνωρίσει μες στο έργο τη δική του οικογένεια, κοινωνικές πιέσεις, αγκυλώσεις, ανομολόγητες σκέψεις, το αίσθημα που ‘χουμε καμιά φορά ότι δεν ξέρουμε ποιοι στα αλήθεια είμαστε. Τους πολλούς εαυτούς που χρειάζεται να επιστρατεύσουμε για να ζήσουμε και να νιώσουμε ότι ανήκουμε στην οικογένεια των ανθρώπων. Νομίζω ότι κι εγώ αναγνώρισα δικά μου βιώματα στο θέατρο και τη ζωή.
Οι μεταμορφώσεις της πόσο κοντά ή μακριά είναι από εκείνη;
Δεν ξέρω ποια, στ’ αλήθεια, ήταν. Πώς ένιωθε η ίδια τον εαυτό της. Φαντάζομαι, όμως, ότι αυτό το πλάσμα που επινόησε, η ηρωίδα της, η Ελισάβετ Π. στο πρωτότυπο, η Victory of the Rose στη μεταγραφή της Ρούλας Πατεράκη, φέρει πολλά στοιχεία απ’ την εσώτερη ζωή της. Η κάθε μεταμόρφωση συμβαίνει σαν φυσικό φαινόμενο. Με διαφορετική δυναμική κάθε φορά. Αλλά δεν ξέρω τι να απαντήσω στο αρχικό σας ερώτημα. Αισθάνομαι, αλλά δεν ξέρω.
Οι παρεμβάσεις του πατέρα και της μητέρας της, συμβολίζουν την γενικότερη παρέμβαση των γονιών στη ζωή όλων μας ή και κάτι βαθύτερο;
Κάτι βαθύτερο. Εξάλλου το έργο δεν είναι ψυχολογικό. Είναι οντολογικό. Οριακό και πολύπλευρο. Νομίζω ότι αφορούν στη σάρκωση θεμελιωδών δυνάμεων, οι οποίες διαμορφώνουν μια προσωπικότητα, χωρίς να είναι απαραίτητο να ανταποκρίνονται πλήρως στα πραγματικά γεγονότα. Θα έλεγα πως σαρκώνουν τους περιορισμούς που επιβάλλει μια ολόκληρη κοινωνία στις ψυχές και τα σώματα των ανθρώπων, οι οποίοι περνούν απ’ τη μια γενιά στην άλλη. Είναι δεσμά ενός αίματος που μοιάζει να ρέει διαχρονικά στις φλέβες της ελληνικής κοινωνίας.
Η παράσταση καταπιάνεται με μια προσωπικότητα της τέχνης που έφυγε από τη ζωή παραγκωνισμένη. Τι επιδιώκετε να πετύχετε θυμίζοντας τη ζωή και το έργο της επί σκηνής; Ίσως μια αποκατάσταση της υστεροφημίας της;
Αλίμονο. Η Νίκη Τριανταφυλλίδη δεν έχει ανάγκη εμένα για να αποκαταστήσω οτιδήποτε. Είναι τόσο έντονη η καλλιτεχνική σφραγίδα της στο ελληνικό θέατρο. Έχει φροντίσει η ίδια, οι ερμηνείες, οι δικοί της άνθρωποι για την υστεροφημία της. Δεν νομίζω να την ένοιαζε κιόλας. Αν κάποιος πρέπει να νοιαστεί για τη δική του υστεροφημία, θα μου επιτρέψετε να πω πως, μάλλον, αυτός θα έπρεπε να είναι η οργανωμένη πολιτεία, η οποία, κατά τη γνώμη μου, όφειλε να έχει στηρίξει περισσότερο το έργο της. Όχι για εκείνη. Για εμάς. Η ίδια απ’ όσο γνωρίζω έφυγε ευχαριστημένη και πλήρης. Ήταν μια σπάνια καλλιτέχνιδα που καλό θα ήταν να ξέρουμε και να θυμόμαστε ότι έχει περάσει απ’ αυτόν τον τόπο. Όπως τόσοι και τόσοι άλλοι που όσο είναι στη ζωή τούς κάνουμε τη ζωή δύσκολη και όταν φεύγουν θυμόμαστε πόσο σπουδαίοι υπήρξαν. Αυτό θα ήθελα. Να εκτιμήσουμε αυτούς που ‘χουν προσφέρει και είναι ακόμη ζωντανοί.
