Με ρωτούν ποια είναι η ιδιαίτερη σχέση που έχω με την ποιήτρια Ευγενία Βάγια που υπογράφει, φιλοξενώντας με, συχνά εδώ στις «Αιχμές» μου και που -σημειωτέον- δεν την έχω δει ποτέ – και κυρίως δεν υπήρξε μαθήτριά μου.
Την απάντηση ο αναγνώστης την έχει ήδη από την λεγόμενη «ευτυχή στίξη» της ποίησης.
Αυτή προσδίδει στο κείμενο του καθ’ ενός μας το νόημά του.
Και αυτό -μας διδάσκει η ψυχανάλυση- «υποθέτει μια αιτιότητα που δεν είναι γραμμική».
Όχι ένα «δούναι και λαβείν» αλλά ένα «λαβείν» εκατέρωθεν, αφού το “δούναι» και στις δύο περιπτώσεις το δίνει δωρεάν η γλώσσα.
Όταν- για να τα πω επιστημονικά- υφίσταται μία αναλογία ανάμεσα στο αίτιο και το αποτέλεσμα, τότε όσο πιο σημαντικό είναι το αίτιο (η ποίηση) τόσο και το αποτέλεσμα γίνεται εξίσου σημαντικό για όλους.
Γιατί να το κρύψω: «όπως το απλό φτερούγισμα μιας πεταλούδας μπορεί να προκαλέσει σε λίγες μέρες αργότερα, ένα κυκλώνα», έτσι και ένα φτερούγισμα στο χαρτί, αυτό το φθινοπωρινό πρωινό, μπορεί να δώσει ένα ποίημα, ή έστω, αυτή την (αχρείαστη) «Αιχμή » στο διαδίκτυο.
ΥΓ
Το αναπόφευκτο: «όταν έρθει ο χειμώνας», η ωραία πεταλούδα, «πέφτει κάτω και ψοφά»
