«Συντηρεί το καλό για να μπορεί να διαπράξει το Κακό, και αν κάνει το Κακό, είναι για ν’ αποτίσει φόρο τιμής στο Καλό. Αν παραβαίνει τον Κανόνα είναι για να αισθανθεί καλύτερα την ισχύ του Νόμου».
Με τον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα ισχύει περίπου το αντίστροφο.
Αλλά δεν είμαι ο Σαρτρ να αναδείξω τους λόγους. Ούτε ο Μπωντλαίρ να αγνοώ τις υπερβολές του λεξιλογίου μου. Όσο όμως τηρώ τις διατάξεις του Συντάγματος -οι οποίες επαφίενται άλλωστε στον πατριωτισμό μου- άλλο τόσο και εκτιμώ -για πατριωτικούς λόγους- και τις «διατάξεις» της (κάτω) πλατείας Συντάγματος και τον «νεανικό ενθουσιασμό».
Στην γενικευμένη υποκρισία των ημερών με τις υποκλοπές υπό το πρίσμα, περίπου, της πολιτικής ορθότητος, το να «κλέβεις» λίγο από τον λαϊκισμό που σου έχουν στερήσει οι τέχνες και τα γράμματα, δεν βλάπτει.
Το ίδιο έκανε ο Σαρτρ το ’68 ανεβασμένος σ’ ένα βαρέλι, έξω από το εργοστάσιο της Ρενώ. (Και από κοντά ο Φουκώ με την ντουντούκα.)
Νόμιμη κυβέρνηση είχαν και τότε, αλλά δεν ξέρω αν ο Πρωθυπουργός του Σαρλ ντε Γκωλ, Μισέλ Ντεμπρέ, παρακολουθούσε -εκτός από την γυναίκα του Πομπιντού και τον Μάρκοβιτς- κανέναν άλλον.
* Ζαν-Πωλ Σαρτρ, «Μπωντλαίρ», μετάφραση Ν.Φωκάς, εκδόσεις Ολκός, 1955.
