«Αν αύριο ψηφιζόταν ένας νόμος. παγκόσμιος και άμεσης ισχύος. πως όλα τα γουρούνια επί γης. ελεύθερα να αφεθούν. από τις ομιχλένιες κοιλάδες της ανχουέι ως το ουισκόνσιν. κι από τα αυτοκρατορικά χοιροτροφεία της μακαρίτισσας ελισάβετ ως τις καλαμωτές γουρουνοστάνες της μπουργκίνα φάσο. κάθε χοιροσφαγείο. κάθε κέντρο χοιροκτονίας παγκοσμίως. έτσι που μέσα στις επόμενες μέρες. γουρούνια εν αρχή τρομαγμένα. μα μετά πιο θαρρέτα. να βγαίνανε σιγά-σιγά στους δρόμους. διαμέσου δικτύων εθνικών μα και από αρχαία μονοπάτια. να μπαίναν στα χωριά. στις πόλεις. στα σουπερμάρκετ. στους ιερούς ναούς. στα βενζινάδικα. να ανέβαιναν στην ακρόπολη. στη ρόδα του αλού φαν παρκ. στα καράβια. να γεμίζανε στάδια. σχολεία. πυλωτές. πάρκα. υπόγεια πάρκινγκ. να παρελαύναν στις μεγάλες προκυμαίες. ειρηνικά γουρουνοπάζαρα χωρίς σφαγή ή γάμο. να κλείνανε την αττική οδό. τις εθνικές αρτηρίες. ώσπου στο τέλος. όπου γυρνάς κι όπου σταθείς να βλέπεις ροζ. κι όταν σκοντάφτεις να πέφτεις απαλά. πάνω σε άψητο ροδαλό παλλόμενο σπλάχνο. να μην χτυπάς. ή όταν χωρίζεις. και βγαίνεις τρέχοντας απ’ το μπαρ. και πας και κλαις σε κάποια σκοτεινή γωνία. μια υγρή απαλή μουσούδα να γλείφει τα μάγουλά σου. κι ακόμα κάποιες μέρες. να γίνονται αργίες. γιατί περνάνε σαν ποτάμια τα γουρούνια. γουρουνοπαρελάσεις χωρίς μπάντα. με μόνη μουσική τα ρουθουνίσματα. το λασπωτό ποδοβολητό. και εκείνη της φύσης την υπερβατική ζωϊκή ησυχία. ώσπου στο τέλος να χάνονται προς τις γραμμές της θάλασσας. προς τα αιώνια δάση. τα ναδιρικά βάθη. αν αυτό γινότανε αύριο. μεθαύριο. αν δηλαδή μέσα στην τόσο κατακλυσμιαία. ακλόνητη και θριαμβεύουσα παγκόσμια ανθρωπονίνη. ελευθερωνόταν απρόσμενα. μια γενναία ποσότητα ακατέργαστης. ανόθευτης και αγνής γουρουνοσύνης. πόσο πιο καθαρός. πιο τρυφερός θα ‘ταν ο κόσμος.»
*το κείμενο αυτό, για το τέλος του καλοκαιριού, με την ιδιότυπη ορθογραφία του, μου το έστειλε ο μαθητής μου Κυριάκος Χαρίτος. Το έργο του Μικρή Εκγυκλοπαίδεια του Θανάτου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Στερέωμα.
Κατά μάνα κάτα κύρη δεν θα μπορούσα να πω για τον Χαρίτο, γιατί ούτε μάνα του υπήρξα ούτε κύρης του είμαι. Ο Κυριάκος Χαρίτος είναι παιδί του Αιώνα του.
