Οι ταινίες της εβδομάδας – Το σινεμά είναι γυναικεία υπόθεση!

Βαθμολογία

5: εξαιρετική

4: πολύ καλή

3: καλή

2: ενδιαφέρουσα

1: μέτρια

0: απαράδεκτη

«Εισιτήριο στον παράδεισο» («Ticket to heaven», ΗΠΑ, 2022)

Ισως όχι η καλύτερη ταινία της εβδομάδας, σίγουρα όμως η ελκυστικότερη για το ευρύ κοινό • ένα ρομάντζο της παλιάς κοπής σκηνοθετημένο ακαδημαϊκά από τον Ολ Πάρκερ, με ένα πολύ δυνατό πρωταγωνιστικό ζευγάρι, τον Τζορτζ Κλούνεϊ και την Τζούλια Ρόμπερτς και ένα πανέμορφο χώρο εξέλιξης της ιστορίας, το Μπαλί. Θα μπορούσες μάλιστα να πεις, ότι οι Κλούνεϊ και Ρόμπερτς σκέφτηκαν να συνδυάσουν τις διακοπές τους με την δουλειά παίζοντας σε αυτή την ταινία η οποία από την αρχή ως το τέλος μοιάζει με τουριστικό διαφημιστικό του Μπαλί.

Το σενάριο διακρίνεται από την χαριτωμένη αφέλεια που το Χόλιγουντ λατρεύει σε αυτού του τύπου τις ταινίες: το χωρισμένο ζευγάρι που ενώνεται για να εμποδίσει τον γάμο της κόρης του (Κέιτλιν Ντέβερ) η οποία δείχνει αποφασισμένη να εγκαταλείψει μια καριέρα στη δικηγορία για να ζήσει την ζωή του μεγάλου έρωτα και της ξεγνοιασιάς στο Μπαλί μαζί με έναν εκτροφέα φυκιών (Μαξίμ Μπουτιέρ). Οι τσακωμοί διαρκείας των δύο γονέων που ανταλλάσσουν κακιούλες ανάμεσά τους σαν να παίζουν πινγκ πονγκ, δίνουν το τέμπο της ταινίας και από τους δύο σταρ η Ρόμπερτς κερδίζει στα σημεία γιατί ο Κλούνεϊ ίσως το παρακάνει με τις μούτες. Ωστόσο, η cool διάθεση όλων φαίνεται και ίσως αυτό να βοηθήσει το «Εισιτήριο στον Παράδεισο» να κόψει πολλά εισιτήρια στις αίθουσες.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: TOWN CINEMAS – VILLAGE MALL – VILLAGE METRO MALL – ΑΕΛΛΩ – ΒΑΡΚΙΖΑ- ΦΟΙΒΟΣ – ΝΑΝΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΑΛΕΞ ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ – ΑΡΙΑΝ ΓΛΥΦΑΔΑ – ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ – ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ – ΔΙΟΝΥΣΙΑ – ΣΙΝΕ ΑΛΣΟΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ – ΟΝΑΡ – ΧΛΟΗ –ΕΚΡΑΝ – ΑΕΛΛΩ – ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ – ΦΙΛΟΘΕΗ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – VILLAGE COSMOS – ΟΝΕΙΡΟ ΖΩΗΣ ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟ – ΑΥΡΑ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ κ.α.

—————————————————

«Όλα πήγαν καλά» («Tout s’est bien passé», 2021)

Από τον Φρανσουά Οζόν, σκηνοθέτη εξαιρετικά παραγωγικού και ανήσυχου σε ότι αφορά την ποικιλία των θεμάτων των ταινιών του, μια ταινία για τις συνέπειες στον περίγυρο ενός ανθρώπου που όχι απλώς έχει αποφασίσει να θέσει τέλος της ζωής του αλλά ζητά από την κόρη του να τον βοηθήσει να το κάνει κινητοποιούν τα γρανάζια της ταινίας. Πολλά έχουν συμβάλλει στην απόφασή του – η κατάσταση της υγείας του το σημαντικότερο. Ποια όμως θα μπορούσε να είναι η διαχείριση μιας τέτοιας κατάστασης από τους οικείους του;

Από μόνη της μια τέτοια ιδέα, αναμφισβήτητα ακραία, ακόμα και μακάβρια αν και καθόλου απίθανη, προκαλεί την περιέργεια. Ένα ενδιαφέρον ερώτημα που ο Οζόν θέτει ευγενικά (και με αρκετό χιούμορ), είναι όχι τόσο αν ο ηλικιωμένος πραγματικά πιστεύει αυτό που λέει ότι θέλει να κάνει, αλλά κατά πόσο η κόρη έχει πιθανότητες να τον μεταπείσει. Παράλληλα η ταινία με έναν κάθε άλλο παρά δυσάρεστο τρόπο, μας δίνει μια ιδέα για την πολυπλοκότητα μιας τέτοιας απόφασης από την στιγμή που στην χώρα αυτού που έχει αποφασίσει να τερματίσει την ζωή του απαγορεύεται δια νόμου μια τέτοια πράξη.

Υπάρχουν ολόκληρες «επιχειρήσεις θανάτου» που μπορούν να βοηθήσουν τον πελάτη τους να υλοποιήσει την επιθυμία του σε κάποια χώρα του εξωτερικού αλλά και πάλι οι τεχνικές λεπτομέρειες είναι τεράστιες και μπορούν να… ταλαιπωρήσουν αφάνταστα αυτόν που απλώς θέλει να πεθάνει. Αν όλα τα παραπάνω δεν στηρίζονταν από πειστικές ερμηνείες, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι γκροτέσκο. Εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο διότι με ένα σχεδόν μαγικό τρόπο η χημεία ανάμεσα στην Σοφί Μαρσό που υποδύεται την κόρη και τον Αντρέ Ντισολιέ που παίζει τον πατέρα, λειτουργεί σαν το τέλειο γρανάζι της μηχανής της ταινίας.

Αφήνοντας κατά μέρος τις ανάλαφρες κομεντί, η Μαρσό δοκιμάζεται σε έναν πραγματικά δραματικό ρόλο και πετυχαίνει διάνα, ενώ η εικόνα και μόνο του Ντισολιέ στο ρόλο του ηλικιωμένου που δεν θέλει να χάσει αυτό που τελικά του έχει μείνει, την αξιοπρέπεια, είναι με μια λέξη, αξέχαστη.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΑΘΗΝΑΙΑ – ΣΙΝΕ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ – ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ – ΣΙΝΕ ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΣΙΝΕ ΜΑΡΙΕΛ Π. ΡΑΦΤΗ

—————————————————

«Νεαροί εραστές» («Les jeunes amants», Γαλλία, 2021)

Ο έρωτας ενός παθιασμένου με την δουλειά του ογκολόγου (Μελβίλ Πουπό) με μια μεγαλύτερη του κατά 30 ολόκληρα χρόνια, καλοστεκούμενη γυναίκα (Φανί Αρντάν) βρίσκεται στην καρδιά της ιστορίας της ταινίας που σκηνοθέτησε η Καρίν Ταρντιέ (η δημιουργός του επιτυχημένου «Για καλό και για κακό», 2017, όπου επίσης μια ανορθόδοξη ερωτική σχέση βρισκόταν σε πρώτο πλάνο). Με την παράξενη έλξη που νιώθει για αυτή την γυναίκα, ο γιατρός θα λάβει καταλυτικές αποφάσεις που με επιπτώσεις στην οικογένειά του (έχει μια σύζυγο που τον λατρεύει – Σεσίλ Ντε Φρανς – και δύο παιδιά).

Είναι πολύ δύσκολο να μην σου περάσει από το μυαλό ότι ο γάμος του νυν πρωθυπουργού της Γαλλίας Εμανουέλ Μακρόν με την κατά 25 χρόνια μεγαλύτερη του Μπριζίτ Τρονιέ δεν συνέβαλε κάπως ως «πηγή έμπνευσης» αυτής της ταινίας, όμως πέρα από αυτό, η Ταρντιέ χειρίζεται την ιστορία με ευγένεια και σεβασμό στα πρόσωπα, χωρίς να επιτρέψει τίποτα το εξεζητημένο να λειτουργήσει ως μπανανόφλουδα στο σενάριο. Αρντάν και Πουπό βρίσκονται σε καλή φόρμα, έχοντας προφανώς πιστέψει στο όραμα της σκηνοθέτριας. Δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό – ιδίως η Αρντάν σε μια πραγματικά γενναία ερμηνεία μέσω της οποίας δέχεται να «ξεγυμνώσει» τον εαυτό της.

Βαθμολογία: 3

ΑΘΗΝΑ: ΘΗΣΕΙΟ – ΑΛΕΚΑ – ΓΑΛΑΖΙΑ ΑΚΤΗ κ.α.

——————————————————-

«Χάρηκα που σας γνώρισα» («La pièce rapportée», 2021)

Χαριτωμένη, ανάλαφρη αλλά και με μια έντονη πολιτική χροιά λόγω των ταξικών διαθέσεών της, η ταινία του Αντονίν Περετζάτκο, τρίτη γαλλική αυτής της εβδομάδας, βρίσκει την ηθοποιό Ζοσιάν Μπαλασκό σε ένα τερέν που ως κωμικός ηθοποιός παίζει στα δάχτυλα. Υποδύεται την παρακμασμένη πάλαι ποτέ αριστοκράτισσα με το πληθωρικό ονοματεπώνυμο Αντελαϊντ Σατό Τετάρ – Ντιτ Λα Ρεν Μερ, η οποία δεν μπορεί να χωνέψει το γεγονός ότι ο γιός της (Φιλίπ Κατεριν) έχει ερωτευτεί μια υπάλληλο του μετρό (Αναΐς Ντεμουστιέ).

Η ανάγκη της πεθεράς να απομακρύνει την ασήμαντη νύφη από την ζωή του κανακάρη της, τροφοδοτεί το βιτριολικό χιούμορ της ταινίας, στοιχείο του οποίου η απόφαση της πρώτης να προσλάβει ως και …ιδιωτικό ντετέκτιβ προκειμένου να αποδείξει ότι η απαράδεκτη μέλλουσα νύφη απατά τον γιό της. Με γνώμονα αυτό το χιούμορ που μπορεί να κάνει ασυναγώνιστη την Μπαλασκό η ταινία σε κερδίζει παρότι στην ουσία αναμοχλεύει ιδέες που οι κωμωδίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου έχουν διαχειριστεί με πολύ πιο ψυχαγωγικό τρόπο, αρκεί να θυμηθεί κανείς την Τασσώ Καββαδία και την Μαίρη Αρώνη σε ανάλογους ρόλους.

Βαθμολογία: 2

ΑΘΗΝΑ: ΚΑΡΜΕΝ – ΣΤΕΛΛΑ – ΔΑΦΝΗ – ΜΙΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ κ.α ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΛΕΞ

——————————————————-

«Ο τυφλός που δεν ήθελε να δει τον Τιτανικό» («Sokea mies joka ei halunnut nähdä Titanicia», 2021)

Εξαιρετικά δύσκολο μα και πολύ θαρραλέο το εγχείρημα που αποπειράθηκαν οι δημιουργοί αυτής της ταινίας, καθ’ όλη την διάρκεια της οποίας, το μόνο πρόσωπο που βλέπουμε είναι αυτό του πρωταγωνιστή της: εκτός από παράλυτος, «καρφωμένος» σε αναπηρικό καροτσάκι είναι και τυφλός (για την ιστορία ο Πέτρι Ποϊκολάϊνεν που τον υποδύεται πάσχει από όλα τα παραπάνω). Το πώς ο ήρωας του «Τυφλού» βρέθηκε στην κατάσταση που βλέπουμε δεν έχει καν σημασία μπροστά στο τώρα, την αφόρητη ζωή του την οποία προσπαθεί να ζήσει με μόνα του όπλα το χιούμορ και τις κινηματογραφοφιλικές αναφορές του.

Ο άνθρωπος αυτός τον οποίο ο φακός του σκηνοθέτη δεν αφήνει ποτέ έξω από το κάδρο είναι ένας φανατικός σινεφίλ που κάνει διαρκώς αναφορές σε ταινίες είτε μιλώντας στο τηλέφωνο, είτε με την νοσοκόμα του (την οποία παρομοιάζει με την Μίζερι του Στίβεν Κινγκ), είτε ακόμα και με τους κακοποιούς που θέλουν να τον ληστέψουν. Από μόνη της αυτή η ιδέα μπορεί να προκαλέσει δυσφορία, να όμως που ο σκηνοθέτης Τέεμου Νίκι βρίσκει τον τρόπο να σε παγιδεύσει μέσα στον κόσμο της ταινίας και να δημιουργήσει συναίσθημα περίπου όπως είχε καταφέρει ο Στίβεν Νάιτ στην εξαιρετική ταινία «Locke», όπου το μόνο που βλέπουμε είναι ο Τόμ Χάρντι να μιλά στο τηλέφωνο ενώ οδηγεί.

Βαθμολογία: 2 ½

ΑΘΗΝΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΦΛΕΡΥ ΚΑΛΛΙΘΕΑ – ΡΙΒΙΕΡΑ

——————————————————-

Επανεκδόσεις

Το «Ριφιφί» («Du rififi chez les hommes», Γαλλία, 1955) είναι η πρώτη ταινία που μετά από τέσσερα περίπου χρόνια ανεργίας ο Ζιλ Ντασέν γύρισε στην Γαλλία όπου είχε αυτοεξοριστεί αρνούμενος να δηλώσει τις πολιτικές πεποιθήσεις του. Αυτή η δημιουργική σιωπή του «έσπασε» με μια ταινία που επρόκειτο να γράψει ιστορία για τη… σιωπή της. Θέμα του «Ριφιφί», που πατά με σταθερότητα στα ίχνη του κλασικού αμερικανικού νουάρ, είναι η προσπάθεια μιας παρέας «τελειωμένων» κακοποιών (ανάμεσά τους οι Ζαν Σερβέ, Καρλ Μόνερ και ο ίδιος ο Ντασέν) να κάνουν την κλοπή της ζωής τους.

Εκτός από το ότι ο τίτλος της ταινίας έγινε λέξη της καθομιλουμένης, το «Ριφιφί» περιέχει επίσης την πιο διάσημη σκηνή διάρρηξης του κινηματογράφου, το μεγαλείο της οποίας είναι ότι καθ’ όλη την εξέλιξή της, περίπου 25′ δεν ακούγεται ούτε μία λέξη από τους διαρρήκτες. «Μου φάνηκε κάτι απλό και εξαιρετικά λογικό» είχε πει ο Ντασέν για τη σύλληψη της σκηνής. «Οταν κάνεις μια διάρρηξη και είσαι επαγγελματίας όπως ήταν αυτοί οι άνθρωποι, δεν χρειάζεται να μιλήσεις. Κάνεις απλώς τη δουλειά σου με ησυχία και φεύγεις…».

Βαθμολογία: 4

ΑΘΗΝΑ: ΑΜΙΚΟ -ΡΙΒΙΕΡΑ – ΟΑΣΙΣ

Το είχα γράψει τότε (2003) για το «Σπιρτόκουτο», το ξαναγράφω τώρα που η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Γιάννη Οικονομίδη ξαναβγαίνει στα σινεμά 20 χρόνια μετά την πρεμιέρα της: τέτοια γροθιά στο στομάχι από πρωτοεμφανιζόμενο Ελληνα σκηνοθέτη, ομολογώ ότι δεν την περίμενα. Το «Σπιρτόκουτο» είναι η μουτζούρα μιας λαϊκής οικογένειας που δεν αντέχει την ζωή της. Ο χώρος αμετακίνητος, τα δωμάτια ενός διαμερίσματος. O χρόνος, μια μόνο ημέρα που κι αυτή θαρρείς ότι είναι αμετακίνητη. Η μουσική απούσα. Από εκεί και πέρα φωνές, βρισιές, ουρλιαχτά, ιδρώτας, εκτόνωση, απόγνωση, μίσος, κυριολεκτικά ένας εφιάλτης τον οποίο ζούν με πάθος όλοι οι ηθοποιοί δίνοντας κυριολεκτικά απίστευτες ερμηνείες (Ερρίκος Λίτσης, Ελένη Κοκκίδου, Κώστας Ξυκομηνός, Σταύρος Γιαγκούλης). Είναι το filp side του χαζοχαρούμενου ελληνικού οικογενειακού sitcom αλλά και μια άσκηση στον Ινγκμαρ Μπέργκμαν και τον Εϊμπελ Φεράρα ταυτοχρόνως.

———————————————————-

Προβάλλεται επίσης σε επανέκδοση η κλασική ινδική ταινία «Η μοναχική σύζυγος» («Chaarulatha», Ινδία, 1964) του Σατγιαζίτ Ρέι, ενώ στις νέες ταινίες υπάρχουν και τα κινούμενα σχέδια «Η DC λεγεώνα από τα σούπερ κατοικίδια» («DC League of Super -Pets», 2022).