Ακούω το «απόρρητο» του Δημητριάδη και του Κοντολέοντα σαν το απόρρητο της Google: οι «υπηρεσίες» τους βοηθούν στο να αποτραπούν αυτόματα μομφές πριν ακόμα τους αγγίξουν. Όπως η Google, χρησιμοποιούν κι αυτοί «κρυπτογράφηση» για να διατηρήσουν απόρρητα τα «δεδομένα» τους κατά τη «μεταφορά» τους από Επιτροπή σε Επιτροπή, μέχρι τον Εισαγγελέα.
Ευαίσθητοι σε ό,τι ακούγεται, το σύμπτωμά τους είναι το ψέμα των ανώτερων τους, όπως του παιδιού που το σύμπτωμά του είναι το ψέμα των γονιών του.
Τους είναι γνωστό, μεταξύ άλλων, πως με το «απόρρητο» περιγράφουν μια έννοια που δεν μπορεί να εκφραστεί από μόνη της.
Διότι αυτός που δεν «λέει», λέει με τον τρόπο του ό,τι ήθελε να πει, και δεν θα ήθελαν να το πει αυτοί που λένε κι αυτοί που λένε ότι θα πουν. Και τότε αρχίζει για όλους ο διχασμός τους δήθεν, ανάμεσα σε άρρητο και σε ρητό , ενώ πάντα το υπόρρητο έχει σημασία: η «ταμπακιέρα», όπως θα έλεγε και ο Γεώργιος Παπανδρέου.
