Με το παράδειγμα της «οδηγίας» που δίνει η Πολιτική Προστασία για ένα φυσικό φαινόμενο (τους κεραυνούς) θέλησα εχθές να αποφύγω από εδώ τη «νεογλώσσα» που ακούω αυτές τις μέρες για τις «επισυνδέσεις» και να μιλήσω επίτηδες τη γλώσσα του Αρνιακού. Κι όχι μόνο γιατί ο τρόπος με τον οποίον μας μιλούν για τα οικονομικά, τα κοινωνικά ή ακόμη και τα πολιτικά γεγονότα μας αφήνει ελάχιστες πιθανότητες να αντιληφθούμε τι θέλουν να μας πουν, όπως σημειώνει ένας ευφυής Γάλλος μελετητής, ο Ζαν-Πωλ Φιτουσί, αλλά και γιατί αυτό που μας λένε «κατασκευάζει» τα γεγονότα αυτά έτσι, ώστε να μην μπορεί να ειπωθούν (και να γίνουν) αλλιώς.
Ο Γκέμπελς το γνώριζε καλά: όσο φτωχαίνει η γλώσσα τόσο πιο πολύ οι άνθρωποι δεν μπορούν να σκεφτούν διαφορετικά.
«Η ατμόσφαιρα αυλικής κολακείας και το πνεύμα προπαγάνδας που χαρακτήριζαν ορισμένα μέσα ενημέρωσης, δείχνουν πολύ καλά πόσος δρόμος ήδη έχει διανυθεί προς αυτή τη κατεύθυνση».*
Αλλά συμβαίνει και το αντίθετο που δεν το έχει πιάσει ο Φιτουσί: το «πνεύμα» των μέσων ενημέρωσης -και το πνεύμα- προετοιμάζουν άθελά τους την ανατροπή που ήδη συμβαίνει. Ας δει κανείς τις ακροαματικότητες. (Και δεν υπάρχει λόγος να είναι διαφημιστής.)
Ο Αρνιακός πάντως δεν πτοείται. Ούτε ο καιρός.
Και, μεταξύ μας, ούτε τα παραπούλια και τα λάχανα που θα φέρει.
(Αλλά η παροιμία αυτή δεν ήταν από τις αγαπημένες του Χαρίλαου Φλωράκη)
* J.- P. Fitoussi, » Τι μας κρύβουν οι λέξεις «, μετάφραση Α. Παπαγιαννίδης, εκδόσεις Πόλις, 2021
