«Την διαρροήν διαδέχεται η κατάρρευσις.Το πρώτο βήμα προς τα οπίσω. Τριακόσιοι Τσέται τρέπουν εις άτακτον φυγήν 10.000 άνδρας.
Πανικόβλητοι υποχωρούμεν. Εις το Μπουνάζ αποτελειούται η συμφορά. Παρ’ ολίγον αιχμάλωτος.
Οι Τούρκοι έρχονται… Αξιωματικοί ιππεύοντες γαϊδάρους καλπάζουν εν τη υποχωρήσει.
Ο Κεμάλ δι’ αεροπλάνων υβρίζει : «Έλληνες δειλοί και άνανδροι»…..*
Και οι υπερπτήσεις συνεχίζονται. Προστέθηκαν οι υπερπλεύσεις.
Αλλά δεν θέλω καν να σκέφτομαι τον Ερντογάν πάνω από τη Λέσβο σε διθέσιο Breguet. Ούτε τον Νίκο Παναγιωτόπουλο στο Γουδί.
Κι ενώ δεν βλέπω τον Ακάρ καθηγητή Ιστορίας στη Σχόλη Ευελπίδων, φαντάζομαι τον Δένδια δραγουμάνο στη Υψηλή Πύλη.
Όμως το Αφιόν Καραχισάρ δεν επαναλαμβάνεται. Ούτε τα Δερβενάκια.
Ούτε η Ιστορία επαναλαμβάνεται, διότι και τις δύο φορές είναι φάρσα. Και ότι το Ίδιο και το Όμοιο είναι κάθε φορά προσομοιωμένα, δεν πάει να πει πως είναι ψευδαισθήσεις.
Εξ ου στην τέχνη και η Ποπ Αρτ : το αντίγραφο εξωθείται σε τέτοιο βαθμό ώστε γίνεται ομοίωμα. Εκείνη η «νεφέλη» του Ευριπίδη στην «Ελένη» που κόστισε «πόνους» και στα δύο στρατόπεδα.
* Βλ.το «Ημερολόγιο της Μικρασιατικής Εκστρατείας», του Νίκου Βασιλικού, εκδόσεις Γνώση, 1992.
(Πρώτη έκδοση)
