«Εν τη Γεννήσει, την Παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει, τον κόσμον ου κατέλειπες Θεοτόκε»
Απολυτίκιο, Ήχος α
Άνοιξε λοιπόν τα φώτα
Δεν έχει τίποτα να δεις
Στα γόνατα πεσμένη
τί θαρρείς;
Η Κόλαση δεν περιμένει
Άνοιξε και κοίτα
θα αναληφθείς αντεστραμμένη
με τα ποδάρια σου γυμνά
Τα σύννεφα, ο Κορέτζο
τα αφήνει σκοτεινά
Ανήκεις στην ψευδαίσθηση του θόλου
Είσαι μέρος του θαύματος
και τη φωνή του άκου
Σε ζωγραφίζει
εκτός προγράμματος
Παρότι γύρισες από εκεί που φεύγεις
το σώμα δεν παρέδωσες ποτέ
Τον Διάβολο, Παρθένα μου
δεν αποφεύγεις
Τον κρίνο, τώρα θα πληρώσεις
Εκεί, στον τρούλο του ναού
αδύνατον να λιώσεις
Και όλοι οι Ευαγγελισμοί
του Μποτιτσέλι
φιξάρουν μ’ αβγοτέμπερα
μια «κυρία δεν με μέλει»
Άτμητη και κρουστή
μες στα μεταξωτά ρετάλια
ναυτόπουλο, που το ξαμόλησαν ψηλά
στα ουράνια στράλια
Τυχόν κρυστάλλωσή σου στην πορεία
είναι ιδιότητα μελιού, Κυρία
Μ’ άλλαλα χείλη οι διάκονοί σου,
μελίσματα ανεκλάλητα
θεολογικό ψηστίρι
Μα πως αλλιώς;
Κι εδώ το θείο μπανιστήρι;
Καθώς αναχωρείς σχεδόν γυμνή
ταυτίστηκα Μαντόνα μου μαζί σου
Τότε, με διεκπεραίωσες
Τώρα, κοιμήσου!
Δεν με κατέλειπες. Μετέστεις
Θωμάς, δεν είμαι να αμφιβάλλω
Του ονόματός σου τον συλλαβισμό
Τον αναβάλλω
Με τις πρεσβείες σου
στην Ποίηση μεσίτευσε για μένα
-στην τέχνη που με έχει υποστείλει-
Κόρη ανύμφευτε, θα με διαστείλει;
Το ποίημα μόνο με λυτρώνει
Εντάφιο κι αυτό στο μνήμα σου
με την Αγία Ζώνη
Λένε, πως ανεβαίνοντας την πέταξες
Φρικτό πειστήριο
Ας ήταν να μου έστελνες από τον ουρανό
απολυτήριο
Το Απολυτίκιό σου έμαθα, του Δεκαπενταυγούστου
βλέποντάς σε με κρίνα και διατσέντα
Όμως τα απολεσθέντα χάριν γούστου
τα έχασα. Την έκπληξη έχασα της νιότης
τον τρόπο που διεγείρεται η ανθρωπότης
Τι να μου κάνει η συλλογή που καταθέτω;
Είναι πολύ αργά για να εκτίθεμαι και να σ’ εκθέτω
Εκτός και εάν
απ’ τη θεατρική θεολογία
μπορείς να μ’ απαλλάξεις, Παναγία
*Κοίμησις της Θεοτόκου, κατά την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία
Η Καθολική Εκκλησία πιστεύει στο δόγμα της ενσώματης Ανάληψης της
**Από την ποιητική συλλογή Η Ανάληψις της Παρθένου, εκδόσεις Πατάκη, 2021.
