Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει οι πολιτικοί να συμπεριφέρονται ως να είναι υπεράνω του νόμου.

Και δεν αναφέρομαι σε εύλογες θεσμικές προβλέψεις όπως είναι η ασυλία των βουλευτών ή η ανάγκη να υπάρχει ειδική νομική διαδικασία για την ποινική ευθύνη υπουργών ως προς την άσκηση των καθηκόντων τους (ασχέτως των προβλημάτων που υπάρχουν ως προς το συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο).

Αναφέρομαι στον τρόπο που συχνά όσοι ασκούν εξουσία συμπεριφέρονται ως να μην ισχύουν για αυτούς οι προβλέψεις που ισχύουν για τους «κοινούς θνητούς».

Συμπεριφορά που περιλαμβάνει και την ικανότητα, όσο μπορούν να μην αφήνουν και ίχνη από όλες τις φορές που αντιμετώπισαν τη νομιμότητα με τρόπο «ελαστικό».

Αντιθέτως, στην Αμερική, που κακόπαθαν από τις αυθαιρεσίες και τις συνωμοσίες του Ρίτσαρντ Νίξον και πρόσφατα είδαν τον απερχόμενο πρόεδρο να οργανώνει περίπου μια εξέγερση (πιο σωστά ένα δυνάμει πραξικόπημα) κατά του αποτελέσματος δημοκρατικών εκλογών, έχουν μάθει να είναι πιο προσεκτικοί με όλα αυτά.

Παρατηρώ τις εικόνες από την έπαυλη του Τραμπ στη Φλόριντα και την έρευνα που πραγματοποιήθηκε εκεί για να εξακριβωθεί εάν εξακολουθούσε να διατηρεί εκεί έγγραφα και εν γένει υλικό που να σχετίζεται με την Προεδρία του.

Γιατί στην Αμερική όλα αυτά πρέπει με το τέλος της θητείας να τα παραδώσει. Δεν έχει το δικαίωμα να κρατήσει φακέλους στην κατοχή του. Επί της ουσίας, όλα τα έγγραφα που αφορούν την Προεδρία του, ακόμη και απλά καθημερινά έγγραφα που αφορούν τις επικοινωνίες του, είναι υποχρεωμένος να τα παραδώσει ώστε να αρχειοθετηθούν αρμοδίως.

Και βεβαίως υπόκειται κανονικά σε έρευνα, ιδίως όταν η έρευνα αφορά το εάν οργάνωσε ή ενθάρρυνε μια ευθεία αμφισβήτηση της ίδιας της συνταγματικής τάξης.

Και αναρωτιέμαι για την αντίστοιχη εικόνα στην Ελλάδα.

Δεν αναφέρομαι σε αυτά που μπορεί κανείς να βρει στη… Διαύγεια ή όσα αφορούν την υπηρεσιακή αρχειοθέτηση.

Αναφέρομαι στην κάπως… άδεια εικόνα που συναντούν οι επόμενοι ένοικοι του Μαξίμου όταν έχουμε κυβερνητική αλλαγή.

Αναφέρομαι στη «δημιουργική ασάφεια» ως προς το είδος των στοιχείων και των επικοινωνιών που πρέπει να καταγράφονται, ώστε να μπορεί να διερευνηθεί άμα χρειαστεί το τι ακριβώς έγινε σε συγκεκριμένες στιγμές.

Αναφέρομαι σε μια αίσθηση ότι υπάρχουν διάφορα άτυπα «τα εν οίκω μη εν δήμω» που ισχύουν στη διαχείριση της εξουσίας στην Ελλάδα και συνιστούν πραγματική αδιαφάνεια και κάποιες φορές συγκάλυψη.

Πιστεύω ότι τα πράγματα είναι καλύτερα όταν όλα καταγράφονται. Όλα σημειώνονται. Όλα αρχειοθετούνται. Και όλα είναι προσβάσιμα σε όσους έχουν νόμιμο δικαίωμα και προφανώς με την προστασία του απορρήτου όπου χρειάζεται.

Γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι υπεράνω του νόμου.