Θυμάμαι ένα πρωί στο Παρίσι το ’69 που είδα ένα ελικόπτερο της αστυνομίας να ξεριζώνει κυριολεκτικά από το ψηλότερο σημείο της Νοτρ Νταμ τη σημαία του Βόρειου Βιετνάμ που είχαν, ποιος ξέρει πώς, υψώσει βιετναμέζοι πράκτορες σαν «συμβολική πράξη», σύμφωνα με το λεξιλόγιο του Μαΐου.
Προχθές διάβαζα ότι ο Δένδιας θα στήσει προτομή του Χο Τσι Μινχ σε πλατεία της Έδεσσας τιμώντας τον κομμουνιστή ηγέτη που πολέμησε άκων στο Μακεδονικό Μέτωπο το ’17 από τις τάξεις του αποικιοκρατικού Γαλλικού Στρατού.
«Μακεδονομάχος, κομμουνιστής από το Βιετνάμ», θα σχολίαζε στην τελετή ο Βελόπουλος με τον Κουτσούμπα, επαινώντας την πρωτοβουλία του ευφάνταστου υπουργού που συναγωνίζεται την Πελόζι .
Και θα ‘ναι σα ν’ ακούνε εκστασιασμένοι από τα μπρούτζινα χείλη της προτομής τους στίχους από τα «Άνθη του κακού» που τόσο αγάπησε ο ιστορικός ηγέτης:
«Ερείπια! Φαμίλια! Ώ πνεύματα αδερφικά μου!
Κάθε βράδυ σας στέλνω ένα βαρύ αντίο!».
Κάθε βράδυ, μέχρι να τον μαζέψουνε τα κλεφτρόνια του μπρούντζου για πούλημα.
