Παρατηρώ τον θόρυβο για την είδηση ότι θα φτιαχτεί άγαλμα του Χο Τσι Μινχ στην Έδεσσα, που θα θυμίζει το πέρασμά του από την περιοχή, ως στρατευσίμου των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων στο Μακεδονικό Μέτωπο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Δεν αναφέρομαι σε όσους απλώς τρολάρουν, ενίοτε βέβαια αγνοώντας την ιστορία.
Κυρίως αναφέρομαι σε όσους αντέδρασαν με το σκεπτικό ότι θα τιμήσει η χώρα μας έναν… επικίνδυνο κομμουνιστή.
Εγώ πάλι πολύ χαίρομαι που η χώρα μου θα τιμήσει, έστω και με αυτόν τον τρόπο έναν από τους μεγαλύτερους επαναστάτες του 20ου αιώνα.
Έναν άνθρωπο που ηγήθηκε ενός μαζικότατου λαϊκού απελευθερωτικού κινήματος που κατάφερε να βγει νικηφόρο σε αναμετρήσεις με πολύ ισχυρότερες δυνάμεις.
Γιατί όταν μιλάμε για το Βιετνάμ, μιλάμε για έναν λαό που νίκησε πρώτα τους Γάλλους, που πίστευαν ότι θα μπορούσαν να συντηρήσουν την αποικιοκρατία αλλά μετά και τους Αμερικανούς.
Δεν είναι μικρό πράγμα να έχεις αντέξει δύο «βρώμικους» πολέμους.
Να έχεις υποστεί βομβαρδισμούς και να έχουν γίνει εγκλήματα πολέμου στο έδαφός σου, αλλά να αντέχεις και στο τέλος να γίνεσαι κράτος πραγματικά ανεξάρτητο. Υψώνοντας ανάστημα και απέναντι στην Κίνα.
Προφανώς το σημερινό Βιετνάμ είναι διαφορετικό και ενταγμένο στο διεθνή καπιταλισμό.
Όμως, ένα μεγάλο μέρος του δυναμισμού που έχει το χρωστά ακριβώς σε αυτή την ιστορία.
Πέραν, όμως, όλων αυτών και πέραν της δικής μου επιθυμίας να έχουμε και ένα άγαλμα του Άρη Βελουχιώτη σε κάθε πόλη, θα πρέπει να καταλάβουμε τι σημαίνει διπλωματία.
Η χώρα μας προσπαθεί να αναβαθμίσει τις σχέσεις της με το Βιετνάμ. Αυτό είναι πολύ καλό, γιατί χρειάζεται να διευρύνουμε τις χώρες με τις οποίες έχουμε καλές σχέσεις. Ιδίως σε μια εποχή «παγκοσμιοποίησης».
Και πάντα στη διπλωματία υπάρχουν και οι «συμβολισμοί». Οι χειρονομίες που περισσότερο συμβολίζουν τη διάθεση συνεργασίας, παρά έχουν κάποιον πραγματικό αντίκτυπο.
Και ένα άγαλμα του Χο Τσι Μινχ σε μια ελληνική πόλη, με αφορμή το σύντομο πέρασμα του από την περιοχή, είναι ακριβώς ένας τέτοιος «συμβολισμός».
Και εάν τώρα όλα αυτά κάνουν και κάποιους να διαβάσουν για την ιστορία του Βιετνάμ και τον Χο Τσι Μινχ, ακόμη καλύτερα. Κερδισμένοι θα είναι.
Καλό διάβασμα και καλή συνέχεια σε… όλους.
