Παρατηρώ ότι αυτό το καλοκαίρι οι άνθρωποι πραγματικά θέλουν με κάθε τρόπο να κάνουν διακοπές και να τις χαρούν.
Δεν είναι παράλογο προφανώς οι άνθρωποι να θέλουν να ξενοιάσουν και να χαρούν τη θάλασσα και τον ήλιο, να ξεκουραστούν και να διασκεδάσουν.
Όμως, την ίδια στιγμή δεν πρέπει να προσπεράσουμε ότι ζούμε όντως σε κρίσιμες στιγμές και δεν το λέω ως «δημοσιογραφικό κλισέ».
Είναι πολύ πιθανό το τοπίο από το φθινόπωρο και μετά να είναι δύσκολο και με μεγάλες προκλήσεις.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία – και η σύγκρουση γύρω από αυτόν – δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα έχει τελειώσει και σίγουρα οι κυρώσεις θα παραμένουν ενεργές, μπορεί και να κλιμακωθούν.
Η ενεργειακή κρίση στην Ευρώπη δεν θα είναι πια «σενάριο» αλλά η πραγματικότητα ενός χειμώνα που μπορεί να ζήσουμε συνθήκες περικοπών στην παροχή ενέργειας που δεν τις έχουμε ξαναζήσει.
Η Τουρκία νιώθει μάλλον ενισχυμένη από τις όλες εξελίξεις και αυτό μπορεί να μεταφραστεί και σε αυξημένη προκλητικότητα.
Προβλήματα όπως ο πληθωρισμός θα έχουν σταματήσει να είναι στο επίπεδο της «στατιστικής» και θα έχουν γίνει ανοιχτά κοινωνικά προβλήματα.
Όλα αυτά τα προβλήματα δυστυχώς δεν μπορεί απλώς να τα παρασύρει το κύμα της θάλασσας.
Είναι εκεί και απαιτούν πολύ πιο ουσιαστική συζήτηση και αντιμετώπιση.
Κυρίως απαιτούν το είδος της συνεννόησης ανάμεσα στις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις του τόπου που δεν υπάρχει περίπτωση να επιτευχθεί εάν η επόμενη περίοδος αντιμετωπιστεί απλώς ως μια μακρά προεκλογική περίοδος.
Δεν υποτιμώ καθόλου ότι στοιχείο της δημοκρατίας είναι προφανώς και η αντιπαράθεση ανάμεσα σε κομματικές θέσεις και προγράμματος.
Όμως, αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε και μια άλλη συζήτηση: που να εμπλέκει τα κόμματα, τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, το επιστημονικό δυναμικό, την επιχειρηματικότητα και να βάζει ως κριτήριο να βρεθούν λύσεις για να περάσουμε αυτή τη δύσκολη περίοδο με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Σε τελική ανάλυση είναι καλύτερα το πεδίο του πολιτικού ανταγωνισμού να είναι μια χώρα που στέκεται στα πόδια της.
