Στο τέλος των κινητοποιήσεων στην Αθήνα στις 28 Ιουλίου είδαμε για άλλη μια φορά περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας.
Σε μια διαδήλωση που ήταν ειρηνική και την ώρα που η διαδήλωση αποχωρούσε στην οδό Πανεπιστημίου ξεδιπλώθηκε μια επίθεση της αστυνομίας, που δεν δικαιολογείτο από κάποια «επεισόδια» και οι φωτορεπόρτερ κατέγραψαν ουκ ολίγα περιστατικά αυθαιρεσίας.
Μια εβδομάδα πριν είχαμε προσαγωγές στα Εξάρχεια σε μια διαδήλωση κατά των βιασμών.
Ξέρω ότι σε ένα μέρος της κοινωνίας η αντίδραση είναι: «Ε, δεν χάλασε κι κόσμος, έχουν πάρει αέρα τα παλιόπαιδα, ας τους δοθεί ένα μάθημα».
Όμως, σε ένα άλλο μεγάλο μέρος της κοινωνίας η γροθιά που έριξε ΜΑΤατζής σε διαδηλωτή που είχε ήδη συλληφθεί φαντάζει ως ένα σύμβολο του αυταρχικού τρόπου με τον οποίο το κράτος αντιμετωπίζει τη νεολαία.
Ούτε πρέπει να ξεχνάμε ότι συχνά οι κοινωνικές εκρήξεις ξεσπούν απλώς από μια θρυαλλίδα: και η αστυνομική βία και αυθαιρεσία μπορούν να προσφέρουν άφθονες τέτοιες αφορμές.
Ιδίως όταν ούτως ή άλλως η νεολαία και πιεσμένη είναι και ανασφαλής και οργισμένη.
Δεν είναι κακό πράγμα ότι αμέσως ανακοινώθηκε ότι θα γίνει ΕΔΕ.
Αυτό σίγουρα δείχνει αντανακλαστικά στην πολιτική ηγεσία.
Όμως, ξέρουμε καλά ότι συχνά τέτοιες διαδικασίες συγκαλύπτουν παρά αποκαλύπτουν και αντιμετωπίζουν τις αυθαιρεσίες και τις παραβατικές συμπεριφορές.
Άλλωστε, για τα διαχρονικά προβλήματα αυθαιρεσίας της αστυνομίας δεν αρκούν οι ΕΔΕ για να υπάρξει πρόοδος.
Γιατί είναι το αποτέλεσμα βαθιά ριζωμένων αυταρχικών λογικών, που σε ορισμένες πλευρές έχουν να κάνουν και με την ιστορία των ίδιων των σωμάτων ασφαλείας στη χώρα.
Έχουν να κάνουν με τον τρόπο που εκπαιδεύονται οι άνθρωποι που υπηρετούν εκεί, αλλά και με το κλίμα που καλλιεργείται στο εσωτερικό των σωμάτων ασφαλείας.
Έχουν ακόμη να κάνουν με το ότι ο τρόπος που συχνά μέσα στην κοινωνία καλλιεργείται η λογική ότι χρειαζόμαστε «νόμο και τάξη», περνάει στην πράξη ως πιο βίαιη ή και αυθαίρετη συμπεριφορά.
Έχουν να κάνουν με την αντιφατικότητα των ίδιων των «πολιτικών προϊσταμένων» που θέλουν ταυτόχρονα να στείλουν το μήνυμα «πολιτικής πυγμής», όταν βολεύει, αλλά όταν το πράγμα «ξεφύγει» απλώς αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους.
Όμως, όλα αυτά δεν αναιρούν το πρόβλημα: στη χώρα μας, όπως και διεθνώς, το ζήτημα της αστυνομικής αυθαιρεσίας είναι πραγματικό, διαβρώνει την εμπιστοσύνη των πολιτών στους δημοκρατικούς θεσμούς και μπορεί να πυροδοτήσει εκρήξεις. Η αντιμετώπισή του οφείλει να είναι ανάλογη της σοβαρότητάς του.
