Είδα την Πρόεδρο της Δημοκρατίας– με το μακρύ, σ’ όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου, κομψό της ειν’ αλήθεια, φόρεμά -σαν την Άτοσσα της Κάκιας Παναγιώτου σε σκηνοθεσία του πάλαι ποτέ Τάκη Μουζενίδη. Και επίσης διάβασα την επόμενη τους επαίνους και τις επικρίσεις για όσα είπε, όχι ως «συνταξιούχος δικαστικός» (Ν. Φίλης), ούτε ως θεσμός», αλλά -κατά τη γνώμη μου- ως ηθοποιός ο οποίος αναπαριστά κάτι που δεν παύει να προηγείται και συγχρόνως να καθυστερεί.
Κι αυτό δεν είναι ούτε ο θεσμός, ούτε η Κατερίνα Σακελλαροπούλου en personne, αλλά οι συνιστώσες μιας «εποχής» που τελειώνει.
Μιας Δημοκρατίας δηλαδή που μετα-τίθεται διαρκώς σε ό,τι οι ενορατικοί πολιτικοί επιστήμονες ονομάζουν «Μεταδημοκρατια», απορώντας μπροστά σ αυτό το «μετά», και σε ό,τι οι κατεστημένοι μας δημοσιογράφοι βδελύσσονται.
Είναι όμως φανερό πως οι σκηνοθετικές οδηγίες τύπου Μουζενίδη, δηλαδή οι θεσμοί, δεν ανταποκρίνονται στην πρόθεση του Αισχύλου να εκτινάξει » ένα άπειρο παρελθόν- μέλλον που αντανακλάται σ’ ένα κενό παρόν.»
Υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην άοπλη κοινωνία και το λεγόμενο «θεσμικό οπλοστάσιο». Εξού και ο λαϊκισμός όσο και η ανάλογη (από τους κατεστημένους) θεσμολαγνεία.
Υπάρχει «χάσμα» που δεν «γιομίζει άνθη», διότι ο τρόπος που διαβάζουν τον χρόνο οι «θεσμικοί» δεν έχει σχέση με τον τρόπο που ο γονιός προχθές στα «επείγοντα» δημόσιου Νοσοκομείου άκουσε για το παιδί του από εφημερεύοντα γιατρό ένα μονολεκτικό: «ατυχήσατε».
Ο ηθοποιός -και όχι ο πολιτικός ως ηθοποιός, ή ο κριτικός ως πολιτικός- παίζει «εκείνο τον ρόλο που παίζει άλλους ρόλους».
Σε μια στιγμή δίνει όλη του την προσωπικότητα και σε μία στιγμή την εξαφανίζει.
Κι αυτό είναι το » παράδοξο του ηθοποιού»(Ντιντερό) που ο θεσμός δεν διανοείται προκειμένου να μείνει εσαεί θεσμός (Παυλόπουλος).
Αυτή την αντίστροφη υλοποίηση των δικών του συμβάντων, λέει ο Ντελέζ για τον ηθοποιό, την κατορθώνει παράδοξα, μόνον ο κωμικός. Ο κλόουν του Νίτσε, της Τζουλιέτα Μασίνα, και του Βασίλη Παπαβασιλειου.
«Με αυτόν τον τρόπο, ο ηθοποιός είναι πάντα σε θέση να παίζει έναν ρόλο που παίζει άλλους ρόλους».*
(Και αυτό ακριβώς προσπαθώ) .
*Ζιλ Ντελέζ, » Λογική του νοήματος», εκδόσεις Εκκρεμές, 2021.
