Οσο πιο βαθιές είναι οι βεβαιότητες τόσο πιο οδυνηρά βιώνεται η αιφνίδια ανατροπή τους. Οσο πιο βαθιές είναι οι ρίζες της πεποίθησης μιας εγγυημένης διά παντός και αδιατάρακτης στον αιώνιο χρόνο σταθερότητας τόσο πιο δυνατά σείεται το έδαφος στην πρώτη σοβαρή διαταραχή. Ετσι εμφανίζεται πάντοτε μπροστά μας το πρόσωπο της κρίσης.
Τα γεγονότα σε εξέλιξη αποτελούν την πιο καταλυτική αμφισβήτηση των ακλόνητων βεβαιοτήτων που εγκαταστάθηκαν στη Δύση μετά το 1950. Ρίχνοντας μια ματιά στα τρέχοντα, βλέπει κανείς να γίνονται θρύψαλα στον δυνατό άνεμο της κρίσης αυτές οι βεβαιότητες. Τίποτα δεν είναι εγγυημένο, ούτε η γραμμική εξέλιξη ούτε η ευμάρεια ούτε η ίδια η δημοκρατία.
Η κρίση θυμίζει τις απειλές. Δεν υπάρχουν ανεξάντλητοι πόροι, δεν υπάρχουν νόμοι της ιστορίας που προδιαγράφοντας το μέλλον μετριάζουν την υπαρξιακή αγωνία, δεν είναι οι δημοκρατικές αξίες αυτονόητη επιλογή, δεν είναι το δέος της παντοδύναμης εξουσίας οριστικά ηττημένο.
Η κρίση διαμορφώνει ένα νέο ευρύ μέτωπο οικονομικής, πολιτικής και ιδεολογικής σύγκρουσης. Μια εποχή έχει εξαντληθεί. Ολα θα νοηθούν μέσα από την αναζήτηση μιας νέας αρχής. Αυτό που σε παγκόσμιο επίπεδο ξεκίνησε κάτω από την ανάγκη των πραγμάτων και τις απαιτήσεις που συνοδεύουν τα γεγονότα, στον μικρό μας τόπο μοιάζει να καθυστερεί η συνειδητοπoίησή του και να παρακάμπτεται το μήνυμά του. Το βουητό του ανέμου της κρίσης δεν μας αφορά.
Παρακολουθώντας την κομματική αντιπαράθεση των τελευταίων ημερών στη χώρα, διαπιστώνει κανείς αυτό που σταθερά διδάσκει η ζωή. Πριν από την εκδήλωση μιας κρίσης έχει προλάβει να πάρει θέση η παρακμή. Η παρακμή είναι πάντα η αδυναμία διάκρισης του ασήμαντου από το σημαντικό. Η σύγχυση που προκύπτει.
Στην πολιτική μας ζωή έχει προ πολλού παρατηρηθεί αυτή η αδυναμία. Το ασήμαντο υψώνεται σε σημαντικό, το σημαντικό δεν έρχεται ποτέ με σοβαρό τρόπο στη συζήτηση, μια οξύτητα πάντα το συνοδεύει, προκειμένου να χαθεί μέσα στην ένταση του λόγου η ένταση της ανάγκης του. Ετσι αυτό που σωτήρια κομίζει η κρίση, ως απαίτηση μελετημένων αλλαγών, ως προϋπόθεση αντοχής στις μεταβολές που η κρίση φέρει, καθίσται δευτερεύον και περιθωριακό μπροστά στις προτεραιότητες των κομματικών επιλογών.
Την ώρα που μια συζήτηση για την εποχή θα έπρεπε με πειθαρχία και επιμέλεια να έχουν ανοίξει οι πολιτικές δυνάμεις σε κάθε γειτονιά και πλατεία, επικρατεί μια ιδιότυπη άρνηση της πραγματικότητας εκ μέρους όλων, μια άγονη πολιτική σύγκρουση προτάσσεται, μια απόδραση από τον πραγματικό κόσμο γίνεται η σταθερή επιλογή. Τα κόμματα, αντί για επεξεργαστές νοήματος, εξακολουθούν μέσα στην κρίση να είναι πολιτικοί μηχανισμοί αγκυρωμένοι σε έναν σκοπό, την κυριαρχία.
Ας μένεται δίπλα ο άνεμος της κρίσης.
*Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
