«Η έπαυλη στο νησί, χώρος αναψυχής κι επικοινωνίας, απιονισμένο νερό και energy drinks, για να μη νιώσετε κόπωση πρόωρα, προτού προφτάσετε να τα εκποιήσετε και να τα εκχωρίσετε όλα, ό,τι υπάρχει εκεί, και καθόμαστε εκεί με τα φαρδιά μας παντελόνια και τα t-shirt ακόμα τα παραγεμίσαμε με τις υπάρξεις μας. Όλα φαρδιά. Όλα στενά, αλλά πάντα φαρδιά. Είμαστε, όπως μάθαμε να είμαστε. Οι δρόμοι μαζεύτηκαν για μας, το χιόνι μαζεύτηκε, τώρα πώς προχωράω; Όταν μπερδεύονται η Θρησκεία και η Αχαριστία, όσο και να παλεύει η ανθρώπινη θέληση δεν μπορεί να τα ξεμπλέξει. Έχετε μήπως κάτι εναντίον μας; Δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτό που έχουν οι άλλοι εναντίον μας, σε αυτό το χέρι που πάντα νίβει το άλλο, πάντα το ένα το άλλο. Πάντα το ένα το άλλο. Ίσως όχι το χέρι σας ακριβώς, πρέπει πρώτα να ψάξετε να το βρείτε, αλλά έχετε τη μνήμη, έχετε το αποθηκευτικό μέσο, εκεί όπου πλανιόμαστε αιώνια σα σκιές και σαν οιωνούς στους τοίχους μας σκιτσάρουν. (…) Αδειάστε το δρόμο αμέσως, αλλιώς αυτό ο λαγνοβόρος επιβολέας της τάξης θα σας τσαλαπατήσει, στους ανοιχτούς δρόμους που όλοι του ανήκουν, θα σας ξυλοκοπήσει ή έστω με το αμάξι θα σας καβαλήσει το κεφάλι, να σας το σπάσει! Πήρατε κιόλας θέση; Βάλατε το κεφάλι κάτω από τους τροχούς; Έτσι! Την ψήφο τη ρίξατε; Δεν πήρατε απόφαση ακόμα; Δεν πειράζει, την πήραν αυτοί για εσάς.»*
Ελφρίντε Γέλινεκ, Μαύρο Νερό, μτφρ. Α. Γαλέος, εκδόσεις Εκκρεμές, 2021
