Βαθμολογία
5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη
«Spencer» (ΗΠΑ/ Αγγλία/ Γερμανία/ Χιλή, 2021)
Ένα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία στη «Spencer» είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Χιλιανός σκηνοθέτης Πάμπλο Λαρέν αποκρυσταλλώνει την φαντασία του για «ένα παραμύθι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα» όπως διαβάζουμε στους τίτλους αρχής. Ο Λαρέν φτιάχνει άψογα την αποπνικτική ατμόσφαιρα στην οποία ζούσε ως μέλος της βασιλικής οικογένειας της Βρετανίας τα τελευταία χρόνια της ζωής της, η κεντρική ηρωίδα, η Λαίδη Νταϊάνα Σπένσερ (Κρίστεν Στιούαρτ).
Αυτό το πανάκριβο, παραδοσιακό παλάτι στην καταπράσινη εξοχή ήταν γι’ αυτή την γυναίκα ένα κελί πολυτελείας γιατί θεωρούνταν «μαύρο» πρόβατο, όχι μόνο για τους γαλαζοαίματους αλλά και για το υπηρετικό προσωπικό. Το «κέρινο» βλέμμα του υπεύθυνου ασφαλείας (τέλειος ο Τίμοθι Σπολ) ήταν ένας από τους εφιάλτες της Νταϊάνα η οποία τον αντιμετώπιζε περισσότερο σαν αρχιδεσμοφύλακα παρά σαν προστάτη.
Ο Λαρέν τονίζει την «βωβή» καταπίεση που ασκούνταν στην Νταϊάνα και ο θεατής βιώνει στο πετσί του την σταδιακή πορεία προς την κατάθλιψη ενός ανθρώπου με εύθραυστο ψυχικό κόσμο που βρισκόταν εκεί μέσα μόνο και μόνο για τα παιδιά του. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Λαρέν ασχολείται επιτυχημένα με την μεταφορά γεγονότων και προσώπων της πολιτικής σκηνής στον κινηματογράφο.
Η «Τζάκι» του έφτασε στα Οσκαρ του 2017, διεκδικώντας το Α γυναικείου ρόλου για την Νάταλι Πόρτμαν (ως Τζάκι Κένεντι, την περίοδο της δολοφονίας του συζύγου της Προέδρου των ΗΠΑ Τζον Φ. Κένεντι) και το 2013 το «Νο» (η υπόθεση ενός διάσημου δημοψηφίσματος στην Χιλή επί δικτατορίας Αουγκούστο Πινοσέτ) προτάθηκε για το Οσκαρ διεθνούς ταινίας. Η δικαίωση ήρθε μεν για την Στιούαρτ που για την «Spencer» κέρδισε φέτος την πρώτη υποψηφιότητά της για το Οσκαρ Α ρόλου, αν και ο Λαρέν άξιζε επίσης μια υποψηφιότητα για την σκηνοθεσία αυτής της θαυμασιας «εσωτερικής» βιογραφικής ταινίας.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΦΙΛΟΘΕΗ – ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ – ΔΕΞΑΜΕΝΗ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ – AKTH – ΦΙΛΙΠ – ΛΙΛΑ – ΑΛΣΟΣ ΝΕΑ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ – ΔΑΦΝΗ – ΛΑΟΥΡΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ΕΛΛΗΝΙΣ
————————————–
«Ο τενόρος» («Tenor», 2022)
Η σχέση δασκάλου – μαθητή στο οτιδήποτε, συνθήκη που έχει απασχολήσει αρκετά τον κινηματογράφο, είναι ο καμβάς στον «Τενόρο» δεύτερη μεγάλου μήκους ταινίας του Γάλλου Κλοντ Ζιντί Τζούνιορ (γιου του σκηνοθέτη και παραγωγού Κλοντ Ζιντί). Εδώ, το φωνητικό ταλέντο του Αντουάν, νεαρού από τα «περιθωριακά» προάστια του Παρισιού που βγάζει το ψωμί του ως delivery αλλά τις ελεύθερες ώρες του τραγουδά hip hop, πέφτει στην αντίληψη μιας δασκάλας φωνητικής της Οπερας του Παρισιού που θέλει να επενδύσει πάνω του.
Η σχέση τους κτίζεται υπομονετικά και με αρκετό χιούμορ καθώς ο Αντουάν δείχνει αδιάφορος μπροστά στα σαλόνια και τις υψωμένες μύτες που τον περιτριγυρίζουν την ώρα βεβαίως που η περιέργεια για αυτόν τον κόσμο τον «τρώει». Η ταινία πατά σε αρκετά κλισέ όμως η αντιπαράθεση και εν τέλει γεφύρωση δύο τόσο διαφορετικών μουσικών κόσμων, της rap / hip hop με εκείνον της μουσικής ελίτ, της όπερας και της κλασικής μουσικής είναι μια ιδέα που καλλιεργείται ικανοποιητικά από τον Ζιντί Τζούνιορ και στηρίζεται στην χημεία του ράπερ Μοχάμεντ Μπελκίρ -γνωστού και με το ψευδώνυμο MB14- (Αντουάν) και την Μισέλ Λαρόκ που κρατά τον ρόλο της δασκάλας.
Βαθμολογία: 2 ½
AΘHNA: CINE ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ – ΑΕΛΛΩ – ΑΙΓΛΗ ΣΑΡΩΝΙΔΑ – ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ – ΕΛΛΗΝΙΣ –
ΟΝΑΡ – ΠΑΛΑΣ ΠΑΓΚΡΑΤΙ – ΧΛΟΗ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΝΑΤΑΛΙ
————————————–
«Το κόλπο της νυφίτσας» («El cuento de las comadrejas» (Αργεντινή/ Ισπανία, 2019)
Κάτι σαν φόρος τιμής στην πάλαι ποτέ, ξεθωριασμένη πλέον μαγεία του κινηματογράφου, με σαφείς αναφορές στον «Λεωφόρο της Δύσεως» (1950) του Μπίλι Γουάιλντερ, η ταινία «Το κόλπο της νυφίτσας» λειτουργεί κατά βάση ως «μαύρη» κωμωδία, παρότι ο χαρακτήρας της, συχνά είναι περισσότερο δραματικός.
Τέσσερα «απομεινάρια» ενός κινηματογραφικού παρελθόντος που έχει σβήσει από τη μνήμη του κόσμου, πέφτουν στην παγίδα δυο νέων (Κλάρα Λάγκο, Νίκολας Φραντσελα) που θέλουν να τους εκμεταλλευτούν παίρνοντας την βίλα στην οποία όλοι ζουν παρέα. Η πρώην ντίβα – σταρ (Γκρασιέλα Μπόρχες), ο ανάπηρος άντρας της, ασήμαντος ηθοποιός (Λουίς Μπραντόνι), ένας σεναριογράφος (Μάρκος Μούντστοκ) και ένας σκηνοθέτης (Οσκαρ Μαρτίνεζ) – παλιοί συνεργάτες και νυν συγκάτοικοι – καλούνται να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τα δύο αρπακτικά αλλά και τους εαυτούς τους καθώς η κοινή ιστορία τους κρύβει πολλά σκοτεινά μυστικά.
Και ίσως αυτό να είναι το βασικό πρόβλημα της ταινίας του Χουάν Χοσέ Καμπανέλα, σκηνοθέτη του εξοχου «Μυστικού στα μάτια της»: αν απομονώσεις το καθαρά κωμικό σκέλος της, το «Κόλπο της νυφίτσας» μοιάζει να χάνεται μέσα σε ένα σενάριο φορτωμένο από απλοϊκές νοσταλγικές λεπτομέρειες της ζωής των ηρώων χωρίς ιδιαίτερο βάθος.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΦΛΕΡΥ – ΑΘΗΝΑΙΑ – ΠΑΛΑΣ – ΤΡΙΑΝΟΝ – ΑΝΟΙΞΙΣ Ν.ΗΡΑΚΛΕΙΟ – ΜΑΣΚΩΤ ΤΑΥΡΟΣ κ.α.
————————————–
«Ο αήττητος» («Prizefighter – The Life of Jem Belcher», Αγγλία, 2022)
Σχέση δασκάλου – μαθητή βρίσκεται και στην καρδιά του «Αήττητου» τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Αυστραλού σκηνοθέτη και σεναριογράφου Ντάνιελ Γκρέιαμ, η οποία μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη την μάλλον άγνωστη ιστορία του Τζεμ Κέλτσερ, Βρετανού πυγμάχου που κατάφερε να γίνει εθνικός πρωταθλητής από το 1800 μέχρι το 1805. Περισσότεροι οι δάσκαλοι εδώ, αρχικώς ο αλκοολικός, αλέγρος παππούς του Τζεμ, ένας θηριώδης και εξαιρετικά υπέρβαρος Ράσελ Κρόου (που πλέον μιλά μόνο σαν να είναι λαχανιασμένος) και στην συνέχεια ο προπονητής του τον οποίο υποδύεται με τον γνωστό επαγγελματισμό του ο Ρέι Γουίνστοουν.
Μια ταινία που αναζητεί ανάσες ενώ βυθίζεται σε ένα κοκτέιλ ιδρώτα, αλκοόλ και αίματος αλλά είναι στατική, έχει οριοθετημένο ορίζοντα και έναν μάλλον αδιάφορο πρωταγωνιστή, τον Ματ Χούκινγκς, ο οποίος μάλιστα έγραψε το σενάριό της και είναι ο ιδρυτής της εταιρίας Camelot Films που την παρήγαγε. Η ίδια ταινία με πρωταγωνιστή τον Χιου Τζάκμαν στα νιάτα του, ενδεχομένως να ήταν πολύ πιο γοητευτική.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: VILLAGE ΜΑΡΟΥΣΙ – VILLAGE PENTH – ODEON ΙΛΙΟΝ – TOWN CINEMAS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΕΛΛΩ – ΗΛΕΚΤΡΑ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΑΣΤΕΡΙ ΙΛΙΟΝ – ΑΛΕΚΑ ΖΩΓΡΑΦΟΥ κ.α, ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ΕΛΛΗΝΙΣ κ.α.
————————————–
«Υγρή γη» («El lodo», Ισπανία, 2021)
Στο ισπανικό ψυχολογικό θρίλερ του Ινιάκι Σάντσεθ Αριέτα «Υγρή γη», ένας βιολόγος (Ραούλ Αρεβάλο) μάχεται με τους ντόπιους της περιοχής όπου μεγάλωσε ενώ προσπαθεί να σταματήσει την παράνομη εκμετάλλευση της λιμνοθαλασσας της, την προστασία της οποίας έχει αναλάβει. Η αντιπαράθεση του βιολόγου με την τοπική κοινότητα βγάζει στην επιφάνεια σκοτεινά μυστικά που δεν αφορούν μόνο τους κατοίκους της αλλά και το παρελθόν του ιδίου του βιολόγου και της γυναίκας τους (Παθ Βέγκα).
Ιδέες από τον «Εχθρό του λαού» του Ερρίκου Ιψεν, τα «Αδέσποτα σκυλιά» του Σαμ Πέκινπα αλλά και τους «Συνηθισμένους ανθρώπους» του Ρόμπερτ Ρέντφορντ μπερδεύονται σε ένα καλογυρισμένο αλλά κάπως μονότονο φιλμ στο οποίο όλα συμβαίνουν πολύ γρήγορα και όχι πάντα με την απαραίτητη πειθώ.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΔΑΦΝΗ – ΚΑΡΜΕΝ – ΣΤΕΛΛΑ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΛΕΞ
————————————–
ΠΑΙΔΙΚΑ
-Μετά τις επιτυχημένες οικογενειακές κωμωδίες «Ο μικρός Νικόλα» (2009) και «Ο μικρός Νικόλας πάει διακοπές» (2014), η δράση του πανέξυπνου πιτσιρικά τον οποίο δημιούργησαν οι Ρενέ Γκοσινί και Ζαν Ζακ Σεμπιέ μέσω του ομότιτλου κόμικ τους στη δεκαετία του 1950, συνεχίζονται. Ο «Μικρός Νικόλας και το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού» («Le Trésor du Petit Nicolas», Γαλλία 2021) που σκηνοθέτησε ο Ζυλιέν Ραπενό με τον Ιλάν Ντεμπραμπάν στον κεντρικό ρόλο, τιμά το κόμικ διατηρώντας ανέπαφη την ρετρό για τα σημερινά δεδομένα αισθητική του. Ωστόσο οι μεγάλοι που θα συνοδεύσουν τα παιδιά στο σινεμά, θα πρέπει να «ανεχθούν» την ελληνική μεταγλώττιση που έγινε για τους αυτονόητους λόγους.
Βαθμολογία: 2 ½
AΘHNA: ΑΝΕΣΙΣ – ΑΙΓΛΗ – ΧΛΟΗ – ΑΡΤΕΜΙΣ – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΑΜΥΝΤΑΣ – ΑΡΙΑΝ – ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ – ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΛΕΞ – CINEΜΑ ΟΝΕ κ.α.
-«Συνέχεια» προηγούμενη επιτυχίας όμως είναι και τα κινούμενα σχέδια «Η οικογένεια του Μεγαλοπατούσα» («Bigfoot family», Γαλλία/ Βέλγιο, 2022) των Ζερεμί Ντεγκρουσόν ,Μπεν Στασέν, στην οποία επανέρχεται με όλη την φαμίλια του ο μικρός ήρωας που αγαπήθηκε στον «Γιο του Μεγαλοπατούσα» (2017) · ταινίες εμπνευσμένες από την μυθολογία τεράτων όπως ο Λυκάνθρωπος και των μεταλλαγμένων ηρώων των κόμιξ όπως οι Χ ΜΕΝ (προβάλλεται μεταγλωττισμένη σε μεγάλο κύκλωμα αιθουσών της χώρας).
EΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
«Στη σκιά των τεσσάρων γιγάντων» («North by Northwest», ΗΠΑ, 1959) του Αλφρεντ Χίτσκοκ. Ενας διαφημιστής παρεξηγείται ως δολοφόνος και κατάσκοπος μπλέκοντας στη χειρότερη περιπέτεια της ζωής του, η οποία χάρη στη δεξιοτεχνία του σκηνοθέτη Αλφρεντ Χίτσκοκ μετατρέπεται σε μία από τις πιο διασκεδαστικές και ανεξίτηλες στον χρόνο περιπέτειες του κινηματογράφου. Αυτοσαρκαζόμενος με το μοναδικό του στυλ, ο Κάρι Γκραντ, ο αθώος που κατηγορείται για κάτι που δεν έκανε (γνωστό μοτίβο του Χιτσκοκ) αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά ο τέλειος «χιτσκοκικός» ήρωας, στην τελευταία συνεργασία του με τον μετρ. Το καστ συμπληρώνουν ο Τζέιμς Μέισον και ο Μάρτιν Λάνταου στους ρόλους των «κακών», ενω η Εύα-Μαρί Σεντ, μια τις λιγότερο εντυπωσιακές ξανθές του Χίτσκοκ είναι το ερωτικό «αντικείμενο» του Γκραντ.. Δεν είναι η πρώτη φορά που τα τελευταία χρόνια την ξαναβλέπουμε σε επανέκδοση στις αίθουσες αλλά η επαναπροβολή της και πάλι σε μεγάλη οθόνη, είναι ένα must για κάθε σινεφίλ, ακόμα και για εκείνους που την έχουν ήδη δει!
Βαθμολογία: 5
ΑΘΗΝΑ: ΟΑΣΙΣ – ΑΜΙΚΟ – ΘΗΣΕΙΟ – ΡΙΒΙΕΡΑ κ.α.
———————————————–
«Η γιορτή της Μπαμπέτ» («Babette’s gaestebud», Δανία, 1988) του Γκάμπριελ Αξελ. Στη Δανία του 19ου αιώνα, η Μπαμπέτ, Γαλλίδα υπηρέτρια σε παραδοσιακό σπίτι, έχει καταφέρει με τον τρόπο της να γίνει μέλος μιας ξένης κοινότητας. Η τύχη της χαμογελά όταν κερδίζει το λαχείο και για να δείξει την υποχρέωση απέναντι στα αφεντικά της, διοργανώνει ένα ακριβό τραπέζι με πλουσιοπάροχα εδέσματα. Το δείπνο της Μπαμπέτ εξελίσσεται κυριολεκτικά σε γιορτή… Ένα διασκεδαστικό φιλοσοφικό δοκίμιο πάνω στο φαγητό και την τελετουργία προετοιμασίας του ·το φαγητό εξάλλου είναι ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής και η σχολαστικότητα της Μπαμπέτ (Στεφάν Οντράν) ταυτίζεται πέρα για πέρα με την καλλιτεχνική δημιουργία. Οι λιχουδιές της δεν απευθύνονται μόνον στο στομάχι αλλά ταυτόχρονα χορταίνουν όλες τις αισθήσεις και φρεσκάρουν το πνεύμα. Η μοναδική αυτή ταινία τιμήθηκε με το Όσκαρ ξενόγλωσσης παραγωγής και υπήρξε η κορύφωση του Δανού σκηνοθέτη Γκάμπριελ Αξελ (1918–2014) που τη γύρισε στα 68 του.
Βαθμολογία: 5
ΑΘΗΝΑ: ΖΕΦΥΡΟΣ – ATENE
