Το προκλητικό λογοπαίγνιο του Υφυπουργού Α. Συρίγου προχθές στη Βουλή, το γεγονός δηλαδή ότι «έπαιξε» λεκτικά με το Πολυτεχνείο και τον μύθο του, ενοχοποιώντας τους Έλληνες για τη «στάση» τους πριν και μετά τη χούντα ,αποδίδοντας μούγκα στο «πριν» και αυθάδεια στο «μετά», ευτελίζοντας τους πρώτους μεταπολιτευτικούς εορτασμούς και την ανάγκη ενός λαού να διατρανώσει το «πoτέ πια!» και κυρίως να πιστέψει, αναλογίζομαι σε τι διαφέρει από τις κακόβουλες συζητήσεις για το πόσοι ήταν οι νεκροί στο Πολυτεχνείο και πόσο αδρανής ήταν ο κόσμος μπροστά στα τανκς και τους ασφαλίτες; Και κυρίως πόσο πράγματι ομοιάζει η θέση του Υφυπουργού με την πάγια θέση του αντιπροέδρου του Άδωνi Γεωργιάδη που «προσυπέγραφε» με περηφάνια- από κανάλι σε κανάλι- εκείνη την απαράδεκτη δήλωση περί ανυπαρξίας νεκρών του Ευάγγελου Αβέρωφ, τότε;
Έχουν βαλθεί να εξαφανίσουν τους μύθους οι γιάπηδες των Πανεπιστημίων. Αγνοούν πως δεν είναι μόνο οι «αλήθειες» που έχουν Ιστορία αλλά το ίδιο το κριτήριο του αληθινού και του ψεύτικου. Και αλλοίμονο στο αληθινό εάν ένα από αυτά τα κριτήρια (το ζωτικότερο) δεν βρίσκεται και δεν εξελίσσεται με τον μύθο, όταν μάλιστα ο μύθος είναι η προϋπόθεση της σκέψης
Ο μύθος του Συρίγου και του Καλύβα, από τη μια. Ο μύθος του Paul Veyne και του Σβορώνου, από την άλλη. Τα αγγλοσαξονικά κλισέ των μεν.
Η γαλλική σκέψη των δε.
Το αγεφύρωτο χάσμα.
*Παραπλανητικός τίτλος από το ομότιτλο βιβλίο του καθηγητή στο Κολέγιο της Γαλλίας, Paul Veyne. (Στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Ζαχαρόπουλος, 1993.)
