Δεν πιστεύω  πως οι χιμπατζήδες  είναι οι κοντινότεροι εξελικτικά  συγγενείς μας.

Βλέποντας τον smart «ζωολογικό» μου «κήπο» – στο σαλόνι –  πείθομαι πως κοντινότεροι είναι  οι άνθρωποι.

Στις συνθήκες μάλιστα  γενικευμένης αιχμαλωσίας που βρίσκομαι,  εμφανίζω,  όπως ο μακαρίτης συνομήλικος μου Μπαζού του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου,

( ήταν  27 ετών) θυμό όταν  παρακολουθώ πρώτη  είδηση τη Ρούλα, ή τον Αδαμαντίδη αν έδειρε  ή δεν έδειρε  τη γυναίκα του και τελευταία είδηση( στα Πολιτιστικά) το κόκκινο  φόρεμα  της Όλγας Κεφαλογιάνη στο Ηρώδειο-πασαρέλα.

Ωστόσο δεν στεναχωριέμαι που μου πετούν μέσα  από  τα κάγκελα «σκουπίδια»  .

Αντίθετα,  τα καταναλώνω περιμένοντας  πως και πως τις εκπτώσεις  στον Κωτσόβολο.

Εχω καταλάβει  ότι  αξίζω να ζω τη ζωή  μου  ως έκθεμα,  διότι,  αντίθετα  με τον  χιμπατζή, οι κοινωνικές  μου  ανάγκες, κουτσά στραβά, εκπληρώνονται: δημοσιεύω και γράφω. Πράγμα που δεν μπορεί  να κάνει  το ζώο  απ’ το κλουβί.

 Παλαιότερα ο αρκουρδιάρης  στην άνω Κυψέλη, ζητούσε  από  την αρκούδα  να μας δείξει  πως βάφεται  η Βουγιουκλάκη. Και το ζώο, με την  κόκκινη φουστίτσα του, ορθό στα δύο  του ποδάρια,  το έκανε.

  Αλλά εκεί,  ο χαλκάς στη μύτη του ήταν εμφανής.

 Σε μας δεν φαίνεται και ίσως  και να μην μας ενοχλεί, διότι  αυτό θα πει Blake Friday.

Και να με συγχωρεί η  κτηνίατρος κυρία Άννα Κατωγυρίτη στην συγκινητική  συνέντευξή της εχθές  στο  «Βήμα της Κυριακής»: με τα χρόνια  κατάλαβα  πως το ότι  γεννήθηκα  στην αιχμαλωσία (του δικαιώματος της ψήφου  μου συμπεριλαμβανομένου), είμαι και  παραείμαι οικόσιτος.

ΥΓ.

Και προφανώς ο smart «ζωολογικός  κήπος» στο σαλόνι,  δεν είναι  η τηλεόραση. Είμαστε  εμείς  κι από  τις δύο  πλευρές  της οθόνης. Και επειδή  το πρώτο πληθυντικό βολεύει, είναι ότι μας έμαθε ο δυτικός  πολιτισμός, στην αναμενόμενη καπιταλιστική (την ονομάζω!) του ακμή,  να είμαστε  και μας έμαθε  κυρίως να αγαπάμε : ο χαλκάς  της αρκούδας, που λέγαμε. Οι «αλυσίδες»  που έλεγε  ο παππούς-  και η Μαρινέλα .