Με μία, ίσως, δόση υπερβολής θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει τους γάλλους ψηφοφόρους ως ελαφρώς «αντιδραστικούς». Υπάρχει πάντα η αίσθηση, τουλάχιστον για όσους παρατηρούν τη Γαλλία έξωθεν, ότι δεν τους ικανοποιεί τίποτα, ότι πάντα κάτι φταίει, ότι οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να αποφεύγονται και ότι, με κάποιον μαγικό τρόπο, το γαλλικό «μεγαλείο» (grandeur) πρέπει να λειτουργεί ως «ομπρέλα προστασίας» έναντι δυσκολιών.
Οι πρόσφατες βουλευτικές εκλογές έδειξαν ότι οι γάλλοι ψηφοφόροι μπορεί να επέλεξαν ως πρόεδρο τον Εμανουέλ Μακρόν, αλλά τελικά αυτή ήταν μία επιλογή που έγινε και λόγω… έλλειψης εναλλακτικών επιλογών. Θα έμοιαζε αδιανόητο να εξέλεγαν τη Μαρίν Λεπέν, αλλά μετά και από τα αποτελέσματα της προηγούμενης Κυριακής, ίσως οι επόμενες προεδρικές εκλογές (έστω σε πέντε χρόνια) να οδηγήσουν σε μία απότομη στροφή με κομβικές επιπτώσεις για το ευρωπαϊκό πολιτικό στερέωμα. Καθώς όμως οι βουλευτικές εκλογές προσφέρονται για εκτόνωση, ενώ μάλλον μοιάζει να έχει εμπεδωθεί η αντίληψη ότι είναι ήσσονος σημασίας, η νέα Εθνοσυνέλευση μετατράπηκε σε ναρκοπέδιο για τον μέχρι πρότινος παντοδύναμο Μακρόν.
Διαθέτοντας μόνο 245 έδρες και αναζητώντας άλλες 44 έδρες για την απόλυτη πλειοψηφία, ο Μακρόν είναι ίσως ο πρώτος πρόεδρος της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας με τόσο περιορισμένα περιθώρια διακυβέρνησης. Ακόμη και ο Φρανσουά Μιτεράν είχε έλλειμμα 14 βουλευτών το 1988, αλλά τα δικά του περιθώρια εξεύρεσης των κρίσιμων εδρών ήταν ευρύτερα. Για τον Μακρόν, η λύση φαίνεται να βρίσκεται στο κεντροδεξιό κόμμα Les Republicains, που σημείωσαν καλή επίδοση και εξέλεξαν 64 έδρες. Το εν λόγω κόμμα είναι όμως εσωτερικά διχασμένο, με ορισμένους βουλευτές να μην είναι αρνητικοί σε μία προσέγγιση με τον Μακρόν, αλλά τη σκληρή πτέρυγα να θέλει να στρίψει δεξιότερα. Η εντυπωσιακή επίδοση της Λεπέν, που έφθασε στις 89 έδρες, ασκεί μεγάλη πίεση προς αυτή την κατεύθυνση.
Εμπειροι παρατηρητές των γαλλικών πολιτικών εξελίξεων τόνιζαν τα τελευταία 24ωρα ότι ίσως ο πρόεδρος να έπρεπε να βάλει στο στόχαστρό του σοσιαλιστές ή ανεξάρτητους βουλευτές για να βρει τον μαγικό αριθμό των 289 εδρών. Ακόμη και κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται να διασφαλίζει μία μακρόπνοη πολιτική σταθερότητα – σε μία συγκυρία δύσκολη λόγω του πολέμου στην Ουκρανία και της αστάθειας που αυτός έχει προκαλέσει στην οικονομία, στη γεωπολιτική, αλλά και στην κοινωνία. Σύμφωνα δε με ανάλυση του συνήθως καλά ενημερωμένου Eurasia Group, το σενάριο πρόωρων εκλογών την επόμενη άνοιξη δεν μπορεί να αποκλειστεί. Πριν από τότε, ίσως μία κυβέρνηση Μακρόν (με τη σημερινή πρωθυπουργό Ελιζαμπέτ Μπορν ή κάποιον άλλο) να επιβιώσει. Μετά όμως;
Το ενδεχόμενο ευρύτερης αστάθειας στη Γαλλία, σε συνδυασμό με τη δύσκολη εσωτερική πολιτική κατάσταση στην Ιταλία (η οποία έχει εκλογές την προσεχή άνοιξη, με τον Μάριο Ντράγκι να έχει διαμηνύσει ότι δεν επιθυμεί να συνεχίσει, την Ακροδεξιά να καλπάζει και το Κόμμα των Πέντε Αστέρων διχασμένο), αλλά και τη Γερμανία αντιμέτωπη με τους «δαίμονες» της Ostpolitik λόγω του Ουκρανικού Ζητήματος διαμορφώνουν ένα νεφελώδες σκηνικό. Αρκεί να προσθέσει κάποιος σε αυτό το μείγμα την πιθανή επίπτωση που θα είχε μία επικράτηση «τραμπικών υποψηφίων» εφόσον κερδίσουν οι Ρεπουμπλικανοί στις ενδιάμεσες εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου για το Κογκρέσο στις Ηνωμένες Πολιτείες για να αντιληφθεί ότι ίσως χρειαστεί να… προσδεθούμε εν όψει 2023.
