Στα υπουργεία έχουν «κατεβάσει τα μολύβια» εν όψει εκλογών μαθαίνουμε. Τι κι αν ο Πρωθυπουργός δύο χρόνια τώρα επαναλάμβανε πως οι κάλπες θα στηθούν στο τέλος της τετραετίας;
Στη χώρα όπου το κράτος ανακοινώνει κάθε φορά πως δεν πρόκειται να δοθεί παράταση για την τάδε ή τη δείνα ρύθμιση, για να κάνει τελικά το ακριβώς αντίθετο, τα αφτιά των πολιτών έχουν εκπαιδευτεί να μην παίρνουν στα σοβαρά ούτε τις πιο απερίφραστες τοποθετήσεις. Ακόμη κι αν προέρχονται από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν εξεπλάγη κανείς ούτε όταν ο κ. Μητσοτάκης άνοιξε εκλογική χαραμάδα, μιλώντας για την ανάγκη να μην καταστεί η χώρα όμηρος πολιτικής τοξικότητας, ούτε και όταν προ ημερών έκανε τη χαραμάδα παράθυρο, μιλώντας σε συνέντευξή του για τους κινδύνους μιας παρατεταμένης και τεταμένης προεκλογικής περιόδου.
Τις αλλεπάλληλες διαβεβαιώσεις του Πρωθυπουργού για κάλπες με σεβασμό στο θεσμικό ρολόι επικρότησαν πολλοί. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα ήταν μεταξύ άλλων και μια ευχάριστη εξαίρεση από τον κανόνα της εργαλειοποίησης των εκλογών. Είναι γνωστό πως ο κ. Μητσοτάκης δέχεται εδώ και πολύ καιρό εισηγήσεις προς την αντίθετη κατεύθυνση. Παράλληλα, πολλά γαλάζια στελέχη – παρά το εξόφθαλμα οπορτουνιστικό του πράγματος – δεν διστάζουν να δηλώσουν πως αν ήταν στη θέση του Πρωθυπουργού, θα είχαν «κάψει την απλή αναλογική» με εκλογές από τον πρώτο χρόνο, όταν ακόμη δηλαδή η κυβέρνηση απολάμβανε τα καλά της περιόδου χάριτος.
Είναι αλήθεια πως η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος παραλύει το κράτος. Κρύβεται όμως η λύση στις κάλπες; Μήπως τελικά αυτή η παθογένεια μπορεί να θεραπευτεί μόνο θεσμικά; Αν πάψει δηλαδή να είναι στη διακριτική ευχέρεια του εκάστοτε επικεφαλής της κυβέρνησης ο χρόνος προκήρυξης εκλογών;
Το αντεπιχείρημα της απροβλεψιμότητας των καιρών μας δεν μπορεί να σταθεί. Το άγνωστο του χρόνου διεξαγωγής των εκλογών μόνο να προσθέσει έχει σε αυτήν ακριβώς την αβεβαιότητα. Δηλαδή ο Αμερικανός που ξέρει από τώρα πως θα γίνουν εκλογές στις 3 Νοεμβρίου του 2048 πού ζει; Σε βεβαιότητα και σταθερότητα; Και έπειτα, λέει κανείς στα σοβαρά πως οι εκλογές προκηρύσσονται εξαιτίας απρόβλεπτων εξελίξεων; Με προφανή εξαίρεση την απώλεια της εμπιστοσύνης της Βουλής, σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις, μάλλον το αντίθετο ισχύει: όποιος θέλει να κάνει πρόωρες εκλογές πάντα θα βρίσκει αφορμές από την περίπλοκη πραγματικότητά μας να επικαλεστεί.
Και στο κάτω-κάτω, αφού όλοι υποστηρίζουν πως οι σταθεροί εκλογικοί κύκλοι θα ευνοούσαν τη χώρα, για ποιον λόγο δεν καθιερώνονται τελικά; Η πιο προφανής απάντηση είναι πως κάτι τέτοιο εξ ορισμού προϋποθέτει εκχώρηση ενός βαθμού εξουσίας. Μα είναι η εξουσία πιο σημαντική από το καλό της χώρας;
