Οικογενειακός φίλος της Ρούλας Πισπιρίγκου και του Μάνου Δασκαλάκη αποκάλυψε ότι ήταν μαζί τους την ημέρα που πέθανε η Μαλένα.
Πρόκειται για τον άνθρωπο που είχε κληθεί να συμπαρασταθεί στο ζευγάρι και να βρίσκεται δίπλα στους δυο γονείς όλο το διάστημα κατά το οποίο η μικρή Μαλένα βρισκόταν στην Αθήνα κι έδινε μάχη με τη λευχαιμία, σύμφωνα με την εκπομπή «Αλήθειες με τη Ζήνα».
Διαβάστε επίσης: Βόμβα Λύτρα: Η Ρούλα Πισπιρίγκου δεν σκότωσε τα παιδιά της
Διαβάστε επίσης: Ο Σούρας ξεσκονίζει την Πισπιρίγκου: «Πάσχει από…»
«Με πήρε ένας φίλος μου και συγγενής τους (σ.σ. της Ρούλας και του Μάνου) και μου είπε «εφόσον είναι τα παιδιά πάνω, στο Παίδων, μπορείς να πας;». Διότι εγώ διαμένω στην Αθήνα. Και πήγα πάνω και τα είδα τα παιδιά. Τα ήξερα φυσικά, έτσι; Μιλήσαμε, σαν συμπαράσταση.
Εν τω μεταξύ, είχα επικοινωνία με αυτόν τον συγγενή τους και μου έλεγε να πάω να τους μιλήσω και για τα μαλλιά της (σ.σ. της Μαλένας), διότι θα έπεφταν εξαιτίας της χημειοθεραπείας.
Η Μαλένα πέθανε την ώρα που ανέβαινα πάνω και ήμουν στον δρόμο, ο φίλος μου με καλούσε στο τηλέφωνο επίμονα. Το σηκώνω και μου λέει »η Μαλένα πέθανε, πήγαινε λίγο γρήγορα να δεις».
Είχε έρθει ο Μάνος και δυο θείοι του και την ώρα που μπήκα μέσα βγήκε η γιατρός, μίλησε στους συγγενείς του Μάνου και ήμουν κι εγώ δίπλα».
Δεν ξέρουμε την αιτία θανάτου
Σύμφωνα με τον ίδιο, η γιατρός άρχισε να λέει στους θείους του Μάνου «πώς έγινε, γιατί έγινε, δεν μπορούμε να ξέρουμε, θα περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει μετά, τι θα βγάλουν τα πορίσματα, εμείς δίναμε μόνο ένα φάρμακο στον παιδί – και αν αυτό είναι η αιτία που έχασε τη ζωή του το παιδάκι, τότε εγώ θα βγω και θα το πω».
«Το παιδί ήταν ακόμα στο δωμάτιο, ήμασταν όλοι ταραγμένοι. Ήταν εκεί και η Ρούλα και ο Μάνος, όταν μπήκα στο νοσοκομείο κοίταξα κατά το δωμάτιο και τους είδα στο βάθος. Κάθονταν σε δυο καρέκλες αγκαλιασμένοι», προσέθεσε.
«Μόλις πήραν το παιδί, μπήκαμε στο δωμάτιο και μαζέψαμε τα πράγματά του. Ο Μάνος απλώς μου είπε ‘’κοίτα τι έχει γίνει’’, η Ρούλα ήταν σε άθλια κατάσταση – και ο Μάνος φυσικά. Μαζέψαμε τα πράγματα, άφησαν αυτά που ήθελαν ν’ αφήσουν για τα άλλα τα παιδάκια, ένα βιβλίο, κάτι κινούμενα σχέδια, κάτι παραμύθια.
Για το καθένα ο Μάνος ρωτούσε τη Ρούλα αν ήθελε να το αφήσουμε, εκείνη κουνούσε το κεφάλι και το αφήναμε. Στις δυο επισκέψεις που έκανα στο νοσοκομείο, το παιδί ήταν σε καλή κατάσταση. Έπαιζε, φωνάζαμε κι εμείς »μην τρέχεις, μην πηδάς, μην κάνεις…». Την πρώτη φορά που πήγα, ακόμα δεν είχε κάνει χημειοθεραπεία.
Πώς συνέβη αυτό σε ένα παιδί που έπαιζε, έτρωγε και έκανε εξετάσεις κάθε πρωί;
Η γιατρός έλεγε μετά τον θάνατός της »δεν μπορώ να το πιστέψω. Ένα παιδί που έπαιζε, ένα παιδί που έτρωγε, ένα παιδί που έκανε εξετάσεις κάθε πρωί… και να συμβεί αυτό; Αλλά θα τα μάθω όλα μετά. Εμείς, πάντως, ένα Ζαντάκ της δίναμε. Εάν ευθύνεται αυτό, εγώ θα βγω στην τηλεόραση και θα πω ότι αυτό ευθύνεται για τον θάνατο», κατέληξε.
