Για μια χώρα που θεωρεί ότι μπορεί να επιβάλλει τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα ακόμη με τα όπλα, η Αμερική δεν αντιμετωπίζει με την ίδια αυστηρότητα τον εαυτό της.
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι μετά από 50 χρόνια το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε να ακυρώσει την κατοχύρωση της άμβλωσης ως δικαιώματος.
Απόφαση που δικαιώνει όλες εκείνες τις ακραίες συντηρητικής δυνάμεις στις ΗΠΑ που χρόνια τώρα θέλουν να ακυρώσουν το δικαίωμα των γυναικών να αποφασίζουν οι ίδιες για το τι θα γίνει με το σώμα τους.
Απόφαση που παραβιάζει θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα που σε άλλες χώρες τα θεωρούμε αυτονόητα.
Απόφαση που σημαίνει ότι οι γυναίκες δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτα για τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες ή θα εκτίθενται στον κίνδυνο των παράνομων αμβλώσεων.
Απόφαση που έρχεται σε σύγκρουση με την πρόοδο που έχει υπάρξει σε άλλες πλευρές της κοινωνικής ζωής σε σχέση με την ισότητα και τα δικαιώματα των γυναικών.
Απόφαση που στην πραγματικότητα στηρίζεται σε μια βαθιά σεξιστική και πατριαρχική αντίληψη για τη γυναίκα και τον ρόλο της στην κοινωνική ζωή.
Και αυτό που προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη ανησυχία είναι ο τρόπος με τον οποίο εδώ και χρόνια μεθοδεύτηκε αυτή η απόφαση, καθώς υπήρξε μια τεράστια πολιτική επένδυση της αμερικανικής δεξιάς σε αυτό το ζήτημα. Κάτι που έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι η ακροδεξιά λογική μπορεί να πάρει πολλά πρόσωπα και να δοκιμάσει να εκφραστεί μέσα από διάφορα ζητήματα.
Όμως, υπάρχει και ένα συνολικότερο θέμα εδώ. Οι ΗΠΑ διεκδικούν εδώ και δεκαετίες να είναι η ηγέτιδα δύναμη του «ελεύθερου κόσμου», του κόσμου όπου τηρούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι βασικές ελευθερίες.
Παρ’ όλα αυτά στο ίδιο τους το εσωτερικό όχι μόνο δεν είναι πλήρως σεβαστά τα δικαιώματα, αλλά πλέον περιορίζονται κιόλας.
Μήπως θα έπρεπε την επόμενη φορά που θα θελήσουν να κουνήσουν απειλητικά το δάχτυλό σε κάποιον άλλον, να σκεφτούν πόσο προβληματική είναι η κατάσταση στο εσωτερικό τους;
