Η πρόκριση της Αυστραλίας στο Μουντιάλ είχε δύο ήρωες. Ο ένας είναι ο τερματοφύλακας Αντριου Ρεντμέιν, που απέκρουσε το τελευταίο πέναλτι στη σχετική διαδικασία του αγώνα μπαράζ με το Περού και σφράγισε το εισιτήριο για το Κατάρ. Ο άλλος είναι ο Αουερ Μαμπίλ. Αν δεν είχε ευστοχήσει στο πέναλτι που εκτέλεσε προηγουμένως, η απόκρουση του Ρεντμέιν δεν θα είχε νόημα. Και δεν είναι καν Αυστραλός. Σημεία των καιρών.
Οι μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών εξαιτίας διαφόρων λόγων, που επηρεάζουν καθοριστικά τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων (πόλεμοι, φυσικές καταστροφές κ.λπ.) έγραφαν ανέκαθεν την ιστορία της ανθρωπότητας. Το κάνουν και σήμερα. Οι πολεμικές συρράξεις σε διάφορα μέρη του πλανήτη, κυρίως σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, αλλά όχι μόνο (εσχάτως έχουμε το παράδειγμα της Ουκρανίας, απ’ όπου έφυγαν εκατομμύρια άνθρωποι για να προστατεύσουν τη ζωή τους από τη ρωσική εισβολή), και οι συνθήκες που διαμορφώνει σταδιακά η κλιματική αλλαγή, δημιουργούν κύματα προσφύγων και μεταναστών, που αναζητούν μια καλύτερη ζωή κάπου αλλού από εκεί όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, από τον τόπο τους. Αυτές οι μετακινήσεις επιδρούν σταδιακά στη σύσταση των πληθυσμών των χωρών που φιλοξενούν τους πρόσφυγες και μετανάστες. Και κατ’ επέκταση στις συνθέσεις των εθνικών ομάδων των χωρών τους στα διάφορα αθλήματα.
Μπάλες από… κάλτσες
Ο Αουερ Μαμπίλ κατάγεται από το Νότιο Σουδάν, γεννήθηκε και μεγάλωσε όμως σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στην Κακούμα της Κένυας, όπου αναγκάστηκε να καταφύγει η οικογένειά του εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου που σπαράζει τη γενέτειρα χώρα των γονιών του. Εμαθε να ζει μαζί με τους γονείς και τα αδέρφια του μέσα σε μια καλύβα. «Το δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου μένω μόνος μου τώρα είναι πολύ μεγαλύτερο από την καλύβα όπου γεννήθηκα και ζούσαμε όλη η οικογένεια μαζί» θυμάται ο Αουερ, ο οποίος μυήθηκε στα μυστικά του ποδοσφαίρου στις αλάνες του στρατοπέδου προσφύγων.
Μπάλες δεν υπήρχαν. Ετσι οι πολυμήχανοι πιτσιρικάδες αναγκάζονταν να κατασκευάζουν τόπια από κάλτσες, που τις τύλιγαν τη μία μέσα στην άλλη και έπαιρναν κατά κάποιον τρόπο στρογγυλό σχήμα. Για να τις κάνουν πιο μεγάλες μάλιστα, τις τύλιγαν μέσα σε πλαστικές σακούλες. Τέτοιες μπάλες κλωτσώντας, ο Μαμπίλ άρχισε να δείχνει κάποια πρώτα ψήγματα του ταλέντου του.
Το 2006 ένας θείος του, που ζούσε στην Αυστραλία, κατάφερε να κινήσει όλες τις διαδικασίες που απαιτούνταν και να πάρει την οικογένεια του Μαμπίλ μακριά από το στρατόπεδο προσφύγων στην Κένυα. Λίγο πριν κλείσει τα δέκα χρόνια του, ο Αουερ μαζί με τους γονείς και τα αδέρφια του εγκαταστάθηκαν στην Αδελαΐδα και από εκεί και μετά τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους.
Στην εθνική της Αυστραλίας
Γράφτηκε στις ακαδημίες ποδοσφαίρου της τοπικής Γιουνάιτεντ, όπου γρήγορα ανέδειξε το ταλέντο του. Σε ηλικία 17 ετών έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη επαγγελματική κατηγορία του αυστραλιανού πρωταθλήματος και πέντε χρόνια αργότερα κλήθηκε για πρώτη φορά στην εθνική ομάδα της Αυστραλίας. Της χώρας που υποδέχθηκε αυτόν και την οικογένειά του και του έδωσε τη δυνατότητα να ξεφύγει από την κόλαση του στρατοπέδου προσφύγων και να αποκτήσει μέλλον, όνειρα και προοπτικές. Κι αυτό δεν το ξεχνά.
Οταν ήρθε η ώρα να εκτελέσει το πέναλτι στο μπαράζ με το Περού, δεν δίστασε στιγμή, ούτε φοβήθηκε. Πήρε την μπάλα με σιγουριά και αφού ξεγέλασε τον αντίπαλο τερματοφύλακα, την έστειλε στα δίχτυα. Αμέσως μετά και αφού ο συμπαίκτης του τερματοφύλακας Ρεντμέιν είχε κάνει τη δική του δουλειά εξίσου καλά, δήλωσε εν μέσω πανηγυρισμών για την πρόκριση στο Μουντιάλ: «Ηξερα ότι θα έβαζα αυτό το πέναλτι. Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να πω ευχαριστώ στην Αυστραλία και εκ μέρους της οικογένειάς μου. Η Αυστραλία μάς υποδέχθηκε και μας έδωσε τη δυνατότητα να εγκατασταθούμε εδώ. Εδωσε σε μένα, τα αδέρφια και τους γονείς μας την ευκαιρία να αρχίσουμε μια καινούργια ζωή. Ακόμα κι αυτό το ευχαριστώ είναι λίγο μπροστά σε αυτή την ευκαιρία που πήραμε όλοι μας…».
