Με τον Τσίπρα δεν ισχύει ό,τι και με τον Μητσοτάκη (βλέπε τη χθεσινή «Αιχμή»).
Εδώ, η σκεπτικιστική απόχη του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τα έχει πιάσει όλα. Όλες του οι επιλογές, ανάλογες με την προοπτική του, ισχύουν και διασπείρονται σε μια κανονιστικότητα α λα καρτ (έχει το μαχαίρι)
Προϋποθέτει βέβαια ότι εφ’ όσον αυτός έχει τον τελευταίο λόγο, οι προτάσεις του, ισχύουν διότι έχουν τεθεί αξιωματικά.
Αυτό το είδος όμως ενός ,ας πούμε, argumentum ad populum, μάλλον με παραπέμπει στο τρίλημμα του Μünchauzen, όπου μία από τις ιστορίες που διηγείται ο βαρώνος είναι και η περίπτωση που κυριολεκτικά σώζεται από ενα τέλμα στο οποίο έχει πέσει μαζί με το άλογό του, τραβώντας τον εαυτό του από τα μαλλιά.
Με τον Τσίπρα συμβαίνει όμως και κάτι ακόμα που ούτε οι θεωρίες του Κύρκου Δοξιάδη, ούτε οι παραινέσεις του Γιώργου Γιαννουλόπουλου στην «Εφσυν» το έχουν εντοπίσει: ότι η μοναδική έννοια κατά την οποία η «αλήθεια» του αρχηγού αποτελεί καταναγκασμό για όλους, είναι το γεγονός ότι εφόσον έχει επιζήσει όλων, δέν μπορεί να είναι λανθασμένη.
Τώρα το ότι η έμφυτη ροπή προς την ανυπακοή δεν μπορεί να εκριζωθεί από το ανθρώπινο είδος, δεν πειράζει. Εκριζώνεται όμως από τα κόμματα.
Κι αυτό διαπιστώνει ο Κάφκα στο τέλος της «Δίκης» : » Η (κομματική) λογική είναι μεν ακλόνητη, αλλά δεν μπορεί να αντισταθεί σ’ έναν άνθρωπο που θέλει να ζήσει «.
