Μικρές ιστορίες για τα μεγάλα «ρήγματα» στις ζωές των ανθρώπων. Τα διηγήματα της συλλογής, του Γιάννη Δενδρινού με ένα αφηγηματικό ύφος που ισορροπεί μεταξύ ρεαλισμού, συμβολισμού, αλλά και πειθαρχημένου (κάποτε σκοτεινού) λυρισμού, επιχειρούν μια ματιά στα αμείλικτα ερωτήματα του κοινού μας βίου: το χρόνο, το φθαρτό της ζωής, την ελπίδα, την προσδοκία και τη διάψευση.
Συμπυκνωμένος λόγος, με έντονο το υπαινικτικό στοιχείο και την ανατροπή, αντλεί έμπνευση από
καθημερινά ή αλλόκοτα μυθοπλαστικά ερεθίσματα, ενώ συχνές είναι οι αναφορές στη νησιωτική επαρχία (ο συγγραφέας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ιθάκη).
Πρόκειται για την πρώτη λογοτεχνική εμφάνιση του Γιάννη Δενδρινού, ενώ παλαιότερα διηγήματά του έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικές εκδόσεις, π.χ.
Λογοτεχνικός Καζαμίας 2021 (Καστανιώτης), e-book 200 χρόνια τώρα (Μεταίχμιο), κ.λπ.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ενύπνιο,
Οπισθόφυλλο:
«…Ντράπηκα και κοίταξα ολόγυρα. Στη μια άκρη της παραλίας ήμασταν εμείς. Μόνοι μας. Στην άλλη, δυο παρέες. Ένα ζευγάρι νεαρών, αδιάκοπα σφιχταγκαλιασμένοι σαν τυλιγμένες κάμπιες και μια οικογένεια μ’ ένα παιδί, σκυφτό, που όταν σήκωνε το κεφάλι κοιτούσε τον ουρανό με τον τρόπο που κάποιος αναπολεί μέρη που δεν έχει δει. Εγώ, πάλι, άκουγα δυο παιδιών φωνές, αγόρι και κορίτσι πρέπει να ‘τανε, που μιλούσαν κι έπαιζαν γελώντας ζωηρά. Και για μια στιγμή, όταν πήρανε μια γεύση βραχνάδας, νόμιζα ότι ερχόντανε από την κοιλιά μου. Ανασηκώθηκα και την κοίταξα. Έμοιαζε πρησμένη…» (απόσπασμα από το βιβλίο).
