Δεν ήταν μικρό το πολιτικό πλήγμα που υπέστη ο Εμανουέλ Μακρόν στις βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία.
Κατάφερε να εκλεγεί για δεύτερη φορά πρόεδρος, όμως το κόμμα του παίρνει λίγο παραπάνω από 25% στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών.
Μικρή σημασία έχει ότι στον δεύτερο γύρο, χάρη και στις ιδιοτυπίες του γαλλικού εκλογικού συστήματος, είναι πιθανό να πετύχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Όπως μικρή σημασία έχει και το γεγονός ότι στη Γαλλία ο κρίσιμος πολιτικός πόλος είναι πάντα ο πρόεδρος.
Γιατί το βασικό είναι ότι έχουμε έναν πολιτικό ηγέτη που εξακολουθεί να μην έχει τη συναίνεση της πλειοψηφίας της γαλλικής κοινωνίας.
Μιας κοινωνίας διαιρεμένης κοινωνικά, ιδεολογικά, πολιτικά και εκλογικά.
Και αυτό δεν αποτελεί μια γαλλική «ιδιοτυπία».
Δείχνει την ολοένα και μεγαλύτερη δυσπιστία των κοινωνιών απέναντι σε ένα ορισμένο είδος πολιτικής.
Γιατί ο Μακρόν είναι ο κατεξοχήν πολιτικός που θέλησε να εκπροσωπήσει μια σύγχρονη εκδοχή «Κέντρου».
Ουσιαστικά τον «μέσο όρο» των πολιτικών που θεωρούνται αυτονόητες στην Ευρώπη: κάποιοι τις θεωρούν «μεταρρυθμίσεις», άλλοι τους ασκούν κριτική ως «νεοφιλελευθερισμό», όμως το σίγουρο είναι ότι οι κοινωνίες τις αντιμετωπίζουν με δυσπιστία.
Και όταν βρουν ευκαιρία, το δείχνουν.
Προφανώς και αυτές οι πολιτικές έχουν κοινωνικά στηρίγματα: κυρίως μεσαία και ανώτερα στρώματα.
Όμως, εάν μιλάμε για τα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία ή όσους βρίσκονται στην εργασιακή επισφάλεια, η δυσπιστία είναι μεγάλη.
Ένα μέρος της εκφράζεται σε πιο αριστερή κατεύθυνση, ένα άλλο σε πιο συντηρητική ή ακόμη και ακροδεξιά.
Στη Γαλλία αυτό οδήγησε σε μια «τριχοτόμηση» του εκλογικού σώματος ανάμεσα σε τρεις διαφορετικούς πόλους.
Σε άλλες χώρες εκφράζεται διαφορετικά, ανάλογα με τις πολιτικές παραδόσεις και τις δυναμικές των κοινωνικών διεκδικήσεων και συγκρούσεων.
Όμως, το ζήτημα παραμένει: είτε θα μπορέσει να υπάρξει ξανά ένα πραγματικό «κοινωνικό συμβόλαιο» που να μπορεί να συνδυάζει τις μεταρρυθμίσεις, με την πλήρη απασχόληση και ένα αίσθημα πραγματικής κοινωνικής ασφάλειας, είτε θα συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε κοινωνικές εκρήξεις και παραλλαγές πολιτικής κρίσης.
Και αυτό είναι το πραγματικό μήνυμα των γαλλικών εκλογών.
