Αν εξαιρέσω τον φαναριώτη Μανώλη Κωστίδη και κάποια συμπαθητική βαρεμάρα του Παπαχελά στα σχόλια του Σκάι, ή τον αφηρημένο μορφασμό του Γιάννη Πρετεντέρη στο «παράθυρο» του MEGA, όταν ακούει την ανταπόκριση από τη Μόσχα, τί είναι αυτή η σοβαροφάνεια και η ενδυματολογική χλίδα στα δελτία Ειδήσεων;
Αυτός ο θρίαμβος του επαναλαμβανόμενου, τετριμμένου πισπιριγκισμού;
Και μετά το καθημερινό μάθημα του Ερντογάν -τώρα που αραίωσαν οι σπεσιαλίστες του Covid και η Παγώνη- τί να μείνει από ψυχισμό στους έγκλειστους νεοέλληνες; Η έξοδος του Μεσολογγίου, ναι, είχε νόημα. Έβγαινες με την ψυχή σου έξω, προς τα κάπου. Τώρα πού να βγεις; Είσαι ήδη έξω -αλλά από τας φρένας σου.
Αυτό το τηλεοπτικό γυαλί, σαν τη θολότητα εσμυρισμένης υάλου (ground glass) που βλέπουν οι ακτινολόγοι στην αξονική θώρακος, πώς θα μπορούσε να περιγραφεί αν θέλαμε να μιλήσουμε για την κοινωνική αδιαφάνεια μέσω του πιο διαφανούς -κατά τεκμήριο- μέσου: του » γυαλιού» της τηλεόρασης;
Και τί να κάνει όποιος θέλει να πει δυο κουβέντες για την opacity των πραγμάτων χωρίς να επαναλαμβάνει τους μιντιολόγους των Πανεπιστημίων.
Το σχόλιό του, δεν δίνει πολιτική λύση, διότι αυτό θα σήμαινε πως επιστρέφει στην αδιαφάνεια των στερεοτύπων. Ό,τι κι αν γράψει, όσο «έξυπνα» κι αν το γράψει, δεν δείχνει τίποτα περισσότερο από μια «διορθωμένη» κοινοτοπία, όταν μάλιστα οι εναντιότητες είναι συνήθως στημένες (κόμματα), κι όταν το νόημα αυτού που θέλει να πει, παραπαίει από τον ένδοξο -πολιτικό- μανιχαϊσμό, σ’ έναν πυρρωνισμό δι’ ιδίαν χρήσιν, αλλά χωρίς κανένα -αναγνωστικό έστω- όφελος.
Αλλά έτσι είναι: «Όλα έγιναν μέσα μας, διότι είμαστε εμείς, πάντα εμείς, και ούτε λεπτό οι ίδιοι», έξω φρενών!
Αυτή όμως η «τρέλα» είναι που κρατά σε εγρήγορση, «επιβλέπει» τη σκέψη και συμβάλλει προς την αειφορία της.
