Η Τζένιφερ Γκέιμπλ πέθανε ξαφνικά από ανεύρυσμα στις 9 Οκτωβρίου του 2014. Ηταν μόλις 32 ετών και ο θάνατός της προκάλεσε σοκ στους φίλους της στο Αϊνταχο των Ηνωμένων Πολιτειών όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Για τους αγαπημένους της όμως, το σοκ έγινε ακόμη μεγαλύτερο από τη στιγμή που πέρασαν το κατώφλι της αίθουσας τελετών για το τελευταίο «αντίο» στη φίλη τους. Στο κηδειόχαρτο αντί για Τζένιφερ έγραφε Τζέφρι Τσαρλς, ενώ όποιος πλησίαζε το κατ’ επιλογήν της οικογένειας ανοιχτό φέρετρο στη θέση της νεκρής έβλεπε έναν νεαρό άνδρα με κοντοκουρεμένα μαλλιά και σκούρο κοστούμι. Οι γονείς της Τζένιφερ δεν αποδέχθηκαν ποτέ το παιδί τους με την πραγματική του ταυτότητα και ο πρόωρος χαμός της τους έδωσε τη δυνατότητα να «διαγράψουν» μια για πάντα τη δυσάρεστη για τους ίδιους τρανς παρένθεση στις ζωές τους. Και μάλιστα αναδρομικά. Η ταφόπλακα αποφασίστηκε να γράφει Τζέφρι Τσαρλς Γκέιμπλ σαν η Τζένιφερ να μην υπήρξε ποτέ.
Κάποιοι σίγουρα θα έχετε ήδη θυμηθεί ως τώρα το «Boys Don’t Cry» του 1999 με θέμα τη ζωή και τον θάνατο του Μπράντον Τίνα που γεννήθηκε Τίνα Ρενέ Μπράντον. Η ιστορία δεν είναι μοναδική. Η ιστορία, για την ακρίβεια, επαναλαμβάνεται σε κάθε πιθανή αλλά και αδιανόητη παραλλαγή της. Πέρυσι τον Μάρτιο στο Περθ της Αυστραλίας, για παράδειγμα, γονείς κατέφυγαν στο οικογενειακό δικαστήριο για να κριθεί αν στον τάφο του έφηβου τρανς γιου τους που αυτοκτόνησε θα γραφόταν το όνομα που έδωσαν στην κόρη τους όταν γεννήθηκε ή το όνομα που ο ίδιος διάλεξε απ’ όταν μίλησε ανοιχτά για την ταυτότητά του.
Τελικά οι στάχτες του παιδιού μοιράστηκαν στα δύο και κάθε γονιός οργάνωσε κι από μία κηδεία. Στο μνήμα γράφτηκαν και τα δύο ονόματα.
Είναι ιστορίες απόρριψης από τις βιολογικές οικογένειες. Απόρριψη στη ζωή, απόρριψη και στον θάνατο. Δύσκολο να πεις τι είναι λιγότερο βάρβαρο και ανίερο. Να σε θάψουν ως κάποιον άλλο ή να μην ανακατευτούν και να σε αφήσουν άταφο; Με την ευκαιρία, θα είχε ενδιαφέρον να ξέραμε υπό ποιες άλλες περιστάσεις οι συγγενείς γυρίζουν την πλάτη σε αυτό το ύστατο καθήκον.
Μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή που άρχισε να εκτυλίσσεται μετά τον θάνατο της Μελίνας στη Θεσσαλονίκη. Ο επίλογος όμως δεν γράφτηκε στον νεκροθάλαμο του Παπαγεωργίου από τους απρόθυμους συγγενείς. Βρέθηκαν άλλοι άνθρωποι, πολλοί και ευρύχωροι και όλοι μαζί φρόντισαν για την ανατροπή στο και πέντε. Κοιτώ τις φωτογραφίες από την κηδεία της Μελίνας. Πίσω από το φέρετρο και τα λουλούδια αχνοφαίνεται μια νίκη.
