Συνεχίζεται το θρίλερ της Πάτρας με τις αρχές να ερευνούν τα αίτια θανάτου και των άλλων δύο παιδιών των Δασκαλάκη – Πισπιρίγκου. Η δασκάλα της Τζωρτζίνας στο νηπιαγωγείο θυμάται πώς βίωσε το παιδί τον χαμό της αδερφής της και πώς τη βοήθησε να το αντιμετωπίσει.

«Εγώ πέρασα το διάστημα με την Τζωρτζίνα όταν είχε χαθεί η Μαλένα. Ήταν πάρα πολύ δεμένες σαν αδερφούλες και το παιδάκι το στήριξα γιατί εντάξει, του στοίχισε. Ήταν κοντά στην ηλικία οι δύο αδελφούλες και ήταν αγαπημένα τα κοριτσάκια. Αγαπημένες αδελφούλες πολλές φορές μιλούσε για την αδερφή της, με αγάπη».

«Μετά τον χαμό της Μαλένας εγώ δεν μπόρεσα, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ, δεν πήγα στην κηδεία, πήγα στο μνημόσυνο του παιδιού και εκεί η Τζωρτζίνα ήταν κοντά μου, ήθελε έτσι να βρίσκεται κοντά μου, αποζητούσε δηλαδή την αγκαλιά μου, το χάδι μου, εντάξει ήμασταν και δεμένες με την Τζωρτζίνα ήταν ένα παιδάκι που μόνο καλά έχω να θυμάμαι».

Το άλμπουμ με τις ζωγραφιές που είχαν φτιάξει οι συμμαθητές της στο νηπιαγωγείο ως δώρο για τα γενέθλιά της, η Τζωρτζίνα το φύλαγε σαν θησαυρό. Άλλωστε ήταν ένα παιδί που κέρδιζε εύκολα τις καρδιές μικρών αλλά και μεγάλων.

«Το παιδάκι ήταν ένα φυσιολογικό παιδάκι, χαρισματικό θα το έλεγα, πανέξυπνο, ένα παιδάκι μέσα στην τρελή χαρά και οι ζωγραφιές του φυσιολογικές με χρώματα, χαρούμενο, συμμετείχε στα πάντα, ένα πάρα πολύ καλό παιδάκι. Ένα παιδάκι ζωηρό, που αυτό σημαίνει ότι ήταν καλά, ήταν υγιές, χαρακτηριστικά μπορώ να πω ότι ήταν ώριμο παιδάκι, επικοινωνιακό, ένα πολύ γλυκό παιδάκι, έχω τις καλύτερες αναμνήσεις. Το πιστεύετε ότι ακόμα δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω; Δεν θέλω να το πιστέψω ότι η Τζωρτζίνα έχει φύγει, δε θέλω».

Αγαπημένοι στίχοι

Η Τζωρτζίνα είχε γράφει στίχους από δυο αγαπημένα της τραγούδια, τη Ναφθαλίνη του Αντώνη Ρέμου και το Συγχώρεσέ με του Γιώργου Αλκαίου.

Πάνω από τις λέξεις, κάποιος με στυλό και γνώσεις μουσικής, όπως ο μπαμπάς της, είχε σημειώσει τα ακόρντα. Σημειωμένες νότες που «ντύνουν» μελωδικά τους στίχους αυτούς, όταν εκείνη τραγουδούσε κι εκείνος τη συνόδευε με τη κιθάρα του.

«Η Τζωρτζίνα είχε μεγάλη αδυναμία στον πατέρα της, ένα παιδάκι που γυρνούσε και δύο τρεις φορές πίσω να τον χαιρετήσει το πρωί που τα έφερναν στο σχολείο, είχε αδυναμία στον μπαμπά της. Απομονωμένη δεν ήταν απλώς ήθελε να της δίνουμε λίγο περισσότερη προσοχή και περισσότερο εγώ, καθόταν περισσότερο κοντά μου και σιγά σιγά ερχόμενο σε επαφή με τα άλλα παιδάκια, γιατί παιδί ήταν, σιγά σιγά το ξέχασε, το ξεπέρασε και συνέχισε πιο κάτω.

»Ήθελε να έχουμε κάποια επικοινωνία, είχαμε και κάποια επικοινωνία εκτός σχολείου, δηλαδή ήθελε να μου μιλάει, εκτός του ωραρίου του νηπιαγωγείου, ήθελε να μου λέει πώς περνούσε το απόγευμα, κάποιες εξωσχολικές δραστηριότητες που έκανε, ήθελε να το μοιράζεται μαζί μου».

Η Τζωρτζίνα που αν και «έφυγε» στα 9 της μόλις χρόνια, άφησε τόσα πολλά πίσω της. Κι έδειξε τόσα πολλά με τον θάνατό της.