Το συγκεκριμένο κείμενο είναι άκρως βιωματικό. Ήταν εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 70, όταν η τότε ασπρόμαυρη Ελληνική τηλεόραση θα μετέδιδε τον τελικό του «Champions League» της εποχής, τον τελικό του κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Κάθισα μπροστά από την οθόνη και ρώτησα τον πατέρα μου – φανατικό οπαδό της Μάντσεστερ- ποιες ομάδες παίζουν. «Η Μάλμε από τη Σουηδία με την Νότιγχαμ από την Αγγλία» μου είπε.
«Νότιγχαμ; Σκέφτηκα. Από εκεί ήταν ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων. Ο Ρομπέν των δασών». Αυτό και μόνο έφτανε για να δεθώ για πάντα με την ομάδα αυτή. Όχι μόνο τότε που κέρδιζε τον έναν αγώνα μετά τον άλλον, αλλά ακόμη και τα επόμενα χρόνια που έπεσε στην ανυποληψία και στην τρίτη Εθνική, την League One.
Η ιστορία της
Η ιστορία της Νότιγχαμ είναι λες βγαλμένη από κάποιο παραμύθι. Μοιάζει με αυτή της Σταχτοπούτας. Μια άσημη ομάδα από μια μικρή πόλη της Αγγλίας, κάνει το θαύμα και ανεβαίνει στην Πρώτη Εθνική.
Εκεί, κάνει τους πάντες να τρίβουν τα μάτια τους. Η νεοφώτιστη κατακτά το δυσκολότερο πρωτάθλημα του κόσμου και την αμέσως επόμενη χρονιά, κατακτά την κορυφή της Ευρώπης.
Την ίδια στιγμή και εγώ ζούσα το όνειρο μου αφού η ομάδα του παιδικού μου ήρωα, έδειχνε το ίδιο ατρόμητη, και είχε το ίδιο πνεύμα νικητή με τον Ρομπέν των δασών. Εξάλλου είπαμε ήταν και από τα ίδια μέρη.
Η κόκκινη φανέλα
Η Νότιγχαμ ιδρύθηκε το 1865 και είναι από τις παλαιότερες ομάδες ποδοσφαίρου στη Βρετανία. Αμέσως μετά την ίδρυση της το τότε συμβούλιο της ομάδας έπρεπε να αποφασίσει τι χρώμα θα είναι η φανέλα που θα φοράει.
Ο καθένας έριχνε τις ιδέες του. Άλλος έλεγε να φοράει μπλέ, άλλος μάυρα, άλλος κίτρινα, μέχρι που κάποιος είπε «Να τιμήσουμε τον Ιταλό επαναστάτη Τζουζέπε Γκαριμπάλντι. Να φοράμε κόκκινα όπως οι οπαδοί του φορούσαν κόκκινους χιτώνες και σακάκια». (Ο Γκαριμπάλντι τότε ήταν ακόμη εν ζωή και οι αγώνες του για την ανεξαρτησία της Ιταλίας από την Αυστριακή Αυτοκρατορία είχαν εμπνεύσει όλη την Ευρώπη)
Και πράγματι το χρώμα που υιοθετήθηκε για την ομάδα του «Δάσους» θα είναι πλέον το κόκκινο.
Όσοι έπαιζαν στην ομάδα δεν ήταν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Άλλος ήταν τσαγκάρης, άλλος τυπογράφος, άλλος δούλευε σε εργοστάσιο και απλά συναντιόντουσαν έδιναν τους αγώνες χωρίς να έχουν καν προπονηθεί και στη συνέχεια συνέχιζαν τις ζωές και τη δουλειά τους.
Το 1957 οι «reds» έκαναν ένα μικρό θαύμα. Ανέβηκαν στην Α κατηγορία της Αγγλίας και δυο χρόνια μετά κατάφεραν να κατακτήσουν και το κύπελλο. Μέχρι το 1972 ήταν απλά ένα μικρό σωματείο που έπαιζε στην μεγάλη κατηγορία αλλά χωρίς να έχει να επιδείξει κάτι. Και τότε έρχεται ο υποβιβασμός.
Ο Μπράιαν Κλαφ
Μια σφαλιάρα που ταρακούνησε γερά τους πάντες στο «δάσος του Σέργουντ». Και τρια χρόνια μετά, το 1975 λαμβάνεται η μεγάλη απόφαση. Η ομάδα αλλάζει προπονητή και προσλαμβάνει τον πανέξυπνο αλλά ιδιόρρυθμο Μπράιαν Κλαφ. Κλαφ και Νότιγχαμ θα συνδέσουν από τότε τις ζωές τους και σχεδόν θα γίνουν συνώνυμα.
Ο Κλαφ δεν καταλαβαίνει τίποτε από βεντέτες. Έχει το δικό του σχέδιο για την ομάδα και το τηρεί βρέξει χιονίσει. Αναδιοργανώνει τα πάντα μέσα στον σύλλογο και το 1977 καταφέρνει να ανεβάσει την Νότιγχαμ ξανά, στη μεγάλη κατηγορία. Και τότε αρχίζει το όνειρο.
Η νεοφώτιστη ομάδα από το Νότιγχαμ κάνει κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ ξανά, από ομάδα που μόλις είχε ανέβει κατηγορία. Κερδίζει το πρωτάθλημα Αγγλίας του 1977-78 και κάνει όλο το νησί να παραμιλάει.
Η ομάδα δεν έπαιζε άγρια και σκληρά στα όρια του αντιαθλητικού, για να τρομάζει τους αντιπάλους όπως έκανε ο Κλαφ με την προηγούμενη του ομάδα την Λίντς. Η Νότιγχαμ έπαιζε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο με ταχύτητα, εξυπνάδα, δύναμη και φαντασία.
Ο Κλαφ δημιουργεί ένα εκπληκτικό σύνολο με φανταστικούς ποδοσφαιριστές. Πίτερ Σίλτον τερματοφύλακας, Βιβ Άντερσον στα μπακ, Κένι Μπερνς στην άμυνα, Μάρτιν Ο΄Νιλ στο κέντρο, Άρτσι Γκέμιλ στα χαφ, και φυσικά τον εκπληκτικό εξτρέμ Τρέβορ Φράνσις και τον Τζον Ρόμπερτσον μαζί με τον «στράικερ» Γκάρι Μπίρτλς.
Το πρώτο Πρωταθλητριών
Η σεζόν τελειώνει εκπληκτικά με το πρωτάθλημα και την επόμενη χρονιά η Νότιγχαμ θα έπαιζε για πρώτη φορά στο κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης.
Η άσημη Νότιγχαμ φτάνει μέχρι τον τελικό όπου αντιμετωπίζει την Μάλμε. Στο 90 ο πίνακας του γηπέδου (που τότε δεν ήταν φωτεινός αλλά χειροκίνητος) γράφει Μάλμε – Νότιγχαμ: 0-1. Η ομάδα ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Το δεύτερο πρωταθλητριών
Την δεύτερη χρονιά της στο πρωτάθλημα Αγγλίας η Νότιγχαμ δεν καταφέρνει να το κατακτήσει. Τερματίζει
Την επόμενη χρονιά η Νότιγχαμ με τον αέρα της πρωταθλήτριας Αγγλίας αλλά και Ευρώπης, δεν καταφέρνει να ξανασηκώσει την κούπα της πρωταθλήτριας. Τερματίζει δεύτερη. Όμως ως κάτοχος του κυπέλλου πρωταθλητριών, μπορεί να συμμετάσχει ξανά στην ίδια διοργάνωση και ας μην είναι πρωταθλήτρια στη χώρα της.
Φτάνει ξανά μέχρι τον τελικό όπου εκεί θα αντιμετωπίσει το πανίσχυρο Αμβούργο. Όλοι πίστευαν ότι η Γερμανική ομάδα θα σήκωνε το κύπελλο. Όλοι εκτός από έναν. Τον τερματοφύλακα της Νότιγχαμ, Πίτερ Σίλτον, ο οποίος εκείνο το βράδυ κάνει το παιχνίδι της ζωής του και κρατάει ανέπαφη την εστία του.
Ο Τρέβορ Φράνσις βάζει το μοναδικό γκολ του αγώνα και η Νότιγχαμ είναι ξανά πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το ποδόσφαιρό που έπαιζε η ομάδα με τον Μπράιαν Κλαφ γράφει ιστορία.
Επιτυχίες…
Οι επιτυχίες έρχονται η μία μετά την άλλη. Ο σύλλογος κατέκτησε το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και δύο Λιγκ Καπ. Επίσης, έφτασε στα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 1983-84, όπου αποκλείστηκε από την Άντερλεχτ.
Ήταν ένας άδικος αποκλεισμός, αφού πολύ αργότερα αποδείχτηκε ότι Άντερλεχτ είχε δωροδοκήσει τον διαιτητή του δεύτερου ματς, ο οποίος πράγματι είχε ακυρώσει κανονικό γκολ της Νότιγχαμ.
… και η τραγωδία
Όπως όλα τα όνειρα όμως τελειώνουν έτσι και η Νότιγχαμ έκανε τον κύκλο της. Μέχρι το 1989 όπου «βολόδερνε» στη μετριότητα χωρίς καμία επιτυχία. Τότε γίνεται μια νέα αρχή και μια ανανέωση.
Το 1989 η Νότιγχαμ κερδίζει το Λιγκ Καπ, και τερματίζει στην τρίτη θέση του πρωταθλήματος. Στο κύπελλο Αγγλίας φτάνει μέχρι τους «4». Εκεί έπαιξε στον καταραμένο ημιτελικό του Χίλσμπορο με την Λίβερπουλ.
Η Λίβερπουλ κέρδισε αλλά ποιος θυμάται τη νίκη αυτή. Όλοι δεν μπορούν να ξεχάσουν τους 96 νεκρούς οπαδούς που σκοτώθηκαν όταν ποδοπατήθηκαν στις κερκίδες.
Η φυγή του Κλαφ
Τον Μάιο του 1993 ύστερα από 18 χρόνια στο τιμόνι της ομάδας, οι δρόμοι της Νότιγχαμ και του Μπράιαν Κλαφ, χωρίζουν. Η Νότιγχαμ υποβιβάστηκε ξανά. Διάφορες αποτυχημένες επιλογές έφεραν τεράστια οικονομικά ανοίγματα στο σύλλογο που αδυνατούσε να ανταποκριθεί.
Το μπάτζετ μειώθηκε, τα μεγάλα ονόματα έφυγαν και η Νότιγχαμ έπεσε ξανά στην League One έπειτα από 54 χρόνια.
Η αναγέννηση
Και το 2017 ο σύλλογος αλλάζει σελίδα. Την ομάδα αγοράζει και κάθεται στο τιμόνι της ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Από την ανυποληψία των μικρών κατηγοριών μπαίνει ένα πλάνο που έχει έναν και μόνο στόχο. Να φέρει την Νότιγχαμ εκεί που ανήκει. Στα μεγάλα σαλόνια. Πέντε χρόνια μετά το πλάνο παίρνει σάρκα και οστά. Μόλις χθες, οι οπαδοί της γεύτηκαν την απίστευτη χαρά να βρίσκονται ξανά στη μεγάλη κατηγορία.
Η μεγαλύτερη πλατεία της πόλης η «Old Market Square» ντύθηκε στα κόκκινα και γέμισε ασφυκτικά με χιλιάδες οπαδούς που πανηγύριζαν την άνοδο. Ο στόχος της διοίκησης πλέον είναι ένας. Η Νότιγχαμ να μην γίνει «ασανσερ» και να ανεβοκατεβαίνει κατηγορίες, αλλά να εδραιωθεί εκεί που της αξίζει, ανάμεσα στις ομάδες θρύλους του Αγγλικού πρωταθλήματος, στις πιο ψηλές θέσεις.
Τα ρεκόρ
Δεν θα ήταν λάθος να πούμε ότι η Νότιγχαμ είναι η ομάδα των ρεκόρ.
-Είναι ακόμη και σήμερα μοναδική ευρωπαϊκή ομάδα που έχει κερδίσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης περισσότερες φορές από το πρωτάθλημα της χώρας της.
-Είναι η πρώτη ομάδα που οι παίκτες της φόρεσαν επικαλαμίδες. Το 1874 ο αρχηγός της Σαμ Γουίντοσον ήταν ο πρώτος που φόρεσε επικαλαμίδες, κόβοντας τα προστατευτικά που χρησιμοποιούσαν οι παίκτες του κρίκετ. Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν εκατό χρόνια μέχρι οι επικαλαμίδες να γίνουν υποχρεωτικό ποδοσφαιρικό εξάρτημα από την αγγλική ομοσπονδία.
-Την ίδια εποχή σε έναν αγώνα της Νότιγχαμ εναντίον της Σέφιλντ χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σφυρίχτρα από διαιτητή. Ως τότε οι διαιτητές είχαν ένα σημαιάκι, όπως οι επόπτες.
-Το «City Ground» το θρυλικό γήπεδο της Νότιγχαμ ήταν το πρώτο γήπεδο που τοποθετήθηκαν δίχτυα στα γκολπόστ τη δεκαετία του 1870.
-Η Νότιγχαμ Φόρεστ ήταν η πρώτη ομάδα που πλήρωσε πάνω από 1.000.000 λίρες για μεταγραφή, όταν αγόρασε τον Τρέβορ Φράσνις από την Μπέρμιγχαμ.
-Ο Βιβ Άντερσον ήταν ο πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής που έπαιξε στην εθνική Αγγλίας
-Η ομάδα έχει το προνόμιο πέντε πρώην ποδοσφαιριστές της ή προπονητές να βρίσκονται στο Football Hall of Fame της Αγγλίας. Είναι οι: Ian Wright, Brian Clough, Roy Keane, Peter Shilton και Viv Anderson.
