Με έγχρωμη φωτό στις μέσα σελίδες των Νέων του Σαββάτου όπου ένα κοράκι επαναλαμβάνει το «never more» (προς ποιούς;) και όπου στο λεγόμενο καπέλο του άρθρου ο Μηχάλης Μητσού ειδοποιεί ότι «από μια άποψη έχει πλάκα και από μια άλλη είναι θλιβερός ο τίτλος του νέου βιβλίου του Αλαίν Μπαντιού Παρατηρήσεις για τον αποπροσανατολισμό του κόσμου», ο καλός δημοσιογράφος, λοιπόν, προσθέτοντας ως «ίνφο» αριστερά στη σελίδα ότι κυκλοφορούν περί τα είκοσι βιβλία του Μπαντιού στην Ελλάδα και ότι ο άγνωστός μου Έρικ Κονάν διερωτάται στο περιοδικό Marianne «μήπως ο Μπαντιού είναι ένας λεχρίτης;», ο καλός δημοσιογράφος (δις) υπερθεματίζει διακριτικά, αντλώντας τις «πληροφορίες» του όχι από τα βιβλία του φιλοσόφου όσο από τη συνέντευξή του στην El Pais, διερωτώμενος και αυτός (σκωπτικά;) «εάν ο Μπαντιού θεωρεί τον εαυτό του απροσανατολισμένο». Διότι, όπως γράφει ο Μπαντιού, «μπορεί κανείς να έχει έναν προσωπικό προσανατολισμό αλλά αυτό δεν αλλάζει τον γενικό αποπροσανατολισμό που ζούμε σε μια συγκεκριμένη εποχή».
Το ερώτημά μου είναι: προς ποιό σημείο του πολιτικού ορίζοντα και προς ποιά πλευρά της ιστορίας είναι προσανατολισμένο; Εάν διάβαζε το έργο του Μπαντιού ο καλός δημοσιογράφος (τρις) θα καταλάβαινε ότι η δήλωση του φιλόσοφου στην El Pais είναι σαφώς ένας δικός του προσανατολισμός τον οποίο κάθε άνθρωπος στη Δημοκρατία δικαιούται να έχει, εάν τον αφήνουν. Πολλώ δε μάλλον, όταν στη Δημοκρατία αυτή, δεν υπάρχει θέση για όλους τους ανθρώπους, ή όταν στον εφαπτόμενό της νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, το οικονομικό σύστημα γίνεται πολιτικό δόγμα στο όνομα της Δημοκρατίας, δηλαδή της διαδικασίας των εκλογών και της ψήφου που τρέφεται με τις σάρκες της ιστορίας. Συγκρατώ από το αφιέρωμα στον Αλαίν Μπαντιού του περιοδικού αληthεια (τ. 6) τη δύσκολη σύζευξη του Μπαντιού με τον Καντ, όπου στην προφανή ασυμφωνία των θέσεών τους εντοπίζεται παρόλα αυτά (αποτολμάται) η σύγκριση Συμβάντος (Μπαντιού) και Νόμου (Καντ). Η συντάκτης του κειμένου υποστηρίζει ότι ο καντιανός νόμος θα μπορούσε να εκληφθεί ως συμβάν, τουλάχιστον κατά τον τρόπο που το ορίζει ο Μπαντιού ως: «το αναποφάνσιμο ως υφαίρεση από κανόνες αξιολόγησης ή υφαίρεση από το νόμο». Και τούτο διότι τα Συμβάντα για τον Μπαντιού είναι «μη αναγώγιμες μοναδικότητες, στοιχεία εκτός νόμου των καταστάσεων». Ψιλά γράμματα για τη δημοσιογραφία, βασικές προϋποθέσεις όμως για τη φιλοσοφία. Για την ψυχανάλυση, οπότε και για την πολιτική, γράφει ο διευθυντής του περιοδικού στην εισαγωγή του: «ηρωική αυταπάρνηση να επινοήσουμε μια άλλη επιθυμία ζωής».
