Τελικά, ευτυχώς, στην επέτειο της αντιφασιστικής νίκης της 9ης Μαΐου ο Πούτιν δεν ανακοίνωσε τη συντέλεια του κόσμου, ούτε τη νίκη στο Ντονμπάς που δεν έχει επιτευχθεί. Μάλλον είχαμε μια επανάληψη του διαγγέλματος της 24ης Φεβρουαρίου, στο οποίο είχε προαναγγείλει την εισβολή στην Ουκρανία. Τώρα εστίασε στο να δικαιολογήσει την εισβολή του παραλληλίζοντας την 9η Μαΐου με την «επιχείρηση απελευθέρωσης» της Ουκρανίας από τους ναζί. Τον Φεβρουάριο είχε σταθεί στο «σφάλμα» του Λένιν να θεωρήσει ως ξεχωριστή εθνότητα τους Ουκρανούς και να τους δώσει καθεστώς αυτονομίας. Είναι εμφανές πως ο ρώσος δικτάτορας δεν θα διστάσει να ακολουθήσει τους δρόμους του σοβιετικού δικτάτορα προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία.

Στο βιβλίο του εξαιρετικού ουκρανού συγγραφέα Αντρέι Κούρκοφ «Γκρίζες μέλισσες» (σε μετάφραση του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη – εκδόσεις Καστανιώτη) ο Ουκρανός Σεργκέι Σεργκέγιτς ζει μόνος με τον ρωσόφιλο συμμαθητή του Πάσκα σε ένα κατεστραμμένο χωρίς ηλεκτρικό εδώ και τρία χρόνια χωριό, το οποίο βρίσκεται στην «γκρίζα ζώνη» ανάμεσα στην Ουκρανία και στη «Λαϊκή Δημοκρατία» του Ντονιέτσκ. Ο Σεργκέγιτς ζει στην οδό Λένιν και ο Πάσκα στην οδό που έχει το όνομα του μεγάλου ουκρανού ποιητή Ταράς Σεφτσένκο. Μια μέρα ο Σεργκέι αποφασίζει να αφαιρέσει τις πινακίδες του Λένιν από τον δρόμο του και να κολλήσει αυτές του Σεφτσένκο, ενώ αυτές του Λένιν τις κολλά στον γειτονικό δρόμο, του Πάσκα. Δικαιολογεί την πράξη του λέγοντας: «Οι ποιητές είναι άκακοι άνθρωποι. Οχι σαν τους πολιτικούς. Τώρα θα ζω στην οδό Σεφτσένκο». Ο πολιτικός Λένιν, την πινακίδα του οποίου αφαίρεσε ο Σεργκέι, ήταν ένας δικτάτορας που έχτισε τον μύθο του με ψέματα. Ο Πούτιν τον ακολουθεί πιστά.

Στην Ελλάδα ακόμη και στελέχη της ΝΔ και πολύ περισσότερο του ΠαΣοΚ διστάζουν να χαρακτηρίσουν δικτάτορα τον Λένιν. Εξαγνίζουν τον Λένιν και δαιμονοποιούν τον Στάλιν. Μόνο το ΚΚΕ αγιοποιεί και τους δύο. Υπάρχει όμως και η αντιδραστική προσέγγιση, η οποία ταυτίζει τη Ρωσική Επανάσταση και το κομμουνιστικό της πρόταγμα με τον ναζισμό. Αυτή ταυτίζει τον αποκρουστικό φυλετικό ναζισμό με μια ιδεολογία που έχει τις ρίζες της στον Διαφωτισμό. Ο κομμουνισμός βεβαίως δεν οδηγήθηκε στον ολοκληρωτισμό λόγω κάποιων λαθών, αλλά εξαιτίας της λενινιστικής αντίληψης, με μερική καταγωγή και στον Μαρξ, που θέλει οι αλλαγές στην κοινωνία να γίνονται από μια αυστηρή, πειθαρχημένη οργάνωση επαγγελματιών επαναστατών.

Ο Λένιν πάντως ξεκίνησε με ένα ψέμα. Παρουσίασε τη μειοψηφία ως πλειοψηφία. Το 2ο Συνέδριο του τότε Εργατικού Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (ΕΡΣΔΚ) που έγινε στο Λονδίνο το 1903 αφορούσε την αντιπαράθεσή του με τον Μάρτοφ για τον τύπο του κόμματος που χρειάζεται η ρωσική σοσιαλδημοκρατία. Ενα κόμμα ανοικτό κατά τον Μάρτοφ ή ένα κλειστό συγκεντρωτικό κόμμα επαναστατών κατά τον Λένιν. Η πλειοψηφία, είκοσι οκτώ ψήφοι έναντι είκοσι τριών, τάχθηκε με τον Μάρτοφ. Στη συνέχεια όμως ο Λένιν οδήγησε τους πέντε εκπροσώπους της εβραϊκής οργάνωσης Μπουντ και άλλους δύο στην αποχώρηση, διαμορφώνοντας νέες ισορροπίες. Οι πραγματικοί μπολσεβίκοι (πλειοψηφία) έγιναν μενσεβίκοι (μειοψηφία) και το ανάποδο. Ο δήθεν μεγάλος Λένιν συνέχισε διαστρέφοντας και διαστρεβλώνοντας την αλήθεια. Με ψέματα συνεχίζει και ο Πούτιν. Ενδιαφέρεται για την «αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας στηριζόμενος στα αξιώματα του ρωσικού ναζισμού και των ιδεολογικών εκπροσώπων του.

Την ιστορική διαδρομή του Λένιν από το 1902 έως το τέλος, αλλά και του Πούτιν μέχρι σήμερα, διαπερνά σαν ηλεκτρικό ρεύμα ο φόβος μπροστά στο αυθόρμητο και η ανάγκη πολιτικής και ιδεολογικής χειραγώγησής του. Και οι δύο αποθεώνουν τον τακτικισμό, περιφρονούν τον αυθορμητισμό και μισούν τη δημοκρατία. Κι όμως ο «επαναστάτης» Λένιν δεν δίστασε να συρθεί πίσω απ’ όλους τους «αυθορμητισμούς» και να αποδεχθεί τα αιτήματα για ψωμί, ειρήνη, γη, ελευθερία και εθνική αυτοδιάθεση. Αυτό τον οδήγησε στην εξουσία. Δεν διστάζει όμως να ανατρέπει συνεχώς τις απόψεις του. Εκανε Επανάσταση ενώ υποστήριζε πως η Ρωσία δεν ήταν έτοιμη, διέλυσε τη Συντακτική όταν διαπίστωσε πως οι μπολσεβίκοι ήταν μειοψηφία, κατάργησε το δικαίωμα κατοχής ιδιοκτησίας γης (πολεμικός κομμουνισμός) από τους αγρότες και το επανέφερε μετά (ΝΕΠ), αναγνώρισε το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνοτήτων και στη συνέχεια τις ενσωμάτωσε βίαια στην ΕΣΣΔ υπό την κυριαρχία της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Κύριος συμπαραστάτης του στην αυταρχική και αντιδημοκρατική πορεία δεν ήταν ο Στάλιν, αλλά ο ίδιος ο Τρότσκι, τον οποίο λίγο πριν από το τελευταίο εγκεφαλικό επεισόδιο προωθούσε, με επιφυλάξεις, ως αντικαταστάτη του. Το αστείο του πράγματος είναι πως ο Στάλιν, όταν ο Λένιν συγκρούστηκε με τους Κάμενεφ και Ζινόβιεφ για την ημέρα έναρξης της Επανάστασης, τον κατηγόρησε για χρήση «βάναυσων μεθόδων». Οι προτροπές Λένιν για «κρέμασμα χωρίς δισταγμό» των αντιπάλων, η περιφρόνηση και το μίσος κατά της διανόησης αποτελούν κοινό κορμό της κοσμοαντίληψης και των δύο ηγετών. Ο ρώσος ηγέτης με υλικά Λένιν φτιάχνει τον δρόμο Πούτιν.

ΥΓ.: Ποίημα του Ταράς Σεφτσένκο

Διαθήκη (Ζαποβίτ) 1845

Θάψτε με όταν πεθάνω / Στην αγαπημένη μου Ουκρανία / Τον τάφο μου κάντε σαν λόφο ψηλό / Στη μεγάλη πεδιάδα / Τα χωράφια, τις απέραντες στέπες / Του Δνείπερου τις απόκρημνες όχθες / Να βλέπουν τα μάτια μου, τα αυτιά μου να ακούνε / Του ποταμού τον δυνατό βρυχηθμό.

Μετάφραση: Μενέλαος Αστερίου.

*Ο κ. Γιώργος Σιακαντάρης είναι δρ Κοινωνιολογίας.