«Διότι δεν συνήθισα τίποτα περισσότερο από τη βολή προκειμένου να μη σταματώ, ενώ θα έπρεπε
Επειδή η αδιάκοπη ροή στο φινάλε δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από την ίδια την παραίτησή μου: να σταματώ, να μην κοιμούμαι, να μπορώ να λέω ό,τι θα είχα να πω, υπό τον όρο πως τίποτα δεν θα είχα λησμονήσει και πως δεν θα μου έλειπε ο χρόνος, αρκεί να τον είχα φανταστεί. Ρομαντικός;
Την απάντηση όμως δεν την έχω λάβει ακόμα
Και ό,τι έχω λάβει ως ανταπόκριση από όλους εσάς δεν ήταν παρά η επιφύλαξή σας απέναντί μου
Καμιά ειδοποίηση, τίποτα που να μου δείχνει πως ήμουν συνδεδεμένος, εν πάση περιπτώσει, με κάποιον από όλους εσάς
Κάπου είχαμε συναντηθεί μ ̓ εκείνη την υπερηφάνεια των τυφλών που αντιλαμβάνονται ο ένας τον άλλον στα πεζοδρόμια από το ανεπαίσθητο άγγιγμα της βακτηρίας
Και ίσως να είχαμε ανταλλάξει κάτι περισσότερο από αδιευκρίνιστα βλέμματα βουλιμίας
Λόγια, ναι, που έφερναν μαζί τους και την απάντηση που περίμενα να πάρω από σας
Τη διαβεβαίωσή σας ότι με καταλαβαίνετε, τέλος πάντων
“Ναι, εσείς είστε. Με το όνομά σας, ναι. Ναι, μπορείτε να θεωρήσετε εαυτόν υπεύθυνο για το όνομά σας παρά την έλλειψη σοβαρότητας που επιμένετε να δείχνετε, αναγκάζοντάς μας να σας παραδεχθούμε και να υποκύψουμε στην ισχυρογνωμοσύνη σας, προκειμένου εσείς να εκφράσετε την ευαρέσκειά σας επιβεβλημένη από την ισχύ του κενού ανάμεσά μας. Επιμείνατε, αλλά τι καταλάβατε; Αναγνωρίσατε, τουλάχιστον, ως εδώ την ανάγνωση και τη γραφή;”»
Μεμψίμοιρα του θέτουν το ζήτημα της υπερβολής
Πως δεν του επιτρέπεται να έχει μέλλον και πως οφείλει όλα να τα τελειώνει, χωρίζοντας την ήρα της αθυμίας από το στάρι αυτού που σφόδρα επιθυμεί όταν κάθεται στο χείλος του ορύγματος και βλέπει στο βάθος, εν σμικρύνσει, τη μάνα του και τον πατέρα του
Να πέσει και να πάει να τους βρει;
Να ανυψωθεί μήπως από τη γη και τις ημερομηνίες;
Να πετάξει μέσα στο σκιόφως, που του φτάνει και του περισσεύει και να πάει να γκρεμιστεί, όπως ο χαρταετός που ρημάζει ξεχασμένος στα τηλεγραφόξυλα;
Να γράψει;
Κι ενώ το χιόνι θα πέφτει όπως στη γυάλινη σφαίρα με τον ροδανθό, με μια ολοένα πυκνότερη ακολουθία εισόδων καταργεί το θέμα και την απάντηση
Έπρεπε ν ̓ αφήσει τη ζωή στην ησυχία της
Γιατί τόσο καιρό της αντιστάθηκε;
Και το να ισχυριστεί πως τάχα δεν υπήρξε προηγουμένως μήπως θα σήμαινε ότι εφεξής θα ζει με τα ρήματα;
Ρημάζει ακόμη
Τρώει τα νύχια του
Τρώει τον χρόνο
Ζει με το ρήμα
Ρημα-ζει.
*από το «Ρημάζει» που εξέδωσα στον «Διάττοντα» και την «Περισπωμένη», διότι «τρώω τον χρόνο» αλλά δεν χάνω τον χρόνο για να προστρέξω στις δύο γυναίκες των προηγούμενων Αντιγραφών – στις οποίες απευθύνομαι.
