«Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, Μάνο, και σου απευθύνομαι. Ηρθες με τα τραγούδια σου, νέος, κι έφυγες νέος. Δεν έφτασες τα χρόνια μου. Δεν σε είδα ηλικιωμένο. Δεν σε είδα σε φθορά. Δεν πρόλαβες όμως να δεις πόσο λατρεύεσαι ακόμη. Δεν πρόλαβες να δεις πως έχεις ακόμη πολιτική παρουσία και στάση με ό,τι διάλεξες να μας πεις. Οι φίλοι σου γερνάμε χωρίς εσένα κι ακόμη και σήμερα παίρνουμε αξία όταν διηγούμαστε στιγμές που ζήσαμε μαζί σου. Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά που μας άφησες δεν μπορώ να σε τραγουδήσω όπως σου πρέπει, να πω «Τα τραγούδια της Χαρούλας». Μπορώ όμως και είμαι ακόμη η Χαρούλα σου και θα είμαι μέσα στον κόσμο που θα ακούει τα τραγούδια σου – τα τραγούδια μας – για να δώσω το μικρόφωνο στην εξαιρετική Ελεωνόρα και τα άλλα παιδιά. Σαράντα χρόνια μετά είσαι ακόμη εδώ». Αυτά τα λόγια έγραψε η Χάρις Αλεξίου με αφορμή μια συναυλία που θα δοθεί στις 26 Μαΐου στο Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας».
Πρόκειται για την τέταρτη στη σειρά μουσική παράσταση που διοργανώνεται στο πλαίσιο ενός μεγάλου αφιερώματος στον Μάνο Λοΐζο λίγο πριν τη συμπλήρωση σαράντα χρόνων από τον θάνατό του στις 17 Σεπτεμβρίου 1982 στη Μόσχα. Για πρώτη φορά παρουσιάζεται το έργο του στο σύνολό του σχεδόν με τη συμμετοχή των πρώτων ερμηνευτών που βρίσκονται ακόμα σε δημιουργική πορεία, αλλά και νεότερων σημαντικών τραγουδιστών. Την παραγωγή έχουν αναλάβει ο ΟΠΑΝΔΑ (Οργανισμός Πολιτισμού – Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων) και η Minos-EMI. Η Ελεωνόρα Ζουγανέλη θα κληθεί να ζωντανέψει με τη φωνή της σήμερα «Τα τραγούδια της Χαρούλας» (1979) σε στίχους Μανώλη Ρασούλη και Πυθαγόρα, ένα άλμπουμ που φέρει τη σφραγίδα του κλασικού με πραγματικούς ύμνους σαν το «Πες μου πώς γίνεται», το «Ολα σε θυμίζουν» και το «Τίποτα δεν πάει χαμένο». Την ίδια βραδιά δύο αξιόλογοι νέοι καλλιτέχνες που έχουν με διαφορετικό τρόπο ο καθένας συνδέσει το όνομα τους με το λαϊκό τραγούδι, ο Γιάννης Διονυσίου και ο Γιάννης Παπαγεωργίου, θα ερμηνεύσουν τον δίσκο «Ο Σταθμός» (1968) σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, αλλά και του ίδιου του Λοΐζου – εδώ τι να πούμε για «Το παλιό ρολόι» ή για το «Δελφίνι-Δελφινάκι» που έχουν μείνει στην Ιστορία με τη φωνή του Γιάννη Καλατζή;
Η αφίσα μιας εκ των συναυλιών που είναι αφιερωμένες στο έργο του Μάνου Λοΐζου
«Στη διαδικασία της μαθητείας»
Για τη Ζουγανέλη τα τραγούδια αυτά συνδέονται με παιδικές μνήμες καθώς «τα θυμάμαι από τη γιαγιά μου, τα τραγουδούσε κάνοντας τις δουλειές του σπιτιού, τη συγκινούσαν, της έφτιαχναν τη διάθεση. Μου άρεσαν κι εμένα πολύ, το ίδιο και τα «Τσίλικα», και μου τα είχε γράψει σε κασέτα ο παππούς για να τα ακούω όποτε θέλω». Η πρόταση να εμπλακεί σε αυτή τη σειρά συναυλιών έχει ωστόσο και άλλη πτυχή: «Πάντα μου άρεσε να εμπλέκομαι σε τέτοια εγχειρήματα, και τον τελευταίο καιρό μου είχε λείψει. Το έχω κάνει αρκετές φορές παλιότερα – «Τα τραγούδια της Μελίνας» είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα – και όποτε προέκυπτε κάτι τέτοιο στον δρόμο μου το έκανα πάντα με χαρά γιατί με έβγαζε από τη ρουτίνα και με έβαζε στη διαδικασία της μαθητείας, μια διαδικασία που με ευχαριστεί πολύ».
Σχετικά με την παράδοση της σκυτάλης από την ίδια την Αλεξίου: «Συγκινήθηκα πολύ με τη γενναιόδωρη κίνησή της, νιώθω φυσικά ήδη άγχος που θα βρίσκεται και η ίδια στη συναυλία για να μας ακούσει. Αγαπώ πολύ το υλικό, αυτά τα υπέροχα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου, και ούτως ή άλλως μου αρέσει να μπαίνω στον κόσμο άλλων ερμηνευτριών και να προσπαθώ μέσα από το δικό μου πρίσμα να δώσω κάτι καινούργιο. Αυτή η σκέψη με ηρεμεί: δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, μιλάμε για κάτι άλλο, για μια διαφορετική εκδοχή των κομματιών που έχουν περάσει στο DNA μου. Η Χαρούλα είναι από τις πιο αγαπημένες μου τραγουδίστριες, νιώθω απέραντο σεβασμό για εκείνη και θα προσπαθήσω να υπηρετήσω το πρότζεκτ με όλο μου το είναι. Πρόκειται για την πιο μικρή προσφορά που μπορώ να της δώσω για ό,τι έχει κάνει για μένα χωρίς να το ξέρει».
Υπάρχει όμως κάποιο τραγούδι από τον εμβληματικό αυτόν δίσκο που δεν είχε καταλάβει την αξία του μέχρι τώρα; «Το «Μες στο πλήθος» είναι ένα τραγούδι που ανακάλυψα πραγματικά τώρα, στη διαδικασία των προβών. Το θέμα με αυτά τα κομμάτια ωστόσο είναι πως επειδή τα ξέρουμε από παιδιά δεν έχουμε μπει στη διαδικασία να τα προσεγγίσουμε με την προσοχή που τους αρμόζει. Τώρα που έπρεπε να εντρυφήσω σε αυτά και είδα τις καταλήξεις, τα γυρίσματα, τις λεπτομέρειες των μελωδιών, έχω εντυπωσιαστεί πάρα πολύ, κατάλαβα γιατί αγαπώ αυτά τα τραγούδια και γιατί κάνουν την καρδιά μου να χτυπά αλλιώς».
Τα επόμενα σχέδια
Οσον αφορά τα καλοκαιρινά σχέδιά της, «θα ξεκινήσω μια περιοδεία με καινούργια μπάντα, κάτι που το βρίσκω πολύ αναζωογονητικό και παράλληλα είμαι σε συζητήσεις για να κάνω πέντε μεγάλες συναυλίες με τον Αντώνη Ρέμο». Πριν από λίγο καιρό ωστόσο κυκλοφόρησε ως φυσικό προϊόν αλλά και στις ψηφιακές πλατφόρμες και ο προσωπικός δίσκος «Τι να λέμε τώρα», μια δουλειά που φέρει εξ ολοκλήρου την υπογραφή του σπουδαίου Σταμάτη Κραουνάκη: «Πέρασα πάρα πολύ ωραία τα δύο περίπου χρόνια που ετοιμάζαμε αυτόν τον δίσκο. Το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι υπήρξε η αφορμή για να διαπιστώσω κάποια πράγματα σχετικά με τον εαυτό και την εξέλιξή μου. Οταν δουλεύεις με ταχείς ρυθμούς αρχίζεις να αποκτάς κουσούρια που οφείλονται κατά βάση σε ανασφάλειες και φοβίες ή στη μεγάλη έκθεση – ακόμη και η αποδοχή σε κάνει να αναρωτιέσαι αν την αξίζεις. Αυτούς τους προβληματισμούς δεν προλαβαίνεις συνήθως να τους επεξεργαστείς. Η συνεργασία αυτή άλλαξε τη ζωή μου. Εχουν μετακινηθεί πολλά μέσα μου χάρη στην ιδιαιτέρως κομβική αυτή επαφή με τον ίδιο τον Σταμάτη αλλά και το έργο του, ειδικά τους στίχους του».
